หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4692

“การจะขึ้นสู่ขั้นเซียนในอาณาจักรนิรันดร์ยากอย่างไม่น่าเชื่อ” หยุนหลี่อธิบาย “ทรัพยากรสำหรับบำเพ็ญเพียรมีจำกัด ส่วนใหญ่จะเน้นไปที่พลังวิญญาณ เมื่อผู้บำเพ็ญเพียรไปถึงขั้นเซียนแล้ว จะต้องใช้ปราณเซียนเพื่อขึ้นสู่ขั้นต่อไป เป็นเหตุผลที่ตำหนักลำดับสิบต้องการผลึกเซียนจำนวนมาก”

เขาพูดต่อ “ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนหลายคนเลือกที่จะปลีกวิเวก อุทิศชีวิตให้กับการบำเพ็ญเพียร มีพวกเขาจำนวนมากอาศัยอยู่ที่บันไดสวรรค์ ดังที่ข้าได้บอกก่อนหน้านี้ แต่ละขั้นของบันไดเป็นอาณาจักรที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนเข้ามาและเลือกที่จะอยู่ในอาณาจักรเหล่านี้เพื่อบำเพ็ญเพียร ซึ่งไม่เหมือนอาณาจักรนิรันดร์ตรงที่อาณาจักรเหล่านี้เต็มไปด้วยทรัพยากรบำเพ็ญเพียรที่หลากหลาย แต่ก็ยังอันตรายมากอย่างที่เจ้าคงคาดไม่ถึง โหดร้ายกว่าอาณาจักรนิรันดร์ร้อยเท่าพันเท่า เมื่อไปถึงขั้นสี่ พลังของผู้บำเพ็ญเพียรจะถูกสะกด ทำให้เอาชีวิตรอดได้ยากขึ้นมาก ทุกครั้งที่บันไดหายไป ผู้บำเพ็ญเพียรนับไม่ถ้วนตัดสินใจที่จะอยู่ต่อ คอยขัดเกลาทักษะของตนภายในอาณาเขตที่แสนอันตราย แน่นอนว่าหลายคนติดอยู่ในนั้น ไม่สามารถออกมาได้” หยุนหลี่พูดอย่างจริงจัง เพื่อให้เฉินผิงเข้าใจสภาพที่แท้จริงของบันไดสวรรค์

“แต่ละขั้นของบันไดสวรรค์เป็นอาณาจักรในตัว หมายความว่าแต่ละขั้นมีผู้คนอาศัยอยู่มากมายใช่ไหม” เฉินผิงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมื่ออาณาจักรถูกสร้างขึ้น ชีวิตย่อมเกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ใช่แล้ว” หยุนหลี่ตอบ “มันเป็นอาณาจักรที่มีอยู่จริง จึงมีมนุษย์อาศัยอยู่ตามธรรมชาติ นอกจากทรัพยากรบำเพ็ยเพียรที่อุดมสมบูรณ์แล้วก็ไม่ต่างจากอาณาจักรนิรันดร์มากนัก แต่จงจำไว้ว่าทุกๆ คนที่เจ้าพบในบันไดจะเป็นศัตรูของเจ้า ในอาณาจักรเหล่านั้นเจ้าไม่มีเพื่อนหรือครอบครัว ระดับของความโหดร้ายของที่นั่นเหนือจินตนาการ และมีเพียงผู้มีจิตใจเข้มแข็งเท่านั้นที่จะอยู่รอดได้”

ขณะที่พูด สีหน้าของหยุนหลี่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับว่าเขากำลังนึกถึงบางอย่างที่น่ากังวล

เฉินผิงขมวดคิ้ว “จะบอกว่ามนุษย์ทุกคนภายในบันไดเป็นเพียงเครื่องจักรสังหารไร้ความรู้สึกอย่างนั้นหรือ” เขาถามด้วยความประหลาดใจ

ผู้บำเพ็ญเพียรในอาณาจักรนิรันดร์ต่อสู้แย่งชิงทรัพยากรอยู่ตลอด ซึ่งเป็นการต่อสู้ที่โหดร้ายกว่าการต่อสู้ใดๆ ในโลกมนุษย์ แม้จะต้องเผชิญกับความโหดร้าย แต่เฉินผิงก็ยังมีเพื่อนฝูงและพันธมิตรที่เขาไว้วางใจ

“อะไรนะ” เฉินผิงแทบจะลุกจากที่นั่ง “คุณเสียสติไปแล้วเหรอ”

จะบ้าหรือไงทำไมเขาถึงขอให้ฉันฆ่าเขา

หยุนหลี่ยิ้มปลอบเขา “ใจเย็นๆ ข้าไม่ได้ขอให้เจ้าฆ่าข้าจริงๆ ข้าออกตามหาเจ้า แต่ไม่ใช่เพื่อต่อสู้ ข้าแค่อยากใช้ชีวิต สิ่งที่ข้าต้องการให้เจ้าทำคือใช้มีดสั้นเล่มนี้ตัดวิญญาณของข้าออกไป ซึ่งจะดับดวงไฟวิญญาณของข้าในตำหนักลำดับสิบ เมื่อดวงไฟดับลง พวกเขาก็จะคิดว่าข้าตายแล้ว และข้าไม่ต้องกลับไปที่นั่นอีก หากดวงไฟวิญญาณของข้าในตำหนักลำดับสิบยังลุกโชนแต่ข้าไม่กลับไป ก็แปลว่าข้าทรยศ ถ้าตำหนักทวยเทพส่งคนมาสืบสวน แม้แต่ท่านพ่อก็คงปกป้องข้าไม่ได้”