หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 298

หลังจากที่สวี่ปั้นซย่าไปจากโรงพยาบาลแล้ว ก็ได้ตรงหลับไปที่อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ

ในขณะนี้อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อมีปัญหาวุ่นวายเกิดขึ้น

ทันทีที่เข้าไปในห้องทำงาน สวี่ปั้นซย่าก็เห็นพ่อแม่และน้องสาวทุกคนในครอบครัวนั่งอยู่ข้างในห้อง

สวี่ปั้นซย่าแทบที่จะทรุด

พวกเขาสองสามคนนี้ หลังจากที่หนีมาจากโรงพยาบาล ก็ตรงมาที่บริษัทเลยอย่างนั้นเหรอ

"พ่อแม่ พวกคุณมีเรื่องอะไร พวกเราค่อยกลับไปคุยกันที่บ้านเถอะ!"

"บริษัทของฉันยังมีเรื่องที่จะต้องจัดการอีกมากมาย ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาวุ่นวายกับพวกคุณ!"

สวี่ปั้นซย่ากล่าว

สีหน้าของสวี่เจี้ยนกงซีดเผือด เขาตบลงไปที่โต๊ะแล้วแผดเสียงก้องว่า "สวี่ปั้นซย่า แกพูดกับฉันมาให้ชัดเจน ใครกันที่ทำให้แกวุ่นวาย"

สีหน้าของฟังฮุ่ยก็โกรธเคืองอยู่เช่นกัน "ปั้นซย่า ทำไมเธอถึงพูดอย่างนั้นล่ะ"

"นี่พวกเราวุ่นวายกับแกอย่างนั้นเหรอ พวกเราแค่จะมาบอกเหตุผลกับแกเท่านั้น พวกเราหวังดีกับแกนะ!"

"ตกลงแกจะไม่ฟังคำพูดของพ่อแม่ใช่ไหม ฉันกับพ่อของแกจะทำร้ายแกได้อย่างนั้นเหรอ"

"ทำไมแกเอาแต่ฟังคำพูดของคนข้างนอก แล้วทำให้พวกเรากลายเป็นคนชั่วร้ายไปแล้วล่ะ"

"แกรู้บ้างไหม ว่าคำพูดที่จริงใจแม้ฟังขัดหูแต่มีประโยชน์ต่อการกระทำทั้งนั้นน่ะ!"

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเยาะและเหน็บแนมว่า "พี่ พี่ถือว่ามีประวัติการศึกษาสูงที่สุดในครอบครัวของพวกเราแล้ว"

"ตั้งแต่เล็กพ่อกับแม่ก็บอกว่าพี่ฉลาดที่สุดแล้ว แต่ดูสิ่งที่พี่ทำตอนนี้สิ ความฉลาดไปไหนหมดแล้วล่ะ"

"หลินมั่วคนนั้นแม้แต่อาชีวศึกษาก็เรียนไม่จบ เป็นพนักงานทำความสะอาดห้องน้ำในโรงพยาบาลมาหลายปี ทำได้เพียงแต่เกาะบ้านของพวกเรากินเท่านั้นแหละ"

"คนประเภทนี้ ใครๆ ต่างก็ดูออก ว่าเป็นแค่คนไร้ความสามารถเท่านั้น"

"ทำไมพี่ถึงยังให้เขาหลอกอยู่ได้ล่ะ"

"เขาพูดถึงโครงการออกมาอย่างไม่คิด พี่ก็ลงทุนให้ไปต้องสองล้านหยวนแล้ว"

"พ่อแม่เป็นคนที่สนิทที่สุดและรักพี่ที่สุด อยากจะทำร้านขายยาที่ได้กำไรอย่างมั่นคง แม้แต่เพียงแค่สิบล้านหยวนพี่ยังไม่ยอมที่จะให้เลย!"

"เฮ้อ ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรแล้วจริงๆ!"

"ถึงพี่จะถือได้ว่าเป็นลูกอกตัญญู แต่ก็จะต้องมีระดับบ้างสิ"

"ให้คนอื่นสองร้อยล้านหยวน คนในบ้านแค่สิบล้านยังไม่ยอมให้ นี่คือท่าทางของคนที่เป็นลูกสาวอย่างนั้นเหรอ"

สวี่เจี้ยนกงโบกมืออย่างโกรธเคือง "พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว!"

"ปั้นซย่า ฉันไม่ได้ขอร้องให้แกทำตัวเป็นลูกกตัญญูต่อฉัน พวกเราในฐานะของพ่อแม่ ก็ไม่ได้ร้องขออะไรตอบแทน"

"เขาทำเพื่อใครกัน ไม่ใช่เพราะทำเพื่อพี่อย่างนั้นเหรอ ทำไมพี่ถึงไม่รู้จักดีชั่วได้ถึงขนาดนี้กันนะ!"

สวี่ตงเสวี่ยแผดเสียงก้อง

สีหน้าของสวี่ปั้นซย่าแดงก่ำ เธอก็คุกเข่าลงที่พื้นพร้อมเสียงดังปึก กล่าวด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า "พ่อ ถ้าอย่างนั้นพ่อไม่สามารถเชื่อฉันสักครั้งได้เลยหรือ ให้โอกาสหลินมั่วสักครั้งหนึ่งได้ไหม"

"ฉันก็ขอร้องพ่อ ฉันขอร้องพวกคุณ อย่ามาบังคับฉันเลยได้ไหม"

"พวกคุณไม่สามารถที่จะเชื่อถือหลินมั่วได้สักครั้ง ไม่สามารถที่จะลดอคติที่มีต่อเขาลงสักหน่อยเลยเหรอ"

สวี่เจี้ยนกงตะโกนก้อง "พวกเรามีอคติอย่างนั้นเหรอ"

“สามปี! สามปีแล้ว! สามปีเต็มๆ!”

"เขาทำเรื่องอะไรสำเร็จบ้างไหม"

“เขามีความสามารถอะไรกัน”

“แกจะให้พวกเราเชื่อถือเขาได้อย่างไร”

สวี่ปั้นซย่ายังคิดที่อยากจะพูดต่อ แต่ในขณะนี้ ทันใดนั้นที่ประตูก็มีน้ำเสียงที่หยอกล้อดังออกมา "อุ๊ย คุณลุง พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่อย่างนั้นเหรอ"

"พ่อกัยลูกสาวคุกเข่าทั้งคู่ นี่คิดที่จะร่วมสาบานอะไรกันอย่างนั้นเหรอ"

ทุกคนต่างก็หันหน้ามา เห็นเพียงสวี่ฉังหย่วนกำลังยืนยิ้มเยาะอยู่ตรงประตู ทางด้านหลังนั้นก็มีคนของตระกูลสวี่โผล่พรวดออกมาด้วย