หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 369

การประชุมแลกเปลี่ยนเริ่มขึ้นตามกำหนดการ

ทีมตัวแทนของหกมณฑลเข้ามาในสถานที่จัดประชุมแล้ว หลินมั่วเองก็เข้ามาในงานด้วยกันกับหมอเทวดาเซวียเช่นกัน

หมอเทวดาเซวียพาหลินมั่วมานั่งลงที่ที่นั่งแถวแรก และที่นั่งข้างๆ ก็คือหมอชื่อดังที่มาจากมณฑลอื่นๆ

สถานที่จัดประชุมไม่ใหญ่ คนที่สามารถเข้ามาได้จึงไม่เยอะ คนที่เข้ามาได้ล้วนแต่เป็นคนในทีมตัวแทนของแต่ละมณฑล

อย่างเช่นทีมตัวแทนของมณฑลก่วง มีแค่สิบกว่าคนเท่านั้นที่สามารถเข้ามาได้

ถึงแม้ว่าพวกเถ้าแก่จะอยู่ที่สถานที่จัดประชุมกันเยอะ แต่พวกเขาส่วนใหญ่ก็ไม่สามารถเข้ามาในงานได้ มีแค่ฮั่วเทียนเฉิงและหมอชื่อดังบางคนเท่านั้นที่สามารถเข้ามาได้

เพิ่งจะนั่งลงได้ไม่นานก็มีส่งเสียงอึกทึกครึกโครมดังมาจากหน้าประตู

ทุกคนหันไปดู และเห็นว่าเหล่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่หน้าประตูถูกคนผลักออก จากนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาด้วยท่าทางดุดัน

ที่นั่งใกล้ประตูทางเข้าก็ถูกเอาออกไปด้วย และคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ถูกไล่ออกไปเช่นกัน

คนเหล่านั้นอยากจะต่อต้าน แต่ก็ถูกคนกลุ่มนี้รั้งเอาไว้ จนไม่สามารถต่อต้านได้เลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่คนกลุ่มนั้นเดินเข้ามา พวกเขาก็แบ่งออกเป็นสองแถวทันที และยืนอย่างเคารพนบนอม อยู่สองฝั่ง ราวกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่

ทุกคนต่างแปลกใจ นี่มันใครกัน ยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ

ภายใต้สายตาที่จับจ้องของทุกคน ชายชราที่มีหนวดเคราและเผ้าผมสีขาวก็เดินเข้ามาในประตูด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสโอหัง

ชายชราสวมเสื้อคอจีน แววตาดุดัน และกวาดสายตามองไปที่ทุกคน โดยที่มีสีหน้าดูถูก เหยียดหยาม 

“หลี่ว์ซานเจินงั้นเหรอ!”

“เขามาที่นี่ได้ยังไง”

“นี่คือการประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์หกมณฑลทางใต้นะ เขาเป็นคนเมืองไห่ เขามาทำอะไรที่นี่”

“นี่...นี่คงไม่ใช่ความช่วยเหลือจากต่างมณฑลที่มณฑลไหนสักมณฑลเชิญมาหรอกใช่ไหม”

“พระเจ้าช่วย มณฑลไหนบ้าไปแล้วเนี่ย คาดไม่ถึงเลยว่าจะเชิญหลี่ว์ซานเจินมา นั่นมันต้องจ่ายค่าตอบแทนเท่าไรกันเนี่ย”

ท่ามกลางการวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนจำนวนมาก ฮั่วเทียนเฉิงก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตูด้วยความดีอกดีใจ

“คุณปู่หลี่ว์ ยินดีต้อนรับครับ ยินดีต้อนรับ!”

ฮั่วเทียนเฉิงยื่นมือออกไปจากระยะไกล

หลี่ว์ซานเจินเหลือบมองเขา สีหน้าที่แสดงออกมายังคงเป็นการดูถูกเหยียดหยาม แล้วก็ไม่จับมือกับเขา

“อะไรกัน ผู้เฒ่าฮั่วไม่มาเหรอ”

“ผู้เฒ่าเซวียมานานรึยัง”

“แต่ก็น่าจะเป็นแบบนั้นแหละเนอะ นกโง่ก็ต้องบินมาก่อน คนที่ไม่เก่งก็ต้องพยายามมากกว่าคนอื่น!” 

ขณะที่พูดหลี่ว์ซานเจินก็มองไปที่ลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งที่อยู่ข้างๆ “พวกนายก็ต้องเรียนรู้ไว้บ้างนะ!”

“ถึงแม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของผู้เฒ่าเซวียจะไม่ได้เรื่อง แต่สปิริตของเขาก็ยังควรค่าแก่การเคารพนับถือ”

ลูกศิษย์กลุ่มนั้นหัวเราะกันเกรียวกราวและพยักหน้า บนใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความ เยาะเย้ยถากถาง

หมอเทวดาเซวียมีสีหน้าอึดอัดเป็นอย่างมาก เขากัดฟันเอาไว้และไม่พูดอะไรออกมา

หลายปีก่อนเขาแข่งขันทักษะทางการแพทย์กับหลี่ว์ซานเจิน แข่งขันสามครั้งแล้วก็พ่ายแพ้ไปทั้งสามครั้ง เขาเองก็หมดหนทางสู้เช่นกัน

หลินมั่วขมวดคิ้ว หลี่ว์ซานเจินคนนี้นี่ยโสโอหังจริงๆ

หลี่ว์ซานเจินเดินไปนั่งลงข้างๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้เฒ่าเซวีย อีกสักพักคุณก็จะขึ้นเวทีแล้ว ถ้าเจอเรื่องที่ไม่มั่นใจ บอกผมมาตรงๆ ก็ได้นะ”

“ในเมื่อมณฑลก่วงเชิญผมมา นั่นก็เป็นสิ่งที่ผมควรทำ”

“คุณไม่จำเป็นต้องอายที่จะขอคำแนะนำจากผมเพราะสิ่งที่เรียกว่าศักดิ์ศรีอะไรนั่นหรอก”

“ถ้าสาเหตุที่ทำให้มณฑลก่วงแพ้เป็นเพราะคุณ นั่นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมนะ!”