หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3877

“น่าเสียดาย ดูเหมือนว่าหุ่นตัวนี้จะไม่มีประโยชน์เท่าหุ่นเชิดผีดิบ ไม่แปลกที่พวกผู้ใช้วิชามารชอบสร้างหุ่นเชิดผีดิบมากกว่า ไม่มีใครอยากเรียนรู้วิธีสร้างหุ่นเชิด” เฉินผิงถอนหายใจด้วยความรู้สึกอ่อนแรง

เฉินผิงคิดขณะมองดูหุ่นเชิดที่สร้างขึ้นสำเร็จตรงหน้าเขา จะเอาไปทิ้งก็คงไม่ได้

ขณะที่เฉินผิงทำหน้าสิ้นหวัง ทันใดนั้นสายตาของเขาก็มองไปยังแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจ

วัตถุนี้ประกอบด้วยเพลิงปีศาจหลายประเภท พลังภายในจึงเรียกได้ว่ามหาศาล

จ้าวมารสีชาดสังเกตเห็นบางอย่างแปลกๆ ในแววตาเฉินผิง เขาจึงถามว่า “เจ้าคิดจะทำอะไร? คงไม่คิดจะฝังแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจของเซียนอัคคีวิญญาณลงในหุ่นเชิดเพื่อใช้เป็นแหล่งพลังใช่ไหม?”

“ทำแบบนั้นไม่ได้เหรอ?” เฉินผิงถาม

“เจ้าบ้า นี่เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไง? นั่นคือแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจของเซียนอัคคีวิญญาณ มันถือเป็นสมบัติแห่งอาณาจักรแดนสรวง แต่เจ้ากลับจะใช้มันกับหุ่นเชิด เซียนอัคคีวิญญาณจะคิดยังไงถ้าเขารู้เรื่องนี้เข้า?” จ้าวมารสีชาดอุทาน

“ผมรู้ว่าสิ่งนี้ทรงพลัง ถึงอย่างนั้นนี่ก็เป็นวิธีเดียวที่จะเพิ่มพลังให้หุ่นเชิดได้ ถ้าผสานหุ่นกับแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจเข้าด้วยกัน หุ่นเชิดของผมจะสามารถบรรลุถึงขั้นมหายาน เท่ากับว่าผมจะมีองครักษ์ระดับมหายาน อีกอย่างแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจจะไม่หายไป มันแค่ผสานกับหุ่นเชิดตัวนั้น ผมยังเอามันกลับมาได้ถ้าต้องการ”

ขณะที่เฉินผิงพูด เขาก็ใส่แก่นวิญญาณเพลิงปีศาจเข้าไปในร่างของหุ่นเชิด

ทันใดนั้น รัศมีมหาศาลก็แผ่กระจายไปทุกทาง ทำให้เรือเหาะทั้งลำสั่นสะท้านจนผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากบนเรือสับสน พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในดวงตาของหุ่นเชิดมีเปลวไฟพุ่งพล่าน แม้แต่ร่างกายของมันก็ลุกโชน และเปลวเพลิงยังคงลามไปไม่หยุด

เมื่อรู้สึกถึงรัศมีที่แผ่ออกมาจากหุ่นเชิด เฉินผิงก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น อย่างไรก็ตาม เขายังคงไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของหุ่นเชิด

“ต่อยฉันซะ ฉันจะได้วัดพลังของแก” เฉินผิงสั่งให้หุ่นเชิดชกเพื่อประเมินพลังของมัน

เมื่อเห็นเช่นนั้น จ้าวมารสีชาดก็รีบตะโกน “ไม่ อย่าทำอย่างนั้น!”

น่าเสียดายที่มันสายเกินไป วินาทีต่อมาหุ่นเชิดก็เหวี่ยงหมัด

เปลวไฟปะทุขึ้นในทันที ทำให้เกิดรูขนาดใหญ่ในเรือเหาะ

เรือเหาะเริ่มสั่นไหวเมื่อลมพัดเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้งผ่านรูโหว่

เหตุการณ์ที่พลิกผันทำให้เฉินผิงผวา เขาไม่นึกว่าหมัดของหุ่นเชิดจะทรงพลังขนาดนั้น เกือบไปแล้ว!

เฉินผิงกล่าวขอโทษด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเสนอเงินจำนวนหนึ่งเป็นค่าชดใช้

แม้ว่าซุนเจิ้นซีจะปฏิเสธทันควัน แต่เฉินผิงก็ยังคงยืนกรานที่จะให้เงินเขา

ท้ายที่สุดแล้วเขาต้องรับผิดชอบต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นกับเรือเหาะ จะไม่ชดใช้เลยก็กระไรอยู่

หลังจากบอกลาซุนเจิ้นซี เฉินผิงก็ไปจากสำนักว่านถง

เดิมทีเฉินผิงวางแผนที่จะตรงกลับไปยังหุบเขาวิญญาณโลหิต อย่างไรก็ตาม เมื่อตระหนักว่าจะต้องเดินทางผ่านสำนักวิญญาณปีศาจ เขาจึงตัดสินใจแวะที่นั่นก่อน

ถ้าเป็นไปได้ เขาต้องการรวบรวมศิษย์สำนักวิญญาณปีศาจและพาไปที่ตำหนักก่วงหาน เพื่อรับมือการโจมตีของตระกูลมู่

ยังมีอย่างอื่นที่เขาต้องทำ เฉินผิงอยากรู้ว่าเจ้าสำนักเฉินจากห้าสำนักใหญ่มาฟื้นฟูร่างกายที่สำนักวิญญาณปีศาจหรือเปล่า

ยิ่งไปกว่านั้น เฉินผิงอยากเจอเจ่อเยี่ยนด้วย เขาอยากรู้ว่าอีกฝ่ายสุขสบายดีหรือเปล่า