หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4392

สถานการณ์ปัจจุบันในสนามรบคือการต่อสู้ทางจิตวิทยา

ยายเฒ่ายมบาลเลือกลงมือเป็นคนเเรก เพราะเธอมีความมั่นใจในพละกำลังของตัวเอง

แม้ว่าเมื่อเธอจับหลันเตี๋ยอีได้ เธอจะต้องเผชิญกับการโจมตีร่วมกันจากปรมาจารย์อีกนับร้อยคน

เเต่ถ้าเธอเคลื่อนไหวได้เร็วพอ เธอก็ยังคงพาหลันเตี๋ยอีจากไปได้

ถึงตอนนั้น กระโหลกคริสตัลก็จะตกเป็นของเธอ

ขณะเดียวกัน ไห่หลางหวังที่อยู่ข้างๆก็เผยรอยยิ้มเย็นชาออกมา

หลินมั่วครั้งนี้ฉันจะดูว่าแกจะตายไหม!

ภายใต้ความสนใจของผู้คนทั้งสนาม

พลังรอบตัวของยายเฒ่ายมบาลค่อยๆเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

ไห่หลางหวังที่อยู่ไม่ไกล เพิ่งจะโดนพลังนี้เพียงเล็กน้อย ร่างกายเขาก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นราวกับโคลน

ส่วนคนที่เดินผ่านไปมาที่อยู่ใกล้กว่านั้น ก็ถูกบดขยี้คาที่ทันที

จากเหตุการณ์นี้ก็สามารถเห็นได้ถึงพละกำลังอันน่าสะพรึงกลัวของหญิงชราคนนี้

เมื่อเห็นคนตายต่อหน้าต่อตา

เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นบนถนนทันที ก่อนที่จะเกิดความโกลาหลวุ่นวายขึ้นมา

ในพริบตาผู้คนบนถนนต่างไม่สนใจสิ่งอื่นใด พวกเขาหันหลังเเละพากันวิ่งหนีไปทุกทิศทุกทาง

“ช่างเป็นพวกเเมลงที่น่ารำคาญเสียจริง!”

ปรมาจารย์หลายคนที่อยู่บนถนน ได้ยินเสียงกรีดร้องที่วุ่นวายนี้ สีหน้าของพวกเขาก็เคร่งขรึมลงทันที เเละปลดปล่อยพลังปรมาจารย์ออกมาตามกันไป

ใครก็ตามที่เข้าใกล้ ไม่เป็นลมหมดสติ หรือไม่ก็ถูกพลังปรมาจารย์นี้บดขยี้เส้นลมปราณจนตายคาที่

เมื่อหลินมั่วเห็นฉากนี้ ดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีเเดงก่ำในทันที

“พวกนายมันสัตว์นรก กล้าดียังไงมาฆ่าคนไม่เลือกหน้าเเบบนี้ พวกนายไม่กลัวฟ้าผ่าหรือไง”

เขาเองก็เคยฆ่าคนมามาก และไม่ใช่เเค่คนเดียวด้วยซ้ำ

ทว่าเขาไม่เคยลงมือกับคนธรรมดาบริสุทธิ์เลยแม้เเต่ครั้งเดียว

เเต่ว่าเบื้องหน้าไม่ว่าจะเป็นยายเฒ่ายมบาลผู้นี้ หรือปรมาจารย์คนอื่นๆต่างก็โหดเหี้ยมกับผู้คนที่สัญจรไปมาอย่างไม่น่าเชื่อ

ไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์โดยสิ้นเชิง!

อย่างไรก็ตามปรมาจารย์เหล่านั้น ได้ยินคำตำหนิของหลินมั่ว เเต่กลับไม่เเยเเสเเม้เเต่น้อย

“เกิดเป็นมดปลวกก็ควรมีความสำนึกอย่างมดปลวก!”

“การได้ตายด้วยน้ำมือของพวกเราที่เป็นปรมาจารย์ นั่นถือเป็นบุญวาสนาของพวกเขาไปตลอดชีวิต!”

หลินมั่วมองด้วยสายตาเย็นชา จ้องมองฆาตกรกลุ่มนั้นเเละพูดอย่างดุดันว่า

เเค่จดจำใบหน้าของคนเหล่านั้นไว้ในใจอย่างลับ ๆ

การเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์มากมายขนาดนี้ เเต่กลับหัวเราะอย่างไร้หัวใจเช่นนี้

คนพวกนี้ เขาหลินมั่วจะต้องฆ่าพวกเขาให้หมด!

ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง คนส่วนใหญ่ก็ยังคงหลบหนีออกจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย

ในที่สุดก็เหลือเพียงปรมาจารย์จากฝ่ายต่างๆเท่านั้น

สถานการณ์พัฒนามาถึงขั้นนี้ หลันเตี๋ยอีที่อยู่ข้างหลังหลินมั่วก็ก็ตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว

เธอรู้ดีอยู่เเก่ใจ

เเม้ว่าหลินมั่วจะเเข็งเเกร่งเเค่ไหน ก็ไม่อาจสู้กับคนเป็นร้อยได้

ทันใดนั้นเธอก็กำเเขนของหลินมั่วเเน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ราวกับว่าการทำเช่นนี้จะทำให้เธอได้รับความรู้สึกความปลอดภัยขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อหลินมั่วสัมผัสได้ถึงความกลัวของหลันเตี๋ยอี เขาก็หันหน้าไปทันที

“วางใจเถอะ เรื่องที่หลินมั่วพูดไว้จะต้องทำสำเร็จ!”

“วันนี้ฉันจะต้องพาเธอไปให้ได้”