หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 335

ในขณะที่ทั้งสองกำลังยืนคุยกันอยู่นั้น ก็เห็นว่าบนถนนไม่ไกลนัก มีคนกำลังเดินเข้ามา

“เอ๋ นั่นไม่ใช่หลินมั่วหรือ”

“ทำไมเขาเพิ่งมาถึงล่ะ”

สวี่หลิงหลิงงุนงง

สวี่ฉังหย่วนชำเลืองมองแล้วหัวเราะขึ้นทันที “สงสัยไอ้งั่งนี่จะเดินมา!”

“คฤหาสน์วั่นหูไม่อนุญาตให้แท็กซี่เข้า”

“เขาต้องนั่งแท็กซี่มาแน่ๆ แท็กซี่เข้ามาไม่ได้ เขาก็เลยต้องเดินเข้ามา”

สวี่หลิงหลิงหัวเราะร่า “ฮ่าๆๆ ตลกดีจัง”

“จากข้างนอกเดินเข้ามา น่าจะมีสามกิโลครึ่ง เขาเดินเข้ามาตลอดเลยหรือ”

“ไอ้ขยะนี่ ทำอะไรน่าอายจริงๆ”

และในเวลานี้ หลินมั่วก็ได้มาถึงทางเข้าโถงใหญ่แล้ว

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูทุกคนมองไปที่หลินมั่วอย่างระแวดระวัง

เห็นได้ชัดว่า พวกเขาเองก็ไม่เคยเห็นใครเดินเข้ามา

คฤหาสน์วั่นหูนั้นถือเป็นคฤหาสน์ระดับท๊อปในเมืองก่วงหยาง

คนที่มาที่นี่ หากไม่ใช่คนรวยก็เป็นคนสูงศักดิ์ ลานจอดรถก็มีแต่รถหรู พวกเขาไม่เคยเห็นใครเดินเข้ามาเลย

ยิ่งไปกว่านั้น หลินมั่วยังแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแผงลอยธรรมดา ซึ่งดูโทรมยิ่งกว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของที่นี่เสียอีก

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขวางเขาไว้ “เฮ้ หยุดก่อน!”

“คุณมาทำอะไรน่ะ”

หลินมั่ว “ผมมาเข้าร่วมการประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนมองหน้ากัน หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยขมวดคิ้ว “การเข้าร่วมการประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์ จะต้องมีบัตรเชิญด้วยครับ”

“คุณมีบัตรเชิญไหม”

หลินมั่วงงงวย เขาไม่มีบัตรเชิญหรอก เนื่องจากผู้เข้าร่วมแข่งขันไม่จำเป็นต้องมีบัตรเชิญ

อันที่จริง ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ไม่มีใครเดินเข้ามาดื้อๆ เหมือนกับหลินมั่ว

พวกเขาต่างก็มาถึงเมืองก่วงหยางล่วงหน้าหลายวัน และเข้าพักในโรงแรมห้าดาว

พอถึงเวลาเริ่มงาน ผู้จัดงานจะส่งคนไปรับพวกเขา จึงไม่จำเป็นต้องมีบัตรเชิญ

แต่ว่าหลินมั่วเดินมาเอง เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

“ดูสิเดินมา เหงื่อออกใหญ่ เสื้อผ้าก็สีตกหมดแล้ว จุ๊ๆ น่าสงสารจัง”

เมื่อหันศีรษะไป หลินมั่วก็เห็นสวี่ฉังหย่วนกับสวี่หลิงหลิงยืนอยู่ข้างหลังเขาด้วยสีหน้าอวดดี

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแปลกใจ “คุณทั้งสองรู้จักเขาด้วยหรือครับ”

“เขาก็มาร่วมงานประชุมแลกเปลี่ยนด้วยหรือครับ”

“เขาไม่มีบัตรเชิญ...”

สวี่ฉังหย่วนรีบตอบ “รู้จักน่ะรู้ แต่ว่าพวกเราไม่ได้มากับเขานะ”

“อ่ะ นี่เป็นบัตรเชิญของเราสองคน คุณลองดู”

สวี่ฉังหย่วนยื่นบัตรเชิญสองใบออกไป

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองดูบัตรเชิญสองใบนั้นแล้วพยักหน้า “บัตรเชิญของทั้งสองท่านไม่มีปัญหา เชิญครับ”

สวี่ฉังหย่วนและสวี่หลิงหลิงเดินเข้าไปในโถงใหญ่ด้วยท่าทีลำพอง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่เขย อย่างนั้นพวกเราเข้าไปด้านในก่อนนะ”

“ถ้าพี่เข้าไปไม่ได้จริงๆ ก็รอให้พวกเราอยู่ข้างนอกสักแป๊บ”

“รอให้งานประชุมแลกเปลี่ยนเลิกแล้ว พี่ก็เป็นคนขับรถให้เรา เราจะได้ส่งพี่กลับบ้าน”

“ยังไง ตอนนี้ ข้างนอกก็หารถแท็กซี่ไม่ง่ายด้วย”