หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4746

ท้ายที่สุดแล้ว คนเหล่านี้ล้วนฝีมือสูงส่ง แม้แต่สำนักและเชื้อพระวงศ์ในอาณาจักรนิรันดร์ยังไม่สำคัญมากพอที่พวกเขาต้องใส่ใจด้วยซ้ำ

สำหรับพวกเขา สถานที่ห่างไกลและยากไร้แห่งนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย เหมือนกับเศรษฐีพันล้านที่เข้ามาในหมู่บ้านบนภูเขาอันห่างไกล ช่างไม่เข้ากับสถานที่

“ดูเหมือนว่าไม่มีใครที่นี่รู้วิธีเหาะ พลังของพวกเขาอ่อนแอมาก ทำไมพวกเขาถึงไม่บำเพ็ญเพียร” โจวถังถามด้วยความอยากรู้

เฉินผิงกลอกตา ชาวบ้านเหล่านี้แค่เอาชีวิตรอดยังเหนื่อย พวกเขาจะเอาเวลาไหนไปทุ่มเทให้กับการบำเพ็ญเพียรทุกวัน

นอกจากนี้ พวกเขาจะเอาทรัพยากรบำเพ็ญเพียรมาจากไหน ทรัพยากรเหล่านั้นใช่ว่าจู่ๆ จะร่วงลงมาจากท้องฟ้า

ในขณะที่พวกเฉินผิงกำลังพักผ่อน ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญสี่คนมาที่ทางเข้าหมู่บ้านหิน

“ใครเป็นคนดูแลที่นี่ ใครอนุญาตให้ล่าสัตว์” ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งที่สวมชุดคลุมสีเทายาวและถือดาบเล่มงามตะโกนเสียงดัง ด้านหลังเขามีชายอีกสามคนยืนอยู่ แต่ละคนดูน่ากลัวไม่แพ้กัน

“พวกคุณเป็นใครกัน มายุ่งอะไรกับการล่าสัตว์ของเรา” อาหลี่ก้าวไปข้างหน้าด้วยความไม่พอใจ

พลั่ก!

ก่อนที่อาหลี่จะพูดจบ ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมสีเทาก็เตะเขาอย่างแรงจนกระเด็นออกไป “ฟังนะเจ้าหนู” เขาเยาะเย้ย “ระวังปากด้วยตอนคุยกับเรา”

เมื่อได้ยินว่าพวกเขามาจากสมาพันธ์ผนึกมาร สีหน้าของเหล่าซุนจ่างก็เคร่งเครียด ตัวเขาแข็งทื่อ ตอนนี้ชาวบ้านจำนวนมากมารวมตัวกัน เมื่อเห็นอาหลี่โดนทำร้ายพวกเขาก็โกรธมาก

“สุภาพบุรุษทั้งหลาย โปรดยกโทษให้เขาด้วย เขาเป็นแค่เด็กไม่รู้ปะสีปะสา” เหล่าซุนจ่างพูดอย่างร้อนรน “เราแค่ล่าสัตว์ไม่กี่ตัวที่เชิงเขา เราไม่เคยขึ้นไปสูงกว่านั้น เรารู้ว่าเราไม่มีสิทธิเข้าไปในภูเขา!”

“ฉันไม่สน” ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมสีเทาตะคอก “นับจากนี้เป็นต้นไป ห้ามล่าสัตว์ทุกชนิด ทุกสิ่งบนภูเขาเป็นของสมาพันธ์ผนึกมาร ห้ามใครแตะต้องเด็ดขาด!”

ชาวบ้านเริ่มโต้เถียงอย่างดุเดือดทันที ถ้าล่าสัตว์ไม่ได้ แล้วจะให้พวกเขาทำยังไง ต้องอดอาหารตายเหรอ

“ไอ้แก่ ถ้ายังไม่อยากตายก็ถอยไป” ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดเทาเตือนอย่างเย็นชา “ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าให้หมด”

แต่ทั้งเหล่าซุนจ่างและชาวบ้านก็ไม่ยอมถอย พวกเขารู้ว่าไม่มีทางหนี ถ้าจำเป็นต้องสู้ ก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไป

“คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าขู่ฆ่าชาวบ้านทุกคน”

เสียงเยาะเย้ยดังขึ้น ไม่กี่วินาทีจากนั้น เฉินผิงก็เดินเข้ามา โดยมีเสวียนปิงและคนอื่นๆ อยู่ข้างเขา

ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดเทาเหลือบมองพวกเฉินผิง แต่ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะเฉินผิงและพรรคพวกปลดปล่อยรัศมีที่ไม่มีความผันผวนอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ไม่สามารถวัดความแข็งแกร่งของพวกเขาได้

“ไอ้หนู” ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมสีเทาเยาะเย้ย “แกไม่ใช่คนของหมู่บ้านหินสินะ ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาจุ้นจ้าน ไปให้พ้น พวกเรามาจากสมาพันธ์ผนึกมาร และพวกเราเชี่ยวชาญในการล่าผู้ใช้วิชามาร ถ้าเข้ามาขัดขวาง เราจะจัดการพวกแกด้วย”