หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4744

หลินเข่อติ้งพาเฉินผิงและเหล่าโปออกจากนครจันทร์ตะวัน เฉินผิงนำทางหญิงชรา ทั้งสองลอยอยู่กลางอากาศขณะมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านหิน

ขณะที่เขามองออกไปเห็นทิวเขาที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาในแดนเหนือ เฉินผิงก็รู้สึกคิดถึง เขาไม่ได้กลับมาที่แถบนี้ของอาณาจักรนิรันดร์มานาน ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย

เหล่าโปหลับตาลง รู้สึกถึงสายลมที่พัดผ่านใบหน้า เธอบอกได้ว่าเฉินผิงไม่ใช่ชายหนุ่มคนเดิมที่เคยอยู่ที่หมู่บ้านหินอีกต่อไป เขาเปลี่ยนไปแล้ว เขาเติบโตขึ้น

“คุณเฉิน ทำไมถึงจากไปไม่บอกกล่าว คุณจะทิ้งพวกเราไว้งั้นเหรอ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกน และจากนั้นเสวียนปิงและคนอื่นๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น พวกเขาเหาะผ่านท้องฟ้าที่เปิดโล่ง

ทันทีที่พวกเขาได้ยินว่าเฉินผิงออกจากนครจันทร์ตะวัน พวกเขาก็รีบตามมา เฉินผิงเป็นบ่อเงินบ่อทองของพวกเขา จะปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้

“ผมแค่ไปจัดการเรื่องเล็กน้อย ผมไม่ต้องการให้พวกคุณตามมา” เฉินผิงพูดเมื่อเห็นว่าพวกเขาตามทัน รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

เขาแค่มาเยี่ยมหมู่บ้านหินเท่านั้น ต่อให้มีปัญหา แค่สะบัดมือเขาก็จัดการได้สบาย ท้ายที่สุดแล้วคงไม่มีผู้บำเพ็ญเพียรทรงพลังอยู่ที่หมู่บ้านหิน

แต่ตอนนี้ เมื่อเสวียนปิงและคนของเขาซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าตามมาด้วย พวกเขาก็ดูราวกับเทพเจ้าที่ลงมายังโลกมนุษย์ในสายตาชาวบ้าน

“คุณเฉิน ถึงจะเป็นเพียงปัญหาเล็กน้อย เราก็ไม่อาจปล่อยให้คุณจัดการเพียงลำพังได้ ตอนนี้เราอยู่ที่นี่แล้ว หากคุณต้องการอะไรก็สั่งมาได้เลย!” เสวียนปิงประกาศด้วยความภักดี

แน่นอนว่าเขาย่อมภักดีต่อเฉินผิง คนที่ใช้จ่ายผลึกเซียนราวกับเศษเงินนั้นคุ้มค่าที่จะรับใช้

“ก็ได้ พวกคุณตามมาได้” เฉินผิงถอนหายใจ “แต่ต้องระวัง ควบคุมรัศมีของตัวเองไว้ อย่าทำให้ใครกลัว” เขาไม่ต้องการให้ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าเหล่านี้ทำชาวบ้านผวาโดยไม่ได้ตั้งใจ แค่รัศมีของพวกเขาอย่างเดียวก็ยากที่คนทั่วไปจะรับได้

“เข้าใจแล้ว คุณเฉิน เราจะทำตามที่คุณสั่ง” เสวียนปิงรับปากและทุบอกด้วยความมั่นใจ

อาหลี่เดินไปข้างหน้า มีหมาป่าตัวใหญ่หนักกว่าร้อยปอนด์มัดติดอยู่กับหลังของเขา

“อาหลี่ ล่าได้แค่นี้เองเหรอ” หยุ่นเอ๋อร์ถามด้วยความสับสน

อาหลี่ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด “สมาพันธ์ผนึกมารปิดล้อมภูเขา ประกาศว่าไม่อนุญาตให้ใครก็ตามล่าสัตว์ข้างบน เราเลยต้องล่าตามเชิงเขา ซึ่งแทบไม่มีตัวอะไรให้ล่า”

หยุ่นเอ๋อร์ขมวดคิ้ว “สมาพันธ์ผนึกมารกล้าทำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พวกมันไม่เคยเข้ายึดป่ามาก่อน”

“ไม่รู้สิ” อาหลี่พึมพำ “ทำไมพวกมันถึงต้องสนใจที่ห่างไกลอย่างที่นี่ด้วย บางทีทรัพยากรของพวกมันคงใกล้หมด ที่เมืองตอนนี้มีพวกมันเต็มไปหมด ถ้าเราเอาซากสัตว์ไปขายในเมือง เราก็ต้องจ่ายค่าธรรมเนียม เหลวไหลสิ้นดี”

หยุ่นเอ๋อร์กำหมัดแน่น “ไม่ยุติธรรมเลย แค่เพราะพวกมันขาดแคลนทรัพยากรก็ไม่ได้หมายความว่าจะขโมยของจากเราได้ ชีวิตเราลำบากพออยู่แล้ว แต่ตอนนี้พวกมันทำให้แย่ลง ไอ้พวกหน้าเลือด! หวังว่าอีกไม่นานจะมีคนจัดการพวกมัน”