หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4815

เมื่อเฉินผิงพูดจบ ดวงไฟก็พุ่งออกมาจากแหวนเก็บของของเขา ก่อนที่จะมีใครทันตั้งตัว เปลวไฟก็พุ่งเข้าหาอสูรวิญญาณหลายสิบตัว

สัตว์อสูรซึ่งแต่เดิมล้วนดุร้าย พลันเบิกตากว้างด้วยความกลัวเมื่อเห็นดวงไฟ พวกมันหันหลังและพากันเผ่นหนี

ไม่ว่าศิษย์สำนักหลิงจะตะโกนเสียงดังเพียงใด อสูรวิญญาณก็ไม่เชื่อฟังและพยายามดิ้นรนหนี

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ภาพที่เห็นคือดวงไฟไล่ตามด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ เพียงชั่วพริบตา อสูรวิญญาณหลายสิบตัวก็ตายไปทีละตัวและหล่นลงบนพื้น

เมื่อดวงไฟกลับมาที่ข้างตัวเฉินผิง ทุกคนก็ได้เห็นว่าเปลวไฟนั้นคือกิเลนเพลิง

มันคือเทพอสูร

มันน่าเกรงขามยิ่งกว่าอสูรวิญญาณตัวไหนๆ จะจินตนาการได้

แม้ว่ากิเลนเพลิงตัวนี้ยังเด็กอยู่ แต่แค่อสูรกลืนวิญญาณมันจัดการได้สบาย

“เทพอสูร?” ศิษย์สำนักหลิงพากันงุนงง

พวกเขาเลี้ยงอสูรวิญญาณมาหลายชั่วอายุคน เป็นเวลานับพันปี แต่พวกเขาไม่เคยพบเทพอสูรมาก่อน

ประมุขหลิงก็เบิกตากว้างเช่นกัน ร่างกายของเขาสั่นเทิ้ม

เฉินผิงเงยหน้าขึ้นมองศิษย์สำนักหลิง กระบี่พิฆาตมังกรในมือแกว่งไปมา

ตูม!

ทันใดนั้น ลำแสงกระบี่มหาศาลพุ่งเข้าหาคนของสำนักหลิง เกิดเป็นเงาขนาดใหญ่ที่บดบังดวงอาทิตย์จนมืดมิดไปทั่ว

ศิษย์สำนักหลิงไม่กล้าประมาท ทุกคนพยายามตั้งรับอย่างสุดความสามารถ

ศิษย์สำนักหลิงหลายสิบคนรวบรวมพลังทั้งหมดของพวกเขา สร้างโล่ขนาดใหญ่

ทันทีที่ลำแสงกระบี่กระทบ โล่ก็แตกสลาย และร่างกายของศิษย์สำนักหลิงนับสิบคนก็ถูกกระบี่แทงทะลุ ภายใต้แสงสีขาว พวกเขากลายเป็นฝุ่นธุลีและหายไป

แค่ฟันกระบี่ครั้งเดียว คนของสำนักหลิงหลายสิบก็แหลกสลาย

แค่ฟันครั้งเดียวก็ทำให้ทุกคนตกตะลึงอย่างยิ่ง

เสียงดังสนั่นดึงดูดความสนใจของผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากในเต้าเหมิน ซึ่งทุกคนต่างก็เฝ้าดูจากกลางอากาศ สามพันธมิตรที่รวมพลังกันมาล้างแค้นเฉินผิงเป็นเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นมาก ไม่มีใครอยากพลาด

เมื่อทุกคนเห็นเฉินผิง ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสาม ใช้พลังกายอัดเจ้าสำนักหลิงอย่างหนักหน่วง ทุกคนก็ตะลึงกันไปหมด

คนที่รับมือระดับพลังที่สูงกว่าได้นั้น ส่วนใหญ่จะพึ่งพาทักษะและวิชาของตัวเอง หรือไม่ก็อาวุธวิเศษที่ครอบครอง

ทว่าเฉินผิงไม่ได้พึ่งพาวิชาหรืออาวุธใดๆ แค่ใช้พลังกายอย่างเดียว เหตุใดเฉินผิงที่อยู่แค่ขั้นมหายานระดับสามกลับเหนือกว่าประมุขหลิงได้

ภาพที่ปรากฏต่อหน้าทุกคนคือเฉินผิงซึ่งกำลังห้ำหั่นตัวต่อตัวกับประมุขหลิง และเขาส่งเสียงคำรามออกมา

ไฟสู้ของเขาพุ่งสูง ในขณะที่ร่างของประมุขหลิงแตกร้าว แทบจะยืนไม่อยู่แล้ว

ในขณะนั้น หมิงเฉากำลังนั่งอยู่ในโรงเตี๊ยม ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองไปนอกหน้าต่าง

หลังการต่อสู้เริ่มขึ้น นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเงยหน้ามองออกไปข้างนอก

ในสายตาของเขา การต่อสู้แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับเด็กหยอกล้อกัน