หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3894

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครถอย เฉินผิงจึงพาทุกคนไปที่ตำหนักก่วงหาน

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เฉินผิงพาทุกคนออกจากเมืองหนานจิง ชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังมองดูพวกเขาออกจากเมืองก็เผยรอยยิ้มเย็นชา

ร่างของชายหนุ่มหายไปอย่างรวดเร็ว เฉินผิงและคนอื่นๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนแอบมองพวกเขา

ฝูงชนมากกว่าพันคนเริ่มเดินทางขึ้นภูเขา ย่ำเท้าไปตามหิมะที่ทับถมกัน

ทั้งบนพื้นดินและบนท้องฟ้า เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรกำลังเร่งเดินทางไปที่ตำหนักก่วงหาน

ขณะที่พวกเขาเข้าใกล้ตำหนักก่วงหาน ยามที่อยู่ในตำหนักก็สังเกตเห็น

เมื่อเห็นฝูงชนจำนวนมากทั้งบนฟ้าและภาคพื้น ศิษย์ของตำหนักก่วงหานก็พากันตกตะลึง

ทันใดนั้นเหล่าศิษย์ตำหนักก่วงหานก็เริ่มตะโกนออกมา “ศัตรูโจมตี! ศัตรูโจมตีแล้ว! รีบไปแจ้งท่านเจ้าตำหนักเร็ว!”

เจ้าตำหนักที่รู้ข่าวได้พาคนของเธอไปที่ทางเข้า เมื่อเธอเห็นฝูงชนคลาคล่ำมาแต่ไกลเธอก็ตกตะลึงทันที

เธอไม่นึกว่าตระกูลมู่จะรวบรวมคนมามากมายขนาดนี้

บ้างก็ทะยานบนท้องฟ้าและบ้างก็วิ่งพื้นดิน ภาพของพวกเขาที่มากจนเต็มท้องฟ้าและบดบังดวงอาทิตย์ช่างน่าตื่นตะลึง

“ทะ-ท่านเจ้าตำหนัก?”

ปิงลู่มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และตัวเธอเองก็แทบจนปัญญา

ดวงตาของเจ้าตำหนักเผยแววสิ้นหวัง เธอถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า “ปิงลู่ พาศิษย์ทั้งหมดของ ตำหนักก่วงหานออกไปทางภูเขาด้านหลัง ยิ่งไปไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดี ถ้าเป็นไปได้ ฉันหวังว่าเธอจะสืบทอดเจตนารมณ์ของตำหนักก่วงหาน ไม่เช่นนั้นก็จงซ่อนตัวและทิ้งตัวตนในฐานะศิษย์ตำหนักก่วงหานไปเสีย”

เจ้าตำหนักยอมแพ้เพราะเธอมืดแปดด้าน เมื่อเผชิญกับศัตรูที่มากขนาดนี้ ตำหนักก่วงหานคงต้องพังทลายไม่เหลือซาก

มันจึงไม่คุ้มค่าเลยที่จะปล่อยให้ศิษย์จำนวนมากตายไปด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ศิษย์ตำหนักก่วงหานยังคงอ่อนแอเกินไป รากฐานของพวกเขายังไม่แข็งแกร่งมากพอ จึงยากที่ตำหนักก่วงหานจะคงอยู่ต่อไปได้

เมื่อเห็นว่าเป็นเฉินผิง เจ้าตำหนักก็ยิ้มออกมาในที่สุด

ปิงลู่ตื้นตันจนเริ่มร้องไห้

“เปิดประตู!”

เจ้าตำหนักสั่งให้เปิดประตูตำหนัก จากนั้นจึงนำคนของเธอไปต้อนรับผู้มาเยือน

เฉินผิงจ้องมองเจ้าตำหนักพร้อมยิ้มเล็กน้อยขณะที่พูดว่า “ผมกลับมาแล้ว เจ้าตำหนัก...”

แม้ว่าเฉินผิงจะไม่ได้มีอะไรกันกับเจ้าตำหนัก แต่พวกเขาก็เคยจูบกันมาก่อน ซึ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เจ้าตำหนักตะลึง เธอมองดูฝูงชนหนาแน่นที่ด้านหลังเฉินผิงและถามด้วยความประหลาดใจ “คุณ... คุณกลับมาทำไม? คนพวกนั้นเป็นใคร?”

“ผมพาพวกเขาทุกคนมาที่นี่ ผมรู้ว่าตระกูลมู่จะไม่มีวันเลิกตอแยตำหนักก่วงหาน และตำหนักก่วงหานก็คงสู้ตระกูลมู่ไม่ไหว ผมก็เลยเรียกเหล่าสหายมาช่วย” เฉินผิงกล่าวพร้อมกับหัวเราะ