หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 293

หลินมั่วชะงักไป บัญชีบริษัทไม่ใช่ว่ามีเงินอยู่พันกว่าล้านหรือไง

ก่อนหน้านี้ที่คนพวกนั้นคืนของ ตามหลักแล้วก็ควรจะดำเนินการภายหลังครึ่งเดือนไปแล้ว

เงินพันกว่าล้านนี้ต้องยังอยู่ในบัญชีบริษัทแน่นอน

“แม่ครับ ผมจะลงทุนจริง”

“แต่ว่าเงินของบริษัทมีพอ ทำไมถึงต้องไปกู้ด้วยครับ”

หลินมั่วถามอย่างสงสัย

สวี่เจี้ยนกงคำรามอย่างโมโห “พ่อแม่แกเถอะ!”

“แกไม่รู้สถานการณตอนนี้ของบริษัทจริงหรือ”

“แกรู้ไหมว่าก่อนหน้านี้ที่เซ็นสัญญาไปสามพันกว่าล้าน ตอนนี้ถูกเขายกเลิกไปหมดแล้ว!”

“คนพวกนี้เป็นคนใหญ่คนโต พวกเขาบังคับให้เราคืนเงินมัดจำทั้งหมดกลับไป”

“ตอนนี้บัญชีของบริษัทมีเงินเพียงแค่ล้านกว่าเท่านั้น มีสองร้อยที่ไหนกัน!”

หลินมั่วยืนบื้อไป เรื่องนี้ทำไมเขาถึงไม่รู้กัน?

“เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไรครับ”

“พวกเขายกเลิกออเดอร์เมื่อไรกันครับ”

“คนพวกนั้นมีจำนวนไม่น้อยที่เป็นคนนอกมณฑล พันธมิตรเภสัชกรรมมณฑลก่วงเราคงไปยุ่งอะไรกับเขาไม่ได้ ทำไมถึงได้ยกเลิกออเดอร์กันครับ”

สวี่เจี้ยนกงจึงพูดอย่างมีโทสะว่า “หลินมั่ว แกทำตัวซื่อบื้อต่อหน้าฉันให้มันน้อยหน่อย แกจะไม่รู้เลยเหรอ?”

“อยู่นอกมณฑลแล้วอย่างไร”

“ตระกูลฮั่วกับตระกูลแพทย์ของมณฑลทางใต้ทั้งหกมฑลไปมาหาสู่กันตลอด”

“แค่ตระกูลฮั่วพูดมาประโยคเดียวก็สามารถทำให้มณฑลทางใต้ทั้งหกมฑลกำจัดอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อได้อย่างสิ้นซากแล้ว”

“ไม่ง่ายเลยที่พวกเราจะเซ็นใบสั่งสินค้าสามพันล้านได้ อุตสาหรกรรมยาสวี่ซื่อกำลังจะลุกขึ้นมาได้แล้ว”

“แก...ตัวซวยอย่างแก ถ้าไม่ใช่แกไปทำให้ตระกูลฮั่วไม่พอใจ อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของเรา ทำไม...ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้!”

หลินมั่วขมวดคิ้ว เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าอิทธิพลของตระกูลฮั่วจะมากขนาดนี้

อีกทั้งตระกูลฮั่วจัดการเรื่องต่างๆได้อย่างหมดจดจริงๆ

เพียงเพื่อสู้กับอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อพวกเขาถึงกับต้องใช้ความสัมพันธ์มากมายขนาดนั้น?

“พ่อครับ แม่ครับ เรื่องนี้ผมไม่ทราบจริงๆ”

“ผมจะโทรหาปั้นซย่าตอนนี้บอกเธอไม่ให้ลงทุนครั้งนี้แล้ว!”

หลินมั่วล้วงโทรศํพท์ออกมาแล้วโทรหาสวี่ปั้นซย่า

“นายรู้ไหมว่าแม้แต่ตำแหน่งหัวหน้าแผนกของนายก็เป็นสามีฉันที่จัดให้”

“นายคิดว่าแค่ความสามารถของนายก็จะเป็นหัวหน้าแผนกได้หรือไง นายมีความสามารถอะไรกันถ้าไม่ได้สามีฉัน!”

“นายไม่รู้สึกขอบคุณสามีฉันก็ช่าง นายยังกล้าลงไม้ลงมือทำร้ายคน ฉันไม่เคยเห็นคนสารเลวที่ไม่รู้คุณคนแบบนายมาก่อนจริงๆ!”

หลินมั่วหมดคำพูดไปในทันที

เขาเป็นหรือไม่เป็นหัวหน้าแผนกเกี่ยวอะไรกับสามีเธอกัน

แต่หลินมั่วก็ขี้เกียจเกินกว่าจะเถียงกับเธอไปมากกว่านี้

ฟังฮุ่ยส่ายมือไปมา “พอเถอะ เสวี่ยเอ๋อร์ ลูกอย่าไปเปลืองน้ำลายกับมันเลย!”

“หลินมั่ว อย่างไรเสียคำพูดที่ไม่น่าฟังฉันก็พูดไปก่อนแล้ว”

“ดอกเบี้ยครั้งนี้นายต้องเป็นคนรับผิดชอบ”

“ไม่ว่าหลังจากนี้นายจะขายเลือดขายเนื้อตัวเองอย่างไร เงินก้อนนี้นายต้องเป็นคนคืน!”

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเยาะ “คงต้องขายไตนะ ต่อให้นายเอาร่างกายตัวเองขายไปจนหมดก็ไม่เพียงพอค่าดอกเบี้ย”

“หลินมั่ว ฉันไม่เคยเห็นตัวซวยแบบนายมาก่อนเลยจริงๆ”

“ตัวเองไม่มีความสามารถแล้วยังสร้างปัญหาไปทั่ว เป็นภัยทั้งกับตัวเองและคนอื่นจริงๆ”