หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4769

“แม่นางฮั่ว ขอบคุณ...”

เฉินผิงมองฮั่วเม่ย ยังไม่ทันพูดขอบคุณจบ เขาก็เห็นร่างของฮั่วเม่ยล้มลงพื้นอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าอ่อนแรงลงอย่างมาก

“แม่นางฮั่ว...”

เฉินผิงตะลึง ร่างของเขาหายวับไปในพริบตา จากนั้นเขาก็รีบคว้าฮั่วเม่ยไว้

ฮั่วเม่ยอยู่ในสภาพที่น่าตกใจ ใบหน้าของเธอซีด และลมหายใจเบาบางจนแทบไม่รู้สึก

“คุณเฉิน ฉันคงช่วยคุณได้เท่านี้ ตอนนี้ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว ในเมื่อฉันทำถึงขนาดนี้ งั้นฉันขอผลึกเซียนเพิ่มได้ไหม”

เมื่อฮั่วเม่ยลืมตาขึ้น เธอก็ฝืนยิ้มน้อยๆ ในขณะที่พูดออกมา

“ไม่ต้องห่วง” เขารับปาก “ผมจะให้ผลึกเซียนคุณหนึ่งแสนชิ้น ไม่สิ สองแสนไปเลย รับรองว่าคุณจะข้ามขั้นมหายานและไปถึงขั้นเซียนได้!”

เฉินผิงพูดอย่างจริงจัง

“แบบนั้นก็ดี เวลาทั้งชีวิตที่เสียไปกับการฝึกอาคมฝนแห่งชีวิตไม่เสียเปล่าแล้ว”

ฮั่วเม่ยยิ้ม ที่ถามแบบนั้นเพราะเธอลองวัดดวงดู และตอนนี้เธอชนะเดิมพัน

“ใครหน้าไหนก่อเรื่องวุ่นวาย แถมยังสร้างอาคมฝนแห่งชีวิต”

ในขณะนั้น ลำแสงก็พุ่งลงมาจากบนฟ้ากะทันหัน ดึงดูดความสนใจของทุกคน หลังจากนั้นชายชราคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น เขาสวมชุดคลุมสีม่วง สวมหมวกบนหัว ในมือของเขาถือกระบี่เหล็กดำ

กระบี่นั้นไม่เข้ากับชุดของชายชราเลย

ทันทีที่ชายคนนั้นปรากฏตัวขึ้น วงแหวนอาคมที่เฉินผิงวางไว้ก่อนหน้านี้ก็แตกสลายทันที ในขณะเดียวกัน ศาสตร์ทำนายของผู้อาวุโสเฉียนก็กลับมาใช้งานได้อีกครั้ง

พอเห็นชายชราที่ปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน ทุกคนก็ตกตะลึงและงุนงง

ดวงตาของหลินเข่อฟ่านเบิกกว้างทันที ขณะที่เขารีบเดินไปข้างหน้าและพูดว่า “ท่านเจ้าแคว้น...”

ผู้เฒ่ามองหลินเข่อฟ่านหัวจรดเท้า คิ้วขมวดเล็กน้อย “เจ้าเป็นใคร”

“ท่านเจ้าแคว้น ข้าคือหลินเข่อฟ่าน องค์ชายลำดับสี่แห่งนครจันทร์ตะวัน!” หลินเข่อฟ่านรีบแนะนำตัว

“อ้อ ลูกชายของราชาหลินฉง มิน่าถึงดูคุ้นหน้า ช่วงนี้พ่อของเจ้าสบายดีไหม ไม่ได้เจอเขามาสักพักแล้ว”

เจ้าแคว้นแดนเหนือเผยรอยยิ้มแล้วถาม

โกหกหน้าด้านๆ

พวกมันนั่นแหละที่บุกมาถึงที่นี่และรุมข้า!

แต่ตอนนี้พวกมันกลับกลายเป็นเหยื่อ!

สมเหตุสมผลตรงไหนกัน

“อย่าเพิ่งขอบคุณ ชื่อของเจ้าคืออะไร? และเจ้าสร้างอาคมฝนแห่งชีวิตได้อย่างไร?”

เจ้าแคว้นแดนเหนือถามด้วยท่าทีจริงจัง

“ฉันชื่อฮั่วเม่ย อาคมฝนแห่งชีวิตเป็นวิชาขั้นสูงสุดของแม่ของฉัน...” ฮั่วเม่ยอธิบาย

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจ้าแคว้นแดนเหนือก็ดูตื้นตันอย่างเห็นได้ชัด เขาเดินไปข้างหน้า จับไหล่ของฮั่วเม่ยและถามว่า “แม่ของเจ้าชื่อฮั่วเลี่ยนตี่ใช่ไหม”

“คุณรู้ชื่อแม่ของฉันได้ยังไง” ฮั่วเม่ยถามด้วยความตกใจ

“แม่ของเจ้าเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม” เจ้าแคว้นแดนเหนือถามด้วยความตื่นเต้น

“แม่ของฉัน...ไม่อยู่แล้ว” เธอบอกด้วยน้ำเสียงเศร้า “แม่ถูกมารเข้าแทรก และระหว่างที่บำเพ็ญเพียรก็ถูกพวกมันกลืนกิน”

ฮั่วเม่ยพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“อะไรนะ” ใบหน้าของเจ้าแคว้นแดนเหนือตกตะลึง ร่างกายของเขาสั่นเทา “ข้าเอง... เป็นความผิดของข้าเอง...”

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็ไม่สงสัยเลยว่าเจ้าแคว้นแดนเหนือกับแม่ของฮั่วเม่ยต้องเกี่ยวข้องกันเป็นแน่