หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4770

บางทีทั้งสองอาจเป็นรักแรกของกันและกันแต่ต้องแยกทางกันด้วยเหตุผลบางอย่าง

แม่ของฮั่วเม่ยไม่เคยลืมเจ้าแคว้นแดนเหนือได้ความทรมานทางใจจึงกลายเป็นอาการมารเข้าแทรกทำให้เกิดปฏิกิริยาสะท้อนกลับระหว่างบำเพ็ญเพียรซึ่งท้ายที่สุดก็ถึงแก่ความตาย

บทซ้ำซากแบบนี้... ฉันเห็นมาเยอะแล้วตอนที่อยู่ในโลกมนุษย์

ไม่แน่ฮั่วเม่ยอาจเป็นลูกสาวของเจ้าแคว้นแดนเหนือก็ได้

ขณะที่เฉินผิงกำลังใช้ความคิด เจ้าแคว้นแดนเหนือก็รีดแก่นโลหิตออกมาหนึ่งหยด จากนั้นก็ค่อยๆ ทาลงบนหน้าผากของฮั่วเม่ย

เกิดแสงวาบสีแดง แก่นโลหิตถูกฮั่วเม่ยดูดซับเข้าไป

“ลูกของข้า... เจ้าคือลูกสาวของข้า...”

เจ้าแคว้นแดนเหนือกอดฮั่วเม่ยแน่น ร้องไห้ด้วยความขมขื่น

ฮั่วเม่ยสับสนเล็กน้อย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอไม่เคยพบพ่อของเธอมาก่อน และเธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

อย่างไรก็ตาม หลังได้รับแก่นโลหิตแล้ว ฮั่วเม่ยก็รู้ว่าเจ้าแคว้นแดนเหนือคือพ่อของเธอ

“เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ฮั่วเม่ยถามอย่างสับสน

“เรื่องมันยาว อย่าเพิ่งพูดตอนนี้เลย ข้าจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังทีหลัง บอกมาว่าใครทำร้ายเจ้า” เจ้าแคว้นแดนเหนือมองฮั่วเม่ยแล้วถาม

“คนนั้น...” ฮั่วเม่ยชี้ราชาสิบตำหนัก

ราชาสิบตำหนักกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก พยายามกลั้นใจไม่สบถ ทั้งที่อีกฝ่ายบุกมาหาเรื่องถึงหน้าประตูบ้านของเขา แต่ตอนนี้กลับพูดเหมือนตัวเองเป็นเหยื่อ

เจ้าแคว้นแดนเหนือมองราชาสิบตำหนักอย่างเย็นชาพร้อมขมวดคิ้ว “ชาวสวรรค์”

“ใช่ เรามาจากตำหนักทวยเทพ”

ราชาสิบตำหนักพยักหน้า

เจ้าแคว้นแดนเหนือหันไปมองฮั่วเม่ย “ลูกพ่อ เจ้าไปเป็นศัตรูกับชาวสวรรค์จากตำหนักทวยเทพได้ยังไง”

“พวกมันต้องการฆ่าคุณเฉิน ฉันเลยต้องเข้าไปช่วย!”

ฮั่วเม่ยชี้เฉินผิง

“คนที่กอดเจ้าน่ะหรือ”

“ข้าอาจกลัวตำหนักทวยเทพ แต่ข้าไม่กลัวเจ้า เจ้าก็แค่ลิ่วล้อของตำหนักทวยเทพ เป็นเจ้าตำหนักผู้ต้อยต่ำแห่งตำหนักลำดับสิบ คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? ถึงจะฆ่าเจ้า ตำหนักทวยเทพก็อาจไม่สนใจข้าด้วยซ้ำ อย่างมากก็แค่แต่งตั้งคนอื่นไปปกครองตำหนักลำดับสิบแทน ยิ่งกว่านั้น ด้วยอาคมฟ้าดินที่ปกคลุมอาณาจักรนิรันดร์ในตอนนี้ เหล่าเซียนแห่งตำหนักทวยเทพจะลงมาที่นี่ได้อยู่หรือ”

เจ้าแคว้นแดนเหนือแค่นเสียงเย็นชา

พูดยังไม่ทันจบ เขาก็ยกมือขวาขึ้น ส่งคลื่นแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวไปที่ราชาสิบตำหนัก

ตูม!

ทันใดนั้นดวงตาของราชาสิบตำหนักก็หรี่ลง ขณะที่เขายกมือขึ้นตั้งรับ อย่างไรก็ตาม เขาพบว่าอากาศรอบตัวเขาคล้ายหยุดนิ่ง ราวกับว่าเขาถูกขังอยู่ข้างใน

ในขณะนั้น แววตาของราชาสิบตำหนักแสดงความวิตก

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็ไม่ลังเลที่จะยกกระบี่พิฆาตมังกรขึ้นและเข้าร่วมต่อสู้

เขาเห็นว่านี่คือโอกาสโค่นราชาสิบตำหนัก แม้ว่าเขาจะสัญญากับหยุนหลี่ว่าจะไม่ฆ่าราชาสิบตำหนัก แต่แค่ซัดให้หมอบคงไม่เป็นไร

ตราบใดที่ราชาสิบตำหนักไร้พลัง เขาก็จะทำอะไรเฉินผิงไม่ได้อีก

เมื่อราชาสิบตำหนักเห็นเฉินผิงพุ่งเข้ามาอย่างดุดัน ม่านตาของเขาก็หดตัว ทันใดนั้นพลังอันน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งออกมาจากตัวเขา พร้อมกับเสียงคำรามอันดุร้ายราวสัตว์ป่า พลังมหาศาลทำลายพื้นที่โดยรอบที่หยุดนิ่งในทันที