หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4783

“ท่านพ่อ นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

สีหน้าของหยุนหลี่เต็มไปด้วยความสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของเขาที่เป็นราชาสิบตำหนักผู้เย่อหยิ่งถึงได้กลายเป็นบริวารของเฉินผิง

เผียะ!

ทันใดนั้นราชาสิบตำหนักก็ตบหน้าตัวเอง

“โอ้ ข้าช่างไม่รู้จักประมาณตนที่ไปเป็นศัตรูกับเฉินผิง ข้าซาบซึ้งจริงๆ ที่เฉินผิงไม่ทอดทิ้งข้า ในเมื่อตอนนี้ข้าติดตามเขาแล้ว เจ้าก็ควรนอบน้อมต่อเฉินผิงให้มากกว่านี้ด้วย!” ราชาสิบตำหนักอุทาน

หยุนหลี่สับสนอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเขาที่เคยเย่อหยิ่ง แต่ตอนนี้ล่ะ

ถ้าหยุนหลี่รู้เรื่องที่เกิดเมื่อไม่นานมานี้ ตอนที่พ่อของเขากลัวจนควบคุมร่างกายไม่ได้ เขาก็คงเข้าใจ

ราชาสิบตำหนักในตอนนี้รู้ซึ้งแล้วว่าทำผิดไป หากเขารอบคอบกว่านี้ตั้งแต่แรกและไม่ไปหาเรื่องเฉินผิง เรื่องทั้งหมดนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

“ทั้งหมดเป็นความผิดของสั่วเทียนเจิ้งแห่งสมาพันธ์ผนึกมาร ถ้าได้พบ ข้าจะทำให้มันต้องชดใช้...”

ตอนนี้คนที่ราชาสิบตำหนักเกลียดชังมากที่สุดคือสั่วเทียนเจิ้ง

ท้ายที่สุดแล้ว ความบาดหมางระหว่างตำหนักลำดับสิบกับเฉินผิงมีต้นตอมาจากสมาพันธ์ผนึกมาร และโดยเฉพาะจากการกระทำของสั่วเทียนเจิ้ง

หากไม่ใช่เพราะสั่วเทียนเจิ้งไล่ล่าเฉินผิงอย่างไม่ลดละและตั้งค่าหัวเขาด้วยบรรณาการร้อยปี เฉินผิงคงไม่ต้องต่อสู้เอาเป็นเอาตายกับสมาพันธ์ผนึกมาร

ต่อให้ลูกชายของข้าถูกฆ่าแล้วมันยังไงคนที่ตายไปแล้วย่อมไม่กลับมา

ผู้บำเพ็ญเพียรระดับเราอาจมีชีวิตอยู่ได้เป็นพันๆปีเรามีเวลาเหลือเฟือที่จะมีลูกอีกครั้ง

“การปรากฎของบันไดสวรรค์นั้นคาดเดาไม่ได้ แต่แปดในสิบครั้งที่มันปรากฎ มันโผล่ขึ้นที่แดนอวสาน จากการสังเกตมาหลายปี มีโอกาสสูงมากที่บันไดสวรรค์จะปรากฏในแดนอวสานอีกครั้งในปีนี้ ที่แห่งนี้ซึ่งรู้จักกันในชื่อแดนอวสานกำเนิดขึ้นในยุคแรกเริ่มของอาณาจักรนิรันดร์จากการบิดเบือนของมิติเวลา ภายในดินแดนนั้นปราศจากพลังสะกดของอาคมฟ้าดิน แต่แน่นอนว่ามันรับพลังจากจักรวาลไม่ได้เช่นกัน สรุปคือดินแดนแห่งนั้นอยู่นอกเหนือกฎธรรมชาติ”

ราชาสิบตำหนักอธิบายเรื่องแดนอวสานกับเฉินผิง

“มีสถานที่มหัศจรรย์แบบนั้นจริงหรือ” เฉินผิงตกตะลึง “แล้วทำไมผู้บำเพ็ญเพียรชาวสวรรค์เหล่านั้นที่ติดอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ถึงไม่ไปที่แดนอวสานแล้วกลับไปยังอาณาจักรแดนสรวง”

ในเมื่อไม่มีอาคมฟ้าดินที่สะกดพลังพวกเขา พวกเขาย่อมสามารถกลับไปยังอาณาจักรแดนสรวงได้อย่างง่ายดาย

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ราชาสิบตำหนักก็หัวเราะออกมาทันที “เฉินผิง” เขากล่าว “ในโลกนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างมีทั้งข้อดีและข้อเสีย แม้ว่าแดนอวสานจะไม่ถูกผูกมัดด้วยอาคมฟ้าดิน แต่ก็ขาดแคลนพลังวิญญาณและทรัพยากรต่างๆ เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะขึ้นไปยังอาณาจักรแดนสรวง แทบทุกอาณาจักรมีพื้นที่ซึ่งคล้ายกับแดนอวสาน แค่ว่าขนาดของพวกมันแตกต่างกัน สถานที่เหล่านี้จะไม่ปรากฎในจักรวาล และแน่นอนว่าพวกมันไม่เชื่อมต่อกับอาณาจักรอื่นๆ ผู้บำเพ็ญเพียรของอาณาจักรนิรันดร์สามารถขึ้นไปยังอาณาจักรแดนสรวงได้ เพราะมีเส้นทางที่เชื่อมโยงทั้งสองอาณาจักร ทว่าแดนอวสานเชื่อมต่อกับอาณาจักรของตัวมันเองเท่านั้น ไม่ได้เชื่อมต่อกับอาณาจักรอื่น ดังนั้นแม้จะไม่ถูกสะกดด้วยอาคมฟ้าดิน การที่ผู้บำเพ็ญเพียรจากอาณาจักรแดนสรวงเหล่านั้นจะกลับไปได้โดยผ่านทางแดนอวสานเป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาจะเอาชีวิตรอดและบำเพ็ญเพียรในแดนอวสานได้อย่างไร ในเมื่อที่นั่นแทบไม่มีทรัพยากร”

คำพูดของราชาสิบตำหนักช่วยให้เฉินผิงเข้าใจมากขึ้นไปอีกขั้น