หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 336

สวี่ฉังหย่วนและสวี่หลิงหลิงหัวเราะแล้วเดินเข้าไปในงาน

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นมองหลินมั่วอย่างระแวดระวัง

พวกเขาได้ยินคำพูดเสียดสีจากน้ำเสียงของสวี่ฉังหย่วนและสวี่หลิงหลิง ก็ยิ่งกลัวว่าหลินมั่วจะแอบเข้าไป

“เฮ้ ถ้าไม่มีบัตรเชิญ ก็รีบไปซะ!”

"การประชุมแลกเปลี่ยนในวันนี้สำคัญมาก ผู้ไม่เกี่ยวข้อง ห้ามเข้าไปโดยพลการ”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยขึ้นเสียงกับเขา

หลินมั่วขมวดคิ้ว "ผมมาเข้าร่วมงานประชุมแลกเปลี่ยนจริงๆ แต่ผมไม่เห็นรู้เลยว่าต้องมีบัตรเชิญ"

“งั้น ผมจะลองโทรศัพท์ไปถามดู”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยหัวเราะ “นี่มันไร้สาระจริงๆ!”

“นายคิดว่าที่นี่เป็นตลาดสดจริงๆ งั้นหรือ แค่มีขาก็เดินเข้าไปได้แล้วหรือไง”

“เอาล่ะ ฉันจะไม่เสียเวลาพูดกับนายแล้ว”

“ถ้าไม่มีบัตรเชิญ ก็รีบไสหัวไป อย่ามัวยืนเกะกะพวกเราทำงานอยู่ตรงนี้!”

หลินมั่วรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "คุณพูดจาสุภาพกว่านี้ได้ไหม"

“ผมก็กำลังจะโทรศัพท์อยู่นี่ไง”

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยโมโห “แม่แกสิ แกบอกให้ใครสุภาพ”

“แกเองก็ไม่รู้จักดูสภาพตัวเองบ้าง บัตรเชิญก็ไม่มี ยังกล้ามาที่นี่แล้วบอกให้คนอื่นสุภาพด้วยอีก”

“ให้แกยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนาน นี่ก็เกรงใจมากแล้ว”

“ถ้าฉันหยาบคาย ป่านนี้จับแกโยนออกไปแล้ว”

“ให้ตายสิ ยังจะโทรศัพท์”

“แกโทรศัพท์แล้วจะทำอะไรได้”

“อยากจะโทร ก็ไสหัวไปโทรที่อื่น อย่ามายืนเกะกะตรงนี้!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนเริ่มเอะอะโวยวาย และจะลงมือกับเขา

ในขณะนั้นเอง หลินมั่วก็ติดต่อผู้อาวุโสเฮ่อได้ และบอกกล่าวเรื่องราวที่นี่ให้เขารับรู้

ผู้อาวุโสเฮ่อได้ยินดังนั้นก็ตกใจจนหน้าซีด แล้วรีบตอบกลับมาว่า “คุณหลิน ผมต้องขอโทษจริงๆ เป็นความผิดของผมเอง”

“คุณรอตรงนั้นสักพัก ผมจะให้คนไปรับ!”

“ฮ่าๆ ฉันว่าตอนนี้มันคงกำลังเดินอยู่”

“จากหน้าทางเข้าคฤหาสน์วั่นหูมาถึงโถงใหญ่ น่าจะมีสามกิโลกว่า เดินเข้ามามันเหนื่อยตายแน่!”

กลุ่มลูกเศรษฐีหัวเราะครื้นเครง

“หลี่เยวี่ยนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “อาเหล่ย ทำได้ดีมาก”

“ฉันบอกเธอแล้วไง ฝากให้อาเหล่ยทำอะไรน่ะ วางใจได้”

“ถ้าไอ้หมอนี่มันหน้าตาดี อาเหล่ยก็ต้องพาเขาเข้ามาแล้ว”

“แต่เธอก็ได้ยินแล้วนี่ หน้าตาขี้เหร่แถมยังไม่มีรสนิยม จนขนาดนี้ ยังจะมาแสดงทะนงตัวอะไรนั่นอีก”

“คนแบบนี้จะยืนอยู่ในสังคมได้ยังไง เขาถูกกำหนดให้อยู่ในสังคมชั้นต่ำอย่างนั้นไปตลอดชีวิตแล้ว!”

“เพราะฉะนั้น เชียนเสวี่ย เธออย่าไปคบค้าสมาคมกับเขาน่ะดีแล้ว”

“ถ้าเข้าไปพัวพันแล้วละก็ มีหวังปวดหัวไปนานเลย!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยทอดถอนใจด้วยความเบื่อหน่าย เธอไม่คิดเลยว่า ปู่ของเธอจะหาผู้ชายไม่ได้เรื่องมาให้เธอ

และเวลานี้เอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นสายจากปู่ของเธอ