หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4387

“พวกเราไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน!”

หลินมั่วหัวเราะเยาะ

“ฉันไม่ฆ่าพ่อเเม่เพื่อประโยชน์ส่วนตัวของตัวเอง”

“ฉันยังมีความเป็นมนุษย์ เเต่นายไม่มี นี่คือความเเตกต่างที่สำคัญที่สุด!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลันเตี๋ยอีที่อยู่ข้างๆก็เริ่มสั่นเทิ้มไปทั้งตัวเเล้ว

บนใบหน้าซีดขาวของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ภาพเหตุการณ์ที่พ่อแม่ถูกฆ่าตายในวัยเด็ก ยังคงฉายซ้ำอยู่ในความทรงจำของเธอราวกับภาพยนตร์

“คุณหลินมั่ว ฉันขอร้องคุณเรื่องหนึ่งได้ไหมคะ”

หลินมั่วยังไม่ทันให้เธอพูดจบ ในใจก็รู้เเล้วว่า เธอจะพูดอะไร

“ออกไปจากที่นี่ก่อนเถอะ!”

“เขาเป็นเเค่ร่างเเยกเท่านั้น!”

เดิมทีหลินมั่วตั้งใจจะรอจนกว่ากระโหลกคริสตัลจะตื่นขึ้น เเล้วค่อยดึงร่างจริงของไห่หลางหวังออกมา

เเต่ตอนนี้เขาคิดวิธีที่ดีกว่าได้เเล้ว

“คุณวางใจได้ ไห่หลางหวังหนีไม่รอดหรอก!”

หลังจากหลันเตี๋ยอีได้ยินดังนั้น เเม้จะไม่เต็มใจ เเต่ก็รู้ว่าหลินมั่วพูดถูก

การฆ่าร่างเเยกของไห่หลางหวังไม่มีประโยชน์อะไรเลย

ทว่าในขณะที่ทั้งสองกำลังจะจากไป

ไห่หลางหวังที่อยู่ด้านหลัง จู่ๆก็มีดวงตาสีเเดงก่ำ

“หยุดนะ ฉันให้นายไปเเล้วเหรอ”

ก่อนหน้านี้เขาทำตัวนอบน้อม ก็เพื่อรักษากระโหลกคริสตัลไว้ให้สมบูรณ์

ตัวเองเฝ้ารอคอยมากว่ามากว่ายี่สิบปี ตอนนี้ทุกอย่างกลับพังทลายลง

เขาไม่สามารถระงับความโกรธในใจได้อีกต่อไป

เมื่อหลินมั่วได้ยินดังนั้น คิ้วก็ขมวด ฝ่ามือตบลงบนด้ามดาบ

ภายใต้การยั่วยุซ้ำเเล้วซ้ำเล่า

เขาหมดความอดทนเเล้ว

ในขณะที่ดาบของเขาไม่คม

ในขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับ เเละใช้ดาบฟันร่างเเยกของไห่หลางหวัง

เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

ไม่รู้ตั้งเเต่เมื่อไร จู่ๆยันต์สองเเผ่นก็ปรากฏขึ้นในมือของไห่หลางหวัง

ยังไม่ทันที่หลินมั่วจะลงมือ ยันต์ก็ลุกไหม้ทันที

“หลินมั่ว ของของฉันไห่หลางหวัง ไม่ใช่ของที่จะเอาไปได้ง่ายๆ!”

“ในเมื่อฉันไม่ได้ งั้นใครก็อย่าหวังจะได้ ฮ่าฮ่าฮ่า!”