หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4837

เมื่อร่างเงาทั้งหกปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน เฉินผิงซึ่งสู้ตัวคนเดียวจนถึงตอนนี้ ในที่สุดก็โอบล้อมหลี่ชุนเฟิงไว้ทุกทาง

กระบี่พิฆาตมังกรเปล่งประกายแสงดุร้าย การโจมตีแต่ละครั้งมาพร้อมกับพลังมหาศาล ราวกับหมายจะทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า

“อืม...” หลี่ชุนเฟิงขมวดคิ้ว เขาแทงดาบยาวลงพื้น

“ไม่สั่นคลอน!” เขาคำราม และในชั่วพริบตานั้น คมดาบนับไม่ถ้วนก็พุ่งขึ้นมาล้อมรอบเขา เกิดเป็นค่ายกลพิฆาต

แม้ว่าหลี่ชุนเฟิงจะไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย แต่ดาบที่ลอยอยู่รอบตัวเขาก็โจมตีอย่างไม่ลดละ แต่ละเล่มขยับตามความคิดของเขา

กระบี่และดาบปะทะกันในพายุอย่างรุนแรง ปราณดาบพุ่งกระจายเป็นคลื่น และทุกที่จุดมันสัมผัส หินบนภูเขาจะสลายเป็นผง พื้นดินถูกผ่าเป็นร่องลึก ราวกับว่ายอดเขาถูกพลังมหึมาที่ไม่อาจมองเห็นทำลาย

ท่ามกลางความโกลาหล เฉินผิงตกอยู่ในสภาวะจิตใจประหลาด ความคิดของเขาปลอดโปร่ง สมาธิของเขาจดจ่อ ทุกการเคลื่อนไหวของหลี่ชุนเฟิง ทุกครั้งที่ชักดาบออกมา ทุกอย่างช้าลง รายละเอียดแต่ละอย่างปรากฎชัดเจน

เฉินผิงเริ่มมองเห็นเค้าโครงที่ซ่อนอยู่ในวิชาดาบของหลี่ชุนเฟิง สิ่งที่เคยดูซับซ้อนตอนนี้กลับชัดเจนและดูมีเหตุผล

“นั่นไง... จุดอ่อนอยู่ตรงนั้น” เขาพึมพำกับตัวเอง

พริบตานั้น ร่างเงาทั้งหกของเขาผสานเป็นหนึ่งเดียว ในขณะเดียวกัน กระบี่พิฆาตมังกรก็เปลี่ยนไป เขาไม่ได้เอาแต่ป้องกันหรือโจมตีอีกต่อไป แทนที่จะเผชิญหน้ากับหลี่ชุนเฟิงตรงๆ เฉินผิงเริ่มก้าวเท้าหลบ โยกตัวหลบคมดาบและเล็งโจมตีจุดอ่อน

หลี่ชุนเฟิงสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในทันที สีหน้าของเขาดูสนใจ “ไม่เลว” เขากล่าว “เจ้ามองวิชาของข้าออกระหว่างต่อสู้ แต่แค่นั้นเพียงพอที่จะเอาชนะข้าได้หรือเปล่า”

รัศมีของเขาเปล่งประกายเมื่อเขาเคลื่อนไหว ดาบของหลี่ชุนเฟิงทรงพลังขึ้นในทันใด จากที่เคยเป็นดาบยาวนับไม่ถ้วนตอนนี้กลายเป็นสิ่งที่อันตรายกว่ามาก

การโจมตีแต่ละครั้งนั้นให้ความรู้สึกราวกับจะฉีกโลกให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แม้แต่มิติรอบพวกเขาก็ดูเหมือนจะบิดเบี้ยวทุกครั้งที่ดาบของเขาฟันผ่าน

“ค่ายกลดาบดาวตก!” เขาตะโกน

ตูม!

ข้อมือของเฉินผิงแทบหัก ดาบเกือบจะหลุดจากมือ รอยร้าววิ่งไปทั่วร่างกายของเขาเหมือนกระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ เลือดไหลออกมาจากแผล

เขามองหลี่ชุนเฟิงด้วยความตกตะลึง

นี่คือความแข็งแกร่งของผู้พิทักษ์ของขั้นสองเหรอพวกหยุนหลี่ผ่านไปถึงขั้นสี่ได้ยังไง

“เฉินผิง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” หลินเข่อติ้งตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงกังวล

หงเย่าและหลานเย่าก็ตกใจไม่แพ้กัน

“หงเย่า ตอนที่เราสู้กับเขา เขาไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนี้นี่” หลานเย่าถามด้วยความสับสน

“ไม่มีทาง เขาจงใจเล่นงานคุณเฉินหรือเปล่า” หงเย่าก็สงสัยเช่นกัน ถ้าหลี่ชุนเฟิงสู้กับพวกเธอแบบนี้ตั้งแต่แรก ทั้งสองคงแพ้ในพริบตา