หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 321

ฮั่วซิ่งฝูอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและหัวเราะเสียงดัง "แกมันโง่เขลา หยิ่งยโสและอวดดี! แม้แต่หนานป้าเทียนยังไม่กล้าพูดคำหยาบคายเช่นนี้ แกเป็นใครกันห้ะ ถึงกล้าพูดแบบนี้ ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ”

“แต่ว่า อีกไม่นานก็จะมีการประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์หกมณฑล และฉันไม่ต้องการจะสร้างความบาดหมาง ฉันให้ยาแก้พิษกับนายได้ เรื่องของนายกับฉันไว้ค่อยจัดการหลังจากการประชุมจบ”

ฮั่วซิ่งฝูโยนดินเผาออกมาอย่างไม่เต็มใจ แล้วก็หันหลังเดินจากไป

หลินมั่วรับขวดแล้วขมวดคิ้ว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ตามฮั่วซิ่งฝูไป

เขาปล่อยฮั่วซิ่งฝูไป แต่ถ้าขืนช้าอีกสวี่ปั้นซย่าจะเป็นอันตรายได้ เขาต้องช่วยชีวิตคนก่อน

แต่หลินมั่วได้หมายหัวฮั่วเทียนเฉิงกับฮั่วซิ่งฝูไว้แล้ว!

เขารีบเข้าไปในห้องและหยิบยาแก้พิษออกมาจากขวดดินเผา เขาลองพิสูจน์ด้วยการดม เป็นยาถอนพิษของยาหกปรารถนาจริงๆ ด้วย

หลินมั่วป้อนยาถอนพิษให้สวี่ปั้นซย่า หลังจากนั้นไม่นาน รอยแดงบนใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าก็ค่อยๆ จางลง

แต่ว่าร่างกายของเธอดูเหมือนจะทรมานจากอาการป่วยหนัก และเธอยังก็นอนไร้เรี่ยวแรงสลบอยู่บนเตียง

สวี่เจี้ยงกงและฟังฮุ่ยเฝ้าดูอย่างใจจดใจจ่อ

“ทำไมเธอถึงสลบไปล่ะ”

“หลินมั่ว แก...ที่แกให้ปั้นซย่ากินเข้าไปใช่ยาถอนพิษหรือเปล่า แกโดนเขาหลอกหรือเปล่าห้ะ”

“ทำไมแกถึงไร้สมองขนาดนี้ ปล่อยให้มันหนีไปทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจว่ามันคือยาถอนพิษหรือเปล่า”

ฟังฮุ่ยรีบพูด

หลินมั่วรู้สึกหงุดหงิดมาก แล้วเขาก็ตะคอกออกมา "ถ้าแม่ทำได้ ทำไมไม่ทำเองล่ะ หยุดเขาเองสิ"

ฟังฮุ่ยอึ้ง หลินมั่วไม่เคยพูดกับเธอแบบนี้มาก่อน และเธอก็ทำตัวไม่ถูกไปครู่หนึ่ง

สวี่เจี้ยนกงโมโห "หลินมั่ว แกพูดกับผู้ใหญ่แบบนี้ได้อย่างไร"

หลินมั่วตะคอกด้วยความโมโห "ผมจะพูดแบบนี้ พ่อมีปัญหาเหรอ"

"ผู้ใหญ่งั้นเหรอ ยังมีหน้ามาบอกว่าเป็นผู้ใหญ่อีกเหรอ พ่อกับแม่รู้ไหมว่าตอนนี้ปั้นซย่าเป็นอย่างไร เดิมทียาหกปรารถนาเป็นยาที่มีฤทธิ์แรงมาก แล้วไอ่ฮั่วเทียนเฉิงนี่ก็ใช้ยาในปริมาณถึงห้าเท่ามอมปั้นซย่า ต่อให้รอดก็จะกลายเป็นคนเสียสติไม่ก็ป้ำๆเป้อๆ มันไม่ได้เห็นปั้นซย่าเป็นคนเลย ครั้งนี้มันต้องการชีวิตของปั้นซย่า”

"แล้วพวกคุณล่ะ ตั้งแต่ต้นจนจบ พวกคุณมัวทำอะไรอยู่ พวกคุณทำอะไรบ้างห้ะ"

พูดถึงตรงนี้ หลินมั่วก็ตะคอก

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน นายคิดว่าฉันอยากให้พี่สาวฉันเป็นแบบนี้งั้นเหรอ นายเล่นมาเค้นคนเขาแบบนี้หมายความว่าไง นายคิดว่านายช่วยพี่สาวของฉันไว้แล้วนายจะโบ้ยคนอื่นไปทั่วได้งั้นเหรอ”

“ฉันจะบอกให้นะ นี่เป็นเรื่องในตระกูลสวี่ของเรา ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนาย ออกไปซะ”

หลินมั่วโกรธจนแทบระเบิด เขาง้างมือและตบสวี่ตงเสวี่ย

“ตบนี้ ฉันตบให้ปั้นซย่า”

ทันใดนั้น คนในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ

หลังจากนั้นไม่นาน สวี่ตงเสวี่ยก็ร้องกรี้ดออกมา "หลินมั่ว นายมันไอ่สวะ กล้าดียังไงมาตบฉันห้ะ"

“แก...ไม่ตายดีแน่ ฉันจะโทรหาสามีของฉัน ให้เขาส่งคนมาเอาชีวิตแก”

“พ่อคะแม่คะ ดูสิ หลินมั่วตบหนู หนูไม่ยอม ตอนนี้เขากล้าตบหนู ต่อไปเขาอาจจะกล้าตบคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ”

หน้าของสวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยเปลี่ยนเป็นสีเลือดฝาดและก็พูดอย่างโมโห "หลินมั่ว มีอะไรก็พูดกันดีๆสิ เรื่องนี้ เสวี่ยเอ๋อร์ทำไม่ดี เสวี่ยเอ๋อร์ก็ยอมรับผิดแล้ว แกยังต้องการอะไรอีก"

“แกกล้าถึงขั้นที่ตบเสวี่ยเอ๋อร์ต่อหน้าพวกฉัน แกเห็นพวกฉันเป็นอากาศธาตุแล้วใช่ไหม”