หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4693

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฉินผิงก็เข้าใจทันทีว่าทำไมตำหนักลำดับสิบถึงรู้เรื่องการตายของหลัวต้าเร็วนัก และทำไมพวกเขาถึงส่งหยุนหลี่มาตามล่าเขา

“การตัดวิญญาณออกไปโดยไม่ทำร้ายร่างกายหรือพลังบำเพ็ญเพียรของคุณ... ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” เฉินผิงพึมพำพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

หยุนหลี่หัวเราะเบาๆ “แน่นอนว่ามันยาก ถ้ามันง่ายข้าก็คงไม่ขอให้เจ้าช่วย แต่ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้จะให้เจ้าทำเปล่าๆ ข้ามีชุดเกราะวิเศษที่ทนทานมากและสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้เจ้าได้ มันเป็นของขวัญจากท่านพ่อ มันล้ำค่ามากจนข้าไม่กล้าใส่”

พอพูดจบเขาก็หงายฝ่ามือ และกล่องสีดำก็ปรากฏขึ้นมาจากอากาศ เขาวางไว้ตรงหน้าเฉินผิง

“ใจกว้างจริงๆ” เฉินผิงมองกล่องนั้นด้วยความสงสัย แทบไม่อยากเชื่อว่าหยุนหลี่จะยอมสละของมีค่าแบบนี้

หยุนหลี่หัวเราะเบาๆ “แน่อยู่แล้ว กับสหายข้าก็ต้องใจกว้างเป็นธรรมดา” เขากล่าวพร้อมยิ้มมั่นใจ

เฉินผิงส่ายหัว “ผมไม่อยากได้-”

“อะไรกัน เจ้าไม่อยากช่วยข้าเหรอ” หยุนหลี่พูดขัด สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปด้วยความประหลาดใจ

“ผมจะช่วยคุณ” เฉินผิงบอก “แต่ผมไม่ต้องการชุดเกราะ”

หยุนหลี่ขมวดคิ้ว “เจ้ากลัวเป็นหนี้บุณคุณข้าเหรอ” เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงถึงปฏิเสธของขวัญล้ำค่าแบบนี้

“ไม่ใช่แบบนั้น” เฉินผิงตอบ “ผมแค่คิดว่าชุดเกราะของคุณมัน... แค่ของพื้นๆ”

“แค่ของพื้นๆ เหรอ นี่มัน-” หยุนหลี่อ้าปากจะพูดแย้ง แต่ก่อนที่เขาจะพูด ตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ แสงสีทองระยิบระยับส่องออกมาจากร่างของเฉินผิง และในชั่วพริบตาต่อมา เกล็ดสีทองเจิดจ้าก็ปรากฏขึ้น ปกคลุมร่างของเขาจนมิด เฉินผิงยืนอยู่ตรงหน้าเขา อยู่ในสภาพที่ดูราวกับเทพสงครามในชุดเกราะสีทอง

หยุนหลี่พูดไม่ออก ตะลึงอย่างที่สุดกับสิ่งที่ได้เห็น

“นี่มัน...” หยุนหลี่อ้าปากค้าง ขากรรไกรของเขาแทบจะหล่นลงพื้น

เฉินผิงยิ้มเยาะ “ว่าไง ยังคิดว่าชุดเกราะของคุณดีกว่าร่างเกราะทองคำของผมอยู่ไหม”

เขาไม่รอคำตอบ และแทงมีดเข้าไปในอกตัวเองทันที

เคร้ง!

“ขอบคุณ” เขาพึมพำ น้ำเสียงของเขามีทั้งความโล่งใจและซาบซึ้ง

“หยุนหลี่ หยุนหลี่!” ชื่อหลานรีบวิ่งเข้ามาในห้อง สีหน้าตึงเครียดขณะที่รีบวิ่งไปหาเขา

เธอสัมผัสได้ถึงวิญญาณของหยุนหลี่ที่อ่อนแอลงกะทันหัน ทันทีที่เหลือบไปเห็นใบหน้าซีดเผือกและสภาพอ่อนแรงของเขา เธอหันไปหาเฉินผิงในทันใด แววตาของเธอฉายแววอาฆาต

เฉินผิงลุกขึ้นยืนอย่างไม่สะทกสะท้าน “ผมจะปล่อยให้คุณสองคนคุยกันเองแล้วกัน”

ชื่อหลานเคลื่อนไหวเพื่อหยุดเขาตามสัญชาตญาณ ตั้งใจจะขอคำอธิบาย แต่หยุนหลี่เอื้อมมือไปจับเธอไว้

“ข้าเป็นคนขอให้เฉินผิงตัดวิญญาณของข้าเอง” เขากล่าวด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “ตอนนี้ดวงไฟวิญญาณของข้าดับลงแล้ว เราไม่จำเป็นต้องกลับไปที่ตำหนักลำดับสิบอีก และที่สำคัญกว่านั้น ตำหนักทวยเทพจะไม่ส่งคนมาตามล่าเรา”

ชื่อหลานกอดอกพร้อมขมวดคิ้ว “เจ้ามันบ้าบิ่น” เธอตำหนิ “กล้าฝากชีวิตตัวเองไว้กับคนแปลกหน้า ถ้าเขาคิดร้ายขึ้นมาล่ะ เจ้าคงโดนฆ่าตายไปแล้ว!”

“อย่าห่วงเลย” หยุนหลี่ปลอบใจเธอด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ถ้าเขาตั้งใจจะฆ่า ข้าคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ ตอนนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันเสียที จะไม่มีใครมาแยกเราจากกันอีก” พอพูดจบ เขาก็ดึงชื่อหลานเข้ามากอด แล้ววางเธอลงบนเตียง