หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4816

จนกระทั่งเฉินผิงและประมุขหลิงปะทะกันโดยใช้พลังกาย เขาก็เริ่มสนใจขึ้นมา

มารแดงขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ทำไมเจ้าคนที่อยู่ขั้นมหายานระดับสามถึงได้เก่งขนาดนั้น ถึงกับรับมือคนที่ระดับสูงกว่าตัวเองได้ ร่างกายของเขาทนทานขนาดนี้ได้ยังไง”

“ชักจะน่าสนใจแล้วสิ เฉินผิงเริ่มทำให้ฉันทึ่งแล้ว”

รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของหมิงเฉา

“ไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่กระบี่ที่เขาใช้ยังเป็นอาวุธวิเศษน่าเกรงขาม แถมยังครอบครองกิเลนด้วย หรือจะมีกลุ่มอำนาจหนุนหลังเขาจริงๆ”

มารแดงพูดเหมือนไม่อยากจะเชื่อ

ท้ายที่สุดแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้บำเพ็ญเพียรเพียรพเนจรจะครอบครองสิ่งเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นกระบี่พิฆาตมังกรหรือกิเลนเพลิง ล้วนแต่เป็นของพิเศษ หากไม่ได้สังกัดกลุ่มอำนาจทรงอิทธิพล จะครอบครองสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร

ต่อให้เฉินผิงมีนครจันทร์ตะวันเป็นพวก ก็ไม่น่าจะครอบครองสิ่งเหล่านี้ได้ ด้วยความที่พลังของ นครจันทร์ตะวันไม่อาจเอื้อมถึง

“ไม่ว่าจะมีใครหนุนหลัง ฉันก็ชักสนใจเขาแล้ว และคนที่ทำให้ฉันสนใจ มีเพียงปลายทางเดียวรออยู่”

หมิงเฉาหัวเราะเบาๆ

“ความตาย!” มารแดงกล่าวอย่างเยือกเย็น

“ถูกต้อง” หมิงเฉาพยักหน้า “เจ้าสำนักหลิงน่าจะอยู่ได้ไม่ถึงสามกระบวนท่า และคนอื่นๆ ในสามพันธมิตรคงไม่เคลื่อนไหว สามพันธมิตรช่างไร้ความสามารถ แค่เฉินผิงคนเดียวยังทำอะไรไม่ได้”

“แม้สามพันธมิตรจะมีคนมากมาย แต่ก็ยังจัดการกับเฉินผิงไม่ได้อยู่ดี”

มารแดงดูประหลาดใจ

“ศิษย์ของทั้งสามสำนักมีมากมาย แต่เฉินผิงก็มีพรรคพวกไม่น้อยเช่นกัน หากฉันคาดเดาถูก ราชาสิบตำหนักก็น่าจะเป็นผู้ติดตามของเฉินผิงเช่นกัน”

หมิงเฉายกสุราขึ้นดื่มพร้อมยิ้ม

“อะไรนะ” มารแดงตกตะลึง “ราชาสิบตำหนักจะเป็นผู้ติดตามของเฉินผิงได้ยังไง ดูไม่น่าจะเป็นไปได้เลย”

หมิงเฉาตอบ “ราชาสิบตำหนักลอบจับตามองมานานแล้ว เขากำลังรอจังหวะเหมาะๆ แล้วเคลื่อนไหว หากเฉินผิงมีท่าทีว่าจะเพลี่ยงพล้ำ เขาจะลงมือทันที”

“ทำไมล่ะ เป็นไปได้ยังไง ทำไมราชาสิบตำหนักถึงก้มหัวให้ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสาม”

มารแดงรู้สึกสับสน

“ก็เพราะว่ายอดฝีมือที่อยู่เบื้องหลังเฉินผิงมอบความรู้สึกสิ้นหวังและความกลัวให้เขา...”

สีหน้าของเขาดูมั่นใจ หมิงเฉารู้อยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือการคาดเดาของเขาไม่เคยผิดพลาด

ตูม!

ในแดนอวสานนั้นไม่อาจเติมพลังได้ตลอด เฉินผิงที่สู้ติดต่อกันไม่หยุดจึงเริ่มรู้สึกว่าทรัพยากรของเขาหมดลงไปมาก

“พวกคุณไม่ต้องลงมือ แค่จัดการกับคนพวกนี้ ผมคนเดียวก็พอแล้ว...”

เฉินผิงมองดูศิษย์สำนักถังด้วยแววตาเหยียดหยาม

กระบี่พิฆาตมังกรของเขาแผ่คลื่นพลังน่าเกรงขาม ทำให้ห้วงอากาศสั่นไหว ทั่วพื้นที่เต็มไปด้วยรัศมีกระบี่น่าสะพรึงกลัว

ผู้อาวุโสใหญ่ถือมีดบินผีเสื้อไว้ในมือ นี่คืออาวุธลับอันโด่งดังของสำนักถัง มีดเล่มนี้เปล่งแสงสีดำ เป็นสัญญาณว่ามันถูกอาบด้วยพิษร้ายแรง

เบื้องหลังผู้อาวุโสใหญ่ ศิษย์สำนักถังแผ่รัศมีออกมามหาศาล แต่ละคนมีอาวุธลับหลากหลายประเภท ทำให้ยากที่จะป้องกัน

ผู้อาวุโสใหญ่จ้องกระบี่พิฆาตมังกรในมือเฉินผิงเขม็ง ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย “เฉินผิง” เขากล่าว “ฉันรู้ว่าแกรับมือระดับพลังที่สูงกว่าได้ และทั้งหมดนั้นเป็นเพราะกระบี่วิเศษในมือแก ถ้าไม่มีกระบี่นั่น แกคงเทียบกับคนที่เพิ่งขึ้นมาถึงขั้นเซียนไม่ได้ด้วยซ้ำ แกกล้าเก็บกระบี่พิฆาตมังกรเข้าฝักและสู้กับฉันตัวต่อตัวไหม กล้าพอหรือเปล่า”

ผู้อาวุโสใหญ่กลัวกระบี่พิฆาตมังกรที่เขาใช้ จึงท้าทายเฉินผิง

“ฮึ! ไร้ยางอายนัก คิดจะให้สู้มือเปล่าในเวลาแบบนี้น่ะหรือ สำนักถังช่างหน้าไม่อาย”

หลินเข่อฟ่านถ่มถุยด้วยความรู้สึกเหยียดหยาม