หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 309

สวี่ปั้นซย่าถอนหายใจออกมาด้วยความกลุ้มใจ จากนั้นก็โทรหาเหล่าผู้ถือหุ้นที่สนับสนุนหลินมั่วอย่างจำใจ

เพียงไม่นาน ผู้ถือหุ้นเหล่านั้นก็กลับมาและเซ็นสัญญากันอย่างราบรื่น

เงินของผู้ถือหุ้นเหล่านั้นรวมกันมากกว่าสองร้อยล้าน ซึ่งเกินความคาดหมายมาก

เมื่อมองดูสัญญาที่เซ็นเสร็จแล้ว สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยต่างก็หุบยิ้มไม่อยู่

“ในที่สุดก็แก้ปัญหาเรื่องนี้ได้แล้ว!...

...แก้ได้ทันเวลาพอดี!...

...ปั้นซย่า อีกไม่กี่วันแกจะต้องขอบคุณพวกเราแน่!...

...ต้องมีสักวันที่แกจะได้รู้ พ่อกับแม่ไม่มีทางทำร้ายแกหรอก!”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยถือสัญญาเดินออกไปด้วยความพอใจเป็นอย่างมาก

สวี่ปั้นซย่าทรุดตัวลงบนโซฟา ปิดหน้าและร้องไห้ออกมา

เรื่องในครั้งนี้ ทำให้เธอรู้สึกหมดแรงจริงๆ

“หลินมั่ว ขอโทษนะ...

...ฉัน สุดท้ายฉันก็ช่วยอะไรนายไม่ได้”

สวี่ปั้นซย่าร้องไห้ออกมาพร้อมกับพูดขึ้น

หลินมั่วค่อยๆ โอบเธอไว้ในอ้อมแขน และพูดกับเธอพลางยิ้มไปด้วย “ผมบอกไปแล้ว ไม่ต้องขอโทษผม...

“เป็นผมที่ต้องขอโทษคุณ เรื่องในครั้งนี้ เป็นเพราะผมบุ่มบ่ามเกินไป ทำให้คุณที่เป็นคนกลางต้องลำบากใจ”

สวี่ปั้นซย่าอดไม่ไหวร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม เธอกอดคอของหลินมั่วไว้แน่น “คนโง่ เป็นเพราะคุณใจดีเกินไป!...

...ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเขาจะรังแกนายคุณแบบนี้ได้อย่างไร!”

หลินมั่วยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่เป็นไรหรอก...

...รอเรื่องครั้งนี้จบลงแล้ว พวกเขาจะมองผมเปลี่ยนไปแน่นอน...

...ถึงตอนนั้น พวกเราก็ซื้อบ้านหลังใหญ่...

...จากนั้น พวกเราก็ย้ายออกไปอยู่ที่นั่น ใช้ชีวิตของเราสองคน แล้วก็มีลูกกันสักโขยงหนึ่ง”

สวี่ปั้นซย่าหัวเราะทั้งน้ำตาและต่อยหลินมั่วเบาๆ “นายเห็นฉันเป็นหมูหรือ มีลูกสักโขยงอะไรกัน!”

“ฮ่าๆๆ...”

ที่ลานจอดรถชั้นล่าง ฟังฮุ่ยเพิ่งจะเข้าไปนั่งในรถก็พูดขึ้นมาทันที “คุณคะ เมื่อกี้นี้คุณให้ฉันลงมาทำไมคะ...

...ผู้สืบทอดของตระกูลฮั่วแห่งสิบตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง เป็นตระกูลแพทย์มาหลายชั่วอายุ ฉันได้ยินมาว่าทรัพย์สินที่ไม่ถูกเปิดเผยของตระกูลฮั่วมีมากกว่าแสนล้านหยวน...

...สิบตระกูลใหญ่ในเมืองก่วงหยาง จะมีตระกูลไหนเทียบกับตระกูลฮั่วได้...

...เรื่องของตระกูลโจวครั้งที่แล้ว สุดท้ายก็ต้องส่งคนกลับไป...

...ถ้าเกิดว่าปั้นซย่าได้ไปเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลฮั่ว ต่อไปนี้ สถานะของพวกเราในเมืองก่วงหยางก็คงจะพอๆ กับหนานป้าเทียนแล้ว!...

...หึ นายแซ่หนานคนนั้น ครั้งที่แล้วไม่แม้แต่จะมาเจอพวกเรา...

...ถ้าเกิดว่าปั้นซย่าแต่งานกับคุณชายฮั่วแล้ว ฉันจะทำให้เขาอยู่ในเมืองก่วงหยางนี้ไม่ได้อีก!”

สวี่เจี้ยนกงพยักหน้า “ใช่ ถ้าสามารถเกาะตระกูลฮั่วขึ้นไปได้ ครอบครัวของเราก็คงจะเฟื่องฟูขึ้นมาชั่วพริบตา!...

...เพียงแต่ว่าหลินมั่วไปล่วงเกินเขาเกินไป เห้อ เรื่องมันเป็นแบบนั้นไปแล้ว”

ฟังฮุ่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นเบาๆ “หรือว่าพวกเราจะไปหาคุณชายฮั่วและไปขอโทษขอโพยเขาดี...

...ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นเรื่องที่หลินมั่วก่อไว้ ไม่เกี่ยวกับพวกเรา...

...จะได้บอกกับคุณชายฮั่วเรื่องที่เราสนับสนุนเขากับปั้นซย่า...

...ถ้าไม่ได้จริงๆ ละก็ ให้ปั้นซย่าไปกินข้าวข้าวกับเขาสักมื้อ ไปอยู่กับเขาด้วยตัวเธอเอง แค่นี้ก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ”