หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4836

หลี่ชุนเฟิงกำลังจะหันหลังกลับ แต่ทันใดนั้นเฉินผิงก็ฟันกระบี่ออกไป

ห้วงมิติรอบตัวพวกเขาแตกสลายด้วยพลัง ปราณกระบี่พุ่งพล่านราวกับพายุ

พริบตานั้นหลี่ชุนเฟิงหายวับไป เขาหลบได้หมด เมื่อปรากฏตัวอีกครั้ง เขาก็จ้องมองเฉินผิงพร้อมหรี่ตา “นักดาบเหรอ?”

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ “ใช่แล้ว ผมมันผู้บำเพ็ญเพียรอัจฉริยะ ผมทำได้ทุกอย่าง!”

“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร” หลี่ชุนเฟิงพูด ดาบปรากฏขึ้นในมือเขา “ถ้าอย่างนั้นก็ลองรับการโจมตีของข้าดู”

เขาฟันดาบออกไปเป็นระลอกคลื่น เร็วจนเห็นเป็นภาพพร่ามัว

สีหน้าของเฉินผิงตึงเครียด เขาไม่นึกว่าคู่ต่อสู้จะเป็นนักดาบเช่นกัน ทั้งยังเก่งกาจขนาดนี้

ตูม!

เขาชูกระบี่ขึ้น ปลดปล่อยจิตดาบที่ทั้งทรงพลังและกว้างใหญ่ พริบตานั้นอากาศก็เต็มไปด้วยกระบี่จำนวนมหาศาล

หงเย่า หลานเย่าและหลินเข่อติ้งรีบถอยออกมา

กระบี่ของเฉินผิงและดาบของหลี่ชุนเฟิงระเบิดเป็นพายุดาบที่ปะทะกันอย่างรุนแรงเหนือยอดเขา ปราณดาบร่ายรำไปทุกทิศทุกทาง เร็วมากจนมองแทบไม่ทัน

เฉินผิงสัมผัสได้ จิตดาบของคู่ต่อสู้คมกริบ การโจมตีแต่ละครั้งราวกับจะทำลายสวรรค์ให้ย่อยยับ เขาจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด

เขาตั้งสมาธิ กระบี่ของเขาสร้างม่านแสงเพื่อรับการโจมตีของหลี่ชุนเฟิง

“วิชาดาบของเจ้าแข็งแกร่ง” หลี่ชุนเฟิงยิ้มเยาะ “แต่ยังไม่แกร่งพอ”

เพียงสะบัดดาบครั้งเดียว การโจมตีของหลี่ชุนเฟิงก็เพิ่มพูนกลายเป็นพายุเงาดาบโหมกระหน่ำ ราวกับคลื่นยักษ์

ตูม!

แต่หลี่ชุนเฟิงไม่ยอมแพ้ ดาบของเขาฟาดลงมาเหมือนพายุ แต่ละครั้งมีพลังมากพอที่จะฉีกกระชากท้องฟ้า

เฉินผิงโต้กลับสุดฝีมือ กระบี่พิฆาตมังกรของเขาร่ายรำในพายุ วาดแสงสีเงินเป็นวงโค้งกลางอากาศ เกิดเสียงโลหะปะทะทุกครั้งที่ฟาดฟัน ราวกับเสียงกลองศึกที่ดังก้องไปทั่วภูเขา

“ฮึ ฝีมือไม่เบา” หลี่ชุนเฟิงพึมพำอย่างเย็นชา

เขาสะบัดข้อมือและฟันดาบออกไปอีกครั้ง แรงกดดันยิ่งทวีความรุนแรง

เฉินผิงสบถเบาๆ ชายคนนี้แข็งแกร่งและคาดเดาไม่ได้เลย แต่บางอย่างในตัวเฉินผิงกลับเจิดจ้ายิ่งกว่า เปลวไฟแห่งความดื้อรั้นยังไม่ยอมดับ

เขาคำราม “กระบี่เก้าเงา!”

เฉินผิงอัดพลังวิญญาณทั้งหมดที่มีลงในกระบี่ จากนั้นก็ใช้วิชาดาบประจำตัว เขาทุ่มสุดตัว