หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4834

หนานป้าเถียนยืนอยู่ใกล้ๆ เฝ้าดูเงียบๆ ในขณะที่สองยอดฝีมืออย่างหลินฉงและฉีเต้าจางคุยกับเฉินผิง เมื่อเห็นพวกเขาพูดกับเฉินผิงอย่างนอบน้อมก็ทำให้หนานป้าเถียนรู้สึกโชคดี เห็นได้ชัดว่าเขารับใช้ถูกคน

“เฉินผิง เกิดอะไรขึ้น” หลินเข่อติ้งถาม “ทำไมพวกเราถึงถูกส่งออกมากันหมด”

“เพราะผมพาผู้พิทักษ์ของขั้นแรกออกมา” เฉินผิงพูด “ทุกคนที่อยู่ข้างในเลยต้องออกมาเช่นกัน”

“คนนี้เหรอ” หลินฉงมองหนานป้าเถียน

ฉีเต้าจางก็มองเขาเช่นกันและถามด้วยน้ำเสียงงุนงง “เขามาจากอาณาจักรแดนสรวงหรือเปล่า”

เฉินผิงพยักหน้า “เขาชื่อหนานป้าเถียน เขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรจากอาณาจักรแดนสรวง เขาทำผิดพลาดเล็กน้อยก็เลยต้องถูกจองจำอยู่ในขั้นแรก ทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์ ผมทำลายตราจองจำที่ขังเขาไว้ แล้วก็พาเขาออกมา”

“เจ้าทำลายตราจองจำอย่างนั้นเหรอ” ฉีเต้าจางดูตกใจ “การทำลายตราประทับแบบนั้นสุ่มสี่สุ่มห้าอาจทำให้ถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ได้ หากเขาทรงพลัง พลังแห่งกฎจะต้องรุนแรงมาก”

เพราะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรจากอาณาจักรแดนสรวง ฉีเต้าจางจึงเข้าใจว่ามันอันตรายแค่ไหน

“ไม่ได้ทรงพลังขนาดนั้น เป็นแค่เซียนทองคนหนึ่งเท่านั้น พลังแห่งกฎก็เลยไม่รุนแรงมาก” เฉินผิงตอบอย่างเรียบเฉย

“อะไรนะ เซียนทอง?” ทุกคนรอบตัวเขาจ้องมองอย่างอึ้งๆ

เฉินผิงมาถึงขั้นที่มองว่าเซียนทองเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรทั่วไปแล้วหรือ?

หนิงจื้อซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลนัก รู้สึกเหมือนความดันโลหิตของเขาพุ่งพล่าน น้ำเสียงเรียบเฉยของเฉินผิงแทบจะทำให้เขากรีดร้อง

“นายท่านสุดยอดมาก ตราจองจำที่สะกดข้าไว้ถูกสร้างโดยเซียนทอง และนายท่านทำลายมันได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังรอดจากสวรรค์ลงทัณฑ์ได้ด้วย” หนานป้าเถียนรับรองว่าเฉินผิงพูดความจริง

ไม่มีใครพูดอะไร ทุกคนต่างอ้ำอึ้ง

ตอนนี้บางคนเริ่มเดินไปยังขั้นสองแล้ว บางคนเดินมาหาเฉินผิงพร้อมโค้งคำนับให้ “คุณเฉิน” หนึ่งในนั้นกล่าว “ถ้าคุณจะขึ้นขั้นสอง คุณช่วยจัดการผู้พิทักษ์ของขั้นนั้นด้วยได้ไหม แบบนั้นก็จะเป็นผลดีกับคนอื่นๆ ด้วย”

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็หัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ให้เธอไปเถอะ ขอแค่อยู่ใกล้ผม เธอก็จะปลอดภัยจนถึงขั้นสี่”

“ข้าก็จะปกป้องนายท่านด้วย” หนานป้าเถียนพูดเสริม

แม้ว่าหนานป้าเถียนอาจจะสู้ผู้พิทักษ์ของขั้นสองไม่ได้ แต่เขาก็ยังจัดการกับผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่ในขั้นนั้นได้

ในที่สุดหลินฉงก็พยักหน้าอนุญาต เฉินผิงจับมือเธอ ตามด้วยหนานป้าเถียนที่อยู่ด้านหลัง ทั้งสามกระโจนไปที่บันไดหินของขั้นสอง

“หนิงจื้อ เราจะเอายังไงต่อ ควรตามเขาไปและรอโอกาสเหมาะๆ ดีไหม” ซูอวี่ฉีถามหนิงจื้อ

หนิงจื้อดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด เขากัดฟันและถอนหายใจยาว “เราไม่มีทางเลือกสินะ งั้นมาดูกันว่าเฉินผิงจะไปได้ไกลแค่ไหน...”

หลังจากนั้น เขาและซูอวี่ฉีก็ตามคนอื่นๆ ขึ้นบันไดหินไปยังขั้นสอง