หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4823

“ไม่น่าเชื่อ สามสุดยอดกลุ่มอำนาจในอาณาจักรนิรันดร์กำลังจะปะทะกัน!”

“ทำไมสำนักผลาญอัคคีถึงตัดสินใจช่วยเฉินผิง เขาเกี่ยวข้องอะไรกับสำนัก”

“สถานการณ์กำลังร้อนระอุ เราควรรักษาระยะห่าง ฉันคิดว่าเหตุการณ์นี้คงมีคนรอดชีวิตไม่มาก”

เมื่อทุกคนเห็นอย่างนั้นก็เริ่มกระซิบคุยกัน

ใบหน้าของหมิงเฉาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ดวงตาของเขาเป็นประกายโทสะขณะจ้องเวิ่นชื่อ “อย่าคิดว่าแกจะไร้เทียมทานเพราะสำนักผลาญอัคคีชื่อเสียงโด่งดังและถือเป็นสำนักที่ทรงพลังที่สุดในอาณาจักรนิรันดร์ ถ้าไม่อยากตายก็อย่าเข้ามายุ่ง ฉันจะไม่ทำอะไร เว้นแต่แกยืนกรานที่จะช่วยเฉินผิง ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เมตตา!”

“เลิกพล่ามได้แล้ว ถ้าแกอยากสู้ก็เข้ามา แกชอบทำตัวเย่อหยิ่งดูถูกคนอื่นไม่ใช่เหรอ”

เวิ่นชื่อไม่ชอบหน้าหมิงเฉามานาน และถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องจัดการกับหมิงเฉา

เวิ่นชื่อไม่ได้โกหกตอนบอกว่าเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับเฉินผิง สองพี่น้องแค่รังเกียจหมิงเฉาเท่านั้น

อย่างที่เขาพูดกันว่าศัตรูของศัตรูคือมิตร และพวกเขาเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี

ทันใดนั้น ความตึงเครียดก็เพิ่มพูนจนบรรยากาศเริ่มกดดัน

ในขณะนั้น การเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวก็อาจสร้างความโกลาหลได้

ชณะที่ทุกคนถูกบรรยากาศกดดันจนรู้สึกอึดอัด ปรากฎการณ์ประหลาดก็เกิดขึ้นระหว่างฟ้าดิน แสงสีขาวลึกลับแผ่ไปทั่วแดนอวสาน

ทั่วแดนอวสานราวตกอยู่ภายใต้แรงกดดันรุนแรง ทุกคนรู้สึกเหมือนมีน้ำหนักมหาศาลกดทับลงมาบนตัวพวกเขา

“บันไดสวรรค์... บันไดสวรรค์ปรากฎแล้ว...” ใครบางคนตะโกนออกมาดังลั่น

ทุกคนเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน และพบกับบันไดสวรรค์ที่ค่อยๆ โผล่ออกมาจากความว่างเปล่า ราวกับภูเขามหึมา

บนขั้นแรกของบันไดสวรรค์ มีคำสลักไว้ว่า สู่สวรรค์

ในสายตาของคนเหล่านั้น ผู้บำเพ็ญเพียรแห่งอาณาจักรนิรันดร์เป็นเพียงมดแมลงเท่านั้น

ในขณะนั้น มีคนใจร้อนและรีบวิ่งไปที่บันไดสวรรค์

อย่างไรก็ตาม ไม่ค่อยมีคนเหยียบลงบนขั้นแรกของบันไดสวรรค์ พวกเขาต่างมุ่งตรงไปยังขั้นที่สามแทน

“ทำไมคนพวกนี้ถึงไม่ไปที่ขั้นแรกล่ะ” เฉินผิงถามด้วยความประหลาดใจ

“เฉินผิง พวกเขาพิชิตขั้นแรกของบันไดสวรรค์ได้แล้ว แต่ละขั้นที่พวกเขาผ่านไปได้จะทิ้งตราประทับไว้บนตัวพวกเขา เป็นเครื่องหมายที่บอกว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องเริ่มตั้งแต่ขั้นแรกเมื่อขึ้นบันไดสวรรค์อีกครั้ง เจ้าไม่เคยขึ้นบันไดสวรรค์มาก่อน ดังนั้นจึงต้องเริ่มจากขั้นแรก เราไปกับเจ้าไม่ได้ เพราะเคยผ่านขั้นนี้ได้แล้ว เราจึงเข้าไปไม่ได้อีก” หยุนหลี่อธิบายให้เฉินผิงฟัง

จากนั้นเฉินผิงจึงเข้าใจว่าเมื่อผ่านขั้นใดขั้นหนึ่งได้แล้ว จะกลับเข้าไปในขั้นนั้นไม่ได้อีก มีแต่ต้องขึ้นไปที่ขั้นถัดไปเท่านั้น

“ไม่ต้องห่วง ขั้นแรกค่อนข้างง่าย อย่างเจ้าผ่านได้สบายอยู่แล้ว ยิ่งกว่านั้น ผู้บำเพ็ญเพียรในขั้นแรกไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก พวกเขาไม่มีทางทำอันตรายเจ้าได้ แต่ปัญหาคือเจ้าต้องหาทางผ่านขั้นนี้ด้วยตัวเอง คนที่เจ้าต้องเผชิญเพื่อผ่านแต่ละขั้นจะไม่ใช่คนเดิมเสมอไป” หลินเข่อฟ่านกล่าวขณะตบไหล่เฉินผิง