หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 404

หลังจากกินข้าวกันเสร็จแล้ว สวี่ปั้นซย่าก็พาหลินมั่วไปยังวิลล่าหรูเซิ่งซื่อ เธออยากจะเห็นบ้านใหม่ของตัวเองแล้ว

เหลาหู่นำทางให้พวกเขาด้วยตัวเอง ถึงอย่างไรเขาก็มีบ้านอยู่ที่นี่หลายหลัง จึงค่อนข้างที่จะคุ้นเคยกับที่นี่

ระหว่างทาง เหลาหู่ก็อธิบายบ้านให้พวกเขาฟังไปด้วย

เหล่าจางและคนอื่นๆ ใส่ใจมากจริงๆ

บ้านหลังที่พวกเขาซื้อในราคาห้าสิบกว่าล้าน เป็นบ้านหลังที่แพงที่สุดของที่นี่

และเป็นตำแหน่งที่ดีที่สุดในวิลล่าหรูเซิ่งซื่อ เป็นตำแหน่งใจกลางที่ติดกับทะเลสาบ

ตัวบ้านมีพื้นที่ประมาณ 700 กว่าตารางเมตร ด้านนอกยังมีลานขนาด 600 กว่าตารางเมตรอีกด้วย

ไฮไลท์ที่เด่นที่สุดของบ้านหลังนี้คือสระว่ายน้ำในร่มและสระว่ายน้ำกลางแจ้ง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการตกแต่งภายในเลย ทุกห้องตกแต่งได้อย่างหรูหรามาก

ตั้งแต่ห้องออกกำลังกายที่ชั้นล่าง ไปถึงห้องนอนที่ชั้นบน ห้องหนังสือ และแม้แต่ห้องเด็กก็ได้รับการตกแต่งอย่างสวยงาม

แม้แต่ห้องของพี่เลี้ยงเด็กที่ชั้นหนึ่ง ก็ใหญ่กว่าและสวยกว่าห้องนอนหลักที่บ้านเก่าของสวี่ปั้นซย่ามาก

เหล่าจางและคนอื่นๆ รู้ใจพวกเขามากจริงๆ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นภายในบ้านเป็นแบบเข้าชุดทั้งหมด อีกทั้งยังเป็นแบบที่ดีที่สุดอีกด้วย

หรือสามารถพูดได้เลยว่า หลินมั่วกับเธอสามารถเข้าพักอาศัยในบ้านหลังนี้ได้เลยทันที

สวี่ปั้นซย่าวิ่งขึ้นและลงไปหลายครั้งด้วยความดีใจราวกับเป็นเด็ก

ส่วนหลินมั่วค่อนข้างที่จะใจเย็นและสงบ ถึงแม้ว่าบ้านของเขาที่สวนวั่งเจียงจะดีกว่าที่นี่มาก

แต่หลินซีที่ยังอยู่ในอาการโคม่าอยู่ที่นั่น หลินมั่วจึงยังไม่อยากพาสวี่ปั้นซย่าไป

ดังนั้น สำหรับหลินมั่ว บ้านหลังนี้ถือว่าเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมแล้ว

อย่างน้อย สวี่ปั้นซย่าก็ไม่ต้องอยู่ที่บริษัทแล้ว

ขณะที่กำลังจะไปนั่งที่ห้องรับแขก โทรศัพท์ของหลินมั่วก็ดังขึ้น

เมื่อนำขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นสายจากฟังฮุ่ย

สวี่ปั้นซย่าพูดขึ้นทันที “แม่ฉันต้องถามว่าคุณไปขอเงินจากเฉินเซิ่งหยวนหรือเปล่าแน่เลย...

...พูดตามที่พวกเราคุยกันไว้เมื่อคืนเลยนะ คุณบอกไปเลยว่าเฉินเซิ่งหยวนเปิดบริษัทให้คุณ เอาแบบนี้แหละ”

...แกดูพ่อแกสิ เขาถูกใจชุดของอาร์มานี่มาเดือนกว่าๆ แล้ว แต่ก็ยังทำใจซื้อไม่ได้...

...ไหนจะฉันอีก ก่อนหน้านี้เพื่อนของฉันซื้อเครื่องประดับชุดใหม่ มีแค่ฉันที่ไม่ได้ซื้อ แกจะให้ฉันมีหน้ามีตาต่อไปในกลุ่มเพื่อนได้อย่างไร...

...ยังมีอีกนะ รถคันนั้นของครอบครัวเรามันไม่พอ เสวี่ยเอ๋อร์ต้องยืมออกไปใช้สองสามครั้ง เธอเอารถออกไปใช้แล้วฉันกับพ่อของแกก็ต้องไปเอง แบบนี้จะได้ได้อย่างไร...

...หรือว่าบ้านหลังนั้นของพวกเราไม่ต้องเปลี่ยนแล้วหรือไง...

...แก สมองแกเป็นอะไรไป...

...แกไม่รู้สถานการณ์ของครอบครัวเราเลยหรือไง แกจะเอาบริษัทไปทำอะไรหะ”

หลินมั่วหมดคำจะพูดจริงๆ ก่อนหน้านี้แม่บอกว่าถ้าได้เงินกลับมาจริงๆ จะให้ผมเอาไปซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อเสื้อผ้าไม่ใช่หรือ

ทำไมจู่ๆ ตอนนี้กลายมาเป็นความต้องการของพวกคุณแล้วล่ะ

หลินมั่วพูดขึ้น “แม่ครับ มันไม่มีวิธีอื่นแล้วนี่ครับ...

...ประธานเฉินพูดมาขนาดนี้แล้ว แถมบริษัทนี้ก็ใกล้จะเปิดแล้วด้วย...

...ผมดูท่าทีของประธานเฉินแล้ว ถ้าจะขอเงินคงจะไม่ได้แน่นอนครับ!”