หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3879

“จะเอายังไง? จะบอกมาว่าเฉินผิงอยู่ไหนหรือจะเลือกความตาย?” เป่าชิงเหยียนเหลือบมองคนของสำนักวิญญาณปีศาจ

ศิษย์ทุกคนของสำนักวิญญาณปีศาจกัดฟันและไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

ดวงตาของเจียงอวี้เหลียนเต็มไปด้วยความโกรธ

“ฮึ! พวกมารสวะ คุณเฉินช่วยกอบกู้สำนักวิญญาณปีศาจ เราจะไม่หักหลังเขา แน่จริงก็เข้ามาฆ่าพวกเราเลย” เจียงอวี้เหลียนท้า

เป่าชิงเหยียนยิ้มกว้างเมื่อเขาเห็นความเด็ดเดี่ยวของเจียงอวี้เหลียน “การฆ่าพวกแกทุกคนมันของง่ายๆ ยังไงก็ตาม ลูกน้องที่ฉันพามาด้วยไม่ได้เจอผู้หญิงมาพักใหญ่แล้ว งั้นฉันจะให้พวกเขาได้สนุกสักหน่อย!”

หลังจากที่เป่าชิงเหยียนพูดจบ สมุนที่เขาพามาด้วยก็พากันทำหน้าหื่นกระหาย พวกเขาถูมืออย่างคาดหวังและน้ำลายไหลด้วยความตื่นเต้น

“ไร้ยางอาย! ไอ้เดรัจฉาน!” เจียงอวี้เหลียนตะโกน

ในขณะเดียวกัน เจ่อเยี่ยนก็กัดฟันแน่นเพื่อต้านทานรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวของเป่าชิงเหยียน “ถ้ากล้าแตะต้องเจียงอวี้เหลียน ฉันจะเชือดแกแน่…” เขาประกาศ

“ฮ่าๆๆ! ดูสารรูปตัวเองสิ! คิดเหรอว่าแกจะจัดการพวกเราได้? ถ้าอย่างนั้นฉันจะฆ่าแกเป็นคนแรก!”

หลังจากที่พูดจบ เป่าชิงเหยียนก็สะบัดแขนเสื้อของเขา และเจ่อเยี่ยนก็กระเด็นไปข้างหลังทันที

จากนั้นเขาก็ร่วงลงกับพื้นอย่างแรงจนแน่นิ่งไป

ความห่างระหว่างพลังพวกเขามากเกินไปจนเจ่อเยี่ยนต้านไม่ไหว

“เจ่อเยี่ยน!”

เมื่อเห็นอย่างนั้น เจียงอวี้เหลียนก็ตะโกนเสียงดังทันที!

เป่าชิงเหยียนถามเจียงอวี้เหลียนอีกครั้ง “จะบอกหรือไม่บอก? ถ้าบอกฉันมาว่าเฉินผิงไปไหน ฉันจะปล่อยทุกคนไป”

ทว่าเจียงอวี้เหลียนกลับกัดฟันและถ่มน้ำลายอย่างแรง

เมื่อเห็นดังนั้น เป่าชิงเหยียนก็โบกมือแล้วสั่งว่า “ถอดเสื้อผ้ามันซะ!”

เจียงอวี้เหลียนอยากจะขัดขืน แต่เธอถูกครอบงำด้วยรัศมีของเป่าชิงเหยียนจนไม่อาจทำอะไรได้

เธอได้แต่มองดูชายหลายคนโดยทำอะไรไม่ได้ ใบหน้าของพวกนั้นมีรอยยิ้มหื่นกามและก้าวเข้ามาหาเธอ

“ผมรู้!” เฉินผิงพยักหน้าและหันไปมองเป่าชิงเหยียน

“ถ้าจะเล่นงานผมก็อย่างยุ่งกับคนอื่นๆ ปล่อยพวกเขาไป!” เฉินผิงพูดช้าๆ

พอเป่าชิงเหยียนโบกมือเบาๆ แรงกดดันต่อเจียงอวี้เหลียนและคนอื่นๆ ก็คลายลง

เมื่อเห็นว่าพลังของเฉินผิงอยู่ที่ขั้นผู้ทุกข์ยากระดับสี่เท่านั้น เป่าชิงเหยียนก็พูดออกมาด้วยความดูแคลนโดยไม่ปิดบัง “แกเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับสี่ ทำไมประมุขสมาพันธ์ถึงตั้งค่าหัวแกด้วยบรรณาการร้อยปี? มันมากเกินไป ฉันไม่เข้าใจ...”

แต่เฉินผิงก็ไม่คิดที่จะอธิบาย เขาชี้ไปทางเป่าชิงเหยียนแล้วพูดว่า “ผมมีเรื่องต้องทำ เพราะงั้นพวกคุณทุกคนเข้ามาพร้อมกันเลย หลังจัดการเสร็จแล้วผมจะได้ไปทำธุระอย่างอื่น!”

ดวงตาของเฉินผิงเต็มไปด้วยแววเย่อหยิ่งและเหยียดหยาม

“โอหัง!” เป่าชิงเหยียนหรี่ตาลง จากนั้นก็โบกมือแล้วสั่งว่า “ไปจับมันมาซะ!”

เป่าชิงเหยียนสั่งให้ลูกน้องของเขาโจมตีเฉินผิง

แม้เผชิญกับผู้ใช้วิชามารหลายคน เฉินผิงก็ยังสงบเยือกเย็น ไม่แสดงอาการตื่นตระหนกแม้แต่น้อย