หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 407

“คุณชายอู่ เขาคือคนที่ฆ่าเจี่ยงเจิ้งตงในสนามประลอง มิหนำซ้ำเขายังทำลายตระกูลเว่ยกับตระกูลเจี่ยงอีกด้วย คุณอยากให้เรื่องทำนองเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับตระกูลอู่งั้นเหรอ?” ฉีป๋อกล่าวอย่างเฉียบขาด

อู่ตงสีหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัวเสียจนพูดไม่ออกเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ฉะ ฉันไม่รู้... ตอนนี้พวกเราควรจะทำยะ ยังไงดี?”

“ไอ้เด็กเปรต ตามฉันมาเลยนะ...”

อู่ลิ่วอีลากอู่ตงออกไปพร้อมๆ กัน

เฉินผิง ซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์กำลังรับประทานอาหารค่ำอยู่ภายในคฤหาสน์ตระกูลเจี่ยง

“หลิงเอ๋อร์ร์ คืนนี้เธอไม่ต้องกลับบ้านหรอก ทำไมเธอไม่ค้างคืนเสียที่นี่เลยล่ะ? เช่นนั้นฉันก็จะได้มีเพื่อน!”

ซูอวี่ฉีบอกกู่หลิงเอ๋อร์

“ฉันไม่อยากเป็นมือที่สามหรอกนะ ตอนที่พวกเธออยู่กันสองต่อสองจะให้ฉันทำอะไรเล่า? จะให้ฉันเป็นผู้ชมงั้นเหรอ?”

กู่หลิงเอ๋อร์ยิ้ม

ซูอวี่ฉีหน้าแดงก่ำพลางถลึงตาใส่กู่หลิงเอ๋อร์ “อย่าพูดเหลวไหลน่า พวกเราสองคนต่างบริสุทธิ์ใจ พวกเราไม่เคยหลับนอนด้วยกัน...”

“ความสัมพันธ์ของพวกเธอเป็นที่ยอมรับแล้ว จะหลับนอนด้วยกันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร คงจะดีถ้าหากพวกเธอมีลูกด้วยกันเร็วๆ!”

กู่หลองเอ๋อร์หยอกล้อซูอวี่ฉี

“ลืมมันไปเสียเถอะ ฉันไม่อยากเป็นแม่เร็วขนาดนั้นหรอกนะ ฉันยังเล่นสนุกไม่พอเลย!”

ซูอวี่ฉีกลอกตาให้กู่หลิงเอ๋อร์

เฉินผิงไม่พูดอะไรพลางรีบกินอาหารให้เสร็จแล้วลุกจากโต๊ะไป พวกผู้หญิงช่างชอบคุยเรื่องอะไรต่อมิอะไรกันเสียจริงเชียว!

เฉินผิงนั่งลงบนโซฟาตั้งใจวางแผนการฝึกฝนอยู่สักครู่ แต่จู่ๆ ก็เห็นลูกน้องเดินเข้ามาในบ้าน

“คุณเฉิน ประมุขตระกูลอู่มาขอเข้าพบ...” ลูกน้องรายงาน

เฉินผิงไม่รู้สึกประหลาดใจเลย ด้วยอุปนิสัยของอู่ลิ่วอี เขาย่อมต้องมาหลังจากทราบเรื่องนั้นอยู่แล้ว

“บอกไปว่าฉันไม่ว่าง!” เฉินผิงโบกมือ

ลูกน้องจึงออกไปทันที

เพี๊ยะ!

ซูอวี่ฉีกับกู่หลิงเอ๋อร์รู้สึกดีใตที่ได้เห็นสายรุ้ง

เฉินผิงสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเริ่มยืดเส้นยืดสาย ตอนนั้นก็มีลูกน้องเข้ามากระซิบบางอย่างตรงหูของเฉินผิง

เฉินผิงตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วยกยิ้มมุมปาก “ออกไปดูกันเถอะ”

ประตูคฤหาสน์เปิดออกแล้วเฉินผิงก็เดินออกมา เขาเห็นอู่ตงยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้น เนื้อตัวเปียกปอน เขามีท่าทีลำบากใจยิ่งและแววตาหม่นหมอง

เมื่อเห็นเฉินผิงออกมาในที่สุด อู่ลิ่วอีก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขาทันที “คุณเฉิน เจ้าลูกโง่ของผมล่วงเกินคุณแล้ว ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา! ผมหวังว่าคุณจะไว้ชีวิตเขาสักครั้ง”

เมื่อกล่าวเช่นนั้นแล้ว อู่ลิ่วอีก็รีบยื่นกล่องของขวัญให้ เฉินผิงไม่ต้องดูข้างในก็รู้ว่าสิ่งที่อยู่ด้านในคืออะไรได้ด้วยการสัมผัสพลังชี่ที่มาจากภายใน

“คุณอู่เกรงใจเกินไปแล้ว ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง ไม่จำเป็นต้องกังวลไปหรอก พาคุณชายอู่กลับไปเถอะประเดี๋ยวเขาจะจับไข้เอาได้!”

เฉินผิงยิ้มพลางรับกล่องของขวัญเอาไว้แล้วยื่นให้ลูกน้องของตน

อู่ลิ่วอีรู้สึกยินดีกับท่าทีตอบสนองของเฉินผิงแล้วพรั่งพรูคำขอบคุณออกมาเสียมากมาย “ได้ ได้ คุณเฉิน ขอบคุณที่เมตตา ผมจะจัดงานเลี้ยงที่บ้านตอนเที่ยง ผมหวังว่าคุณเฉินจะให้เกียรติผมได้ต้อนรับนะครับ!”