หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 370

หมอเทวดาเซวียมีสีหน้าเย็นชา และกัดฟันพูดว่า “หลี่ว์ซานเจิน คุณไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก!”

“ผมถอนตัวออกจากคณะตัวแทนมณฑลก่วงแล้ว คุณไปสนใจเรื่องของตัวเองเถอะ”

หลี่ว์ซานเจินชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วไม่นานก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “ทำไมถึงถอนตัวล่ะ”

“คงไม่ใช่ว่าคุณรู้ว่าผมจะมา แล้วกลัวขายขี้หน้า ก็เลยตั้งใจถอนตัวหรอกใช่ไหม”

“แต่นี่มันก็ถูกแล้วล่ะ ถอนตัวออกจากคณะตัวแทนมณฑลก่วง ก็ไม่ต้องเข้าร่วมการแข่งขันแล้ว"

“ไม่ขึ้นเวที ก็จะไม่มีการเปรียบเทียบ และแน่นอนว่าก็ไม่ต้องขายหน้าด้วย”

“ผู้เฒ่าเซวีย นึกไม่ถึงเลยนะว่าต่อมาคุณจะฉลาดขึ้น!”

ลูกศิษย์ของหลี่ว์ซานเจินหัวเราะเกรียวกราวกันอีกครั้ง และมีสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม

สีหน้าของหมอเทวดาเซวียแดงก่ำ เขาเคยโดนดูถูกแบบนี้ซะที่ไหน

แต่หลักของทักษะทางการแพทย์ก็เป็นเช่นนี้แหละ ฝีมือสู้เขาไม่ได้ แล้วคุณจะทำไงได้ล่ะ

และในตอนนี้ จู่ๆ หลินมั่วก็เอ่ยปากพูดว่า “หลี่ว์ซานเจิน คุณเอาแต่อยู่ตรงนี้ไม่ยอมไปไหน นี่คุณคิดจะเป็นตัวแทนของเมืองก่วงหยางของผมในการแข่งขันเหรอ”

“ขอโทษด้วยนะครับ เมืองก่วงหยางของผมไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น จ้างคนหน้าเงินแบบคุณไม่ไหวหรอก!”

ไม่มีใครคิดว่าหลินมั่วจะกล้าด่าประจานหลี่ว์ซานเจิน แม้แต่หมอเทวดาเซวียและฮั่วเทียนเฉิงก็ยังตกตะลึง

หลี่ว์ซานเจินเป็นคนแบบไหนนั้น

เขาก็คือหมอเทวดาอันดับหนึ่งในเมืองไห่ และหมอเทวดาสิบอันดับแรกของประเทศจีน

เขามีสถานะที่สูงส่งและเครือข่ายสายสัมพันธ์ที่กว้างขวาง ไม่มีใครในสถานที่จัดประชุมสามารถเทียบกับเขาได้!

ถึงแม้ว่าหลี่ว์ซานเจินจะยโสโอหัง แต่เขาก็มีต้นทุนที่จะยโสโอหัง

แม้แต่ท่านผู้เฒ่าตระกูลฮั่วก็ยังต้องเคารพนบนอบและอ่อนน้อมถอมตนเมื่อเห็นหลี่ว์ซานเฉิง

เวลาผ่านมาเนิ่นนานมากแล้วก็ยังไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้กับหลี่ว์ซานเจินเลย!

หลี่ว์ซานเจินมีสีหน้ามีเย็นชา และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “นายเป็นใคร”

“หน้ามีสิทธิ์มาพูดแบบนี้ต่อหน้าคนแก่อย่างฉันเหรอ”

หลินมั่วยิ้มบางๆ “ตรงนี้คือที่นั่งทีมตัวแทนเมืองก่วงหยางของเรา”

“ทำไมกันล่ะ ผู้อาวุโสในตระกูลตายกันหมดแล้ว เลยไม่มีใครสอนสิ่งที่เรียกว่ามารยาทให้นายเหรอ”

หลินมั่วยิ้มบางๆ “แน่นอนว่าผมรู้จักมารยาท แต่การอาศัยความเป็นผู้ที่อาวุโสกว่าเที่ยวดูถูกคนอื่นนี่ยังต้องพูดถึงมารยาทด้วยเหรอ”

หลี่ว์ซานเจินชักสีหน้าด้วยความโกรธ ชี้ไปที่จมูกของหลินมั่วและด่าทอเขา

“บังอาจนัก!”

หลี่ว์ซานเจินตวาดด้วยความโมโห

ลูกศิษย์ที่อยู่ข้างๆ ถีบออกไปทันทีและด่าอย่างสาดเสียเทเสีย “ไอ้หมอนี่ รนหาที่ตายซะแล้ว!”

หลินมั่วหลบได้อย่างสบายๆ จากนั้นก็หัวเราะเยาะแล้วพูดว่า "หลี่ว์ซานเจิน คุณเป็นผู้อาวุโสแต่ก็ไม่ได้อบรมสั่งสอนลูกศิษย์ของตัวเองให้ดีเลยสินะ!”

หลี่ว์ซานเจินยืนนิ่งดูดาย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส “เขาเป็นลูกศิษย์ของฉัน คนอื่นมาทำให้ฉันอับอายขายหน้า ถ้าเขายังเฉยเมย นั่นถึงจะเป็นการทรยศ!”

น้ำเสียงของหลินมั่วเปลี่ยนเป็นเย็นชา “พูดแบบนี้คือคุณไม่คิดจะห้ามเขาเลยใช่ไหม”

“ในเมื่อคุณสั่งสอนเขาไม่ได้ งั้นผมก็จะสั่งสอนพวกเขาแทนคุณเอง!”