หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4842

เส้นเลือดตามแขนของหนานป้าเถียนปูดโปนขณะที่เขากำหมัดเหล็กและกระแทกลงมา “ลองรับหมัดนี้ดู นายท่าน!”

พลังหมัดมหาศาลทำให้เศษหินกระเด็นไปตามสายลมแรง มันกระแทกเข้าที่อกของเฉินผิง แต่เขาไม่สะทกสะท้านและใช้แรงเหวี่ยงพยุงตัว ร่างของเขาเปล่งแสงสีทองจางๆ

ทั้งสองใช้ทั้งเท้าทั้งหมัดสู้กันไม่หยุดจนตีนเขาสั่นสะเทือน การต่อสู้ของพวกเขาทำให้ฝูงนกบินหนีด้วยความตื่นตระหนก ท้องฟ้ามืดมัวราวกับหายนะกำลังมา

“กายาแกร่งดั่งหม้อเหล็ก วิญญาณลุกโชนดั่งเปลวไฟ” ท่ามกลางเสียงหัวเราะดังลั่น หนานป้าเถียน กระตุ้นพลังของเขากะทันหัน เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าอวัยวะของเขาร้อนเป็นไฟ เขาพ่นลมหายใจแรงๆ และลมหายใจของเขากลับกลายเป็นกระแสพลังหมุนวน

เฉินผิงยืนหยัดอย่างมั่นคงแม้เผชิญอุปสรรคหนักหน่วง รับมือหลี่ชุนเฟิงและหนานป้าเถียนพร้อมกัน หลินฉงและฉีเต้าจางที่อีกด้านเฝ้าดูด้วยความทึ่ง

ด้วยความกระตือรือร้นและการฝึกแสนทรหดของหลี่ชุนเฟิงและหนานป้าเถียน ความสามารถของเฉินผิงจึงเพิ่มขึ้นไม่หยุด

ที่จริงแม้จะจำใจยอมรับใช้เฉินผิงเป็นเวลาสามร้อยปี แต่ทั้งหลี่ชุนเฟิงและหนานป้าเถียนก็เริ่มชื่นชมในตัวเขา เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาต่างก็ได้เห็นพรสวรรค์อันโดดเด่นของเฉินผิง เป็นความโดดเด่นที่อาจจะปรากฎแค่ครั้งเดียวในรอบหมื่นปี

ยิ่งกว่านั้นเฉินผิงยังผิดจากที่คาดไว้ เขาไม่ใช่คุณชายที่ร่ำรวยแต่กำเนิด ความแข็งแกร่งของเขาถูกหล่อหลอมขึ้นจากความมุ่งมั่นของจริง เขาถูกอัดคว่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่เคยหวั่นไหวแม้แต่น้อย

ครืน...

ขณะที่หลี่ชุนเฟิงและหนานป้าเถียนเคี่ยวกรำฝีมือให้เฉินผิง รอบตัวพวกเขาก็เปลี่ยนไปกะทันหัน เมฆดำก่อตัวขึ้นด้านบนและหมุนวนอย่างน่าหวาดหวั่น บรรยากาศแผ่แรงกดดันออกมา

ภาพที่เห็นทำให้ทั้งสองตกตะลึง

“นั่น... นั่นมันเมฆอัสนีบาตเหรอ” เสียงของหลี่ชุนเฟิงสั่นเครือด้วยความตกใจ ขณะที่สายตาของเขาจ้องท้องฟ้าที่ปั่นป่วน

“ใครกันที่กำลังเพิ่มระดับพลัง” ดวงตาของหนานป้าเถียนจ้องเฉินผิงที่ยืนหยัดอย่างมั่นคงพร้อมกระบี่ในมือ เขาแทบไม่อยากเชื่อ “อย่าบอกนะว่า...นายท่าน?”

“เมฆอัสนีบาตช่างน่าสะพรึงกลัว” หลี่ชุนเฟิงพึมพำพร้อมขมวดคิ้ว “จะเป็นของเฉินผิงจริงหรือ เขาอยู่ที่ขั้นมหายานระดับสามเท่านั้นเอง เหตุใดจึงทำให้เกิดเมฆใหญ่โตขนาดนี้ได้”

“เจ้าสองคนถอยออกมาซะถ้าไม่อยากโดนลูกหลง” ฉีเต้าจางเตือน “เมฆนั้นคืออัสนีบาตของเฉินผิงจริงๆ”

“เป็นของเขาจริงหรือนี่” หลี่ชุนเฟิงอ้าปากค้าง “เขาจะรับอัสนีบาตที่น่ากลัวขนาดนี้ไหวหรือ”

ทว่าหนานป้าเถียนสลัดความลังเลในใจออกไป “เจ้าลืมไปแล้วเหรอ นายท่านเคยรับพลังแห่งกฎของเซียนทองมาแล้ว ถ้าจะมีใครรอดจากเมฆนี้ได้ก็คงมีแต่นายท่าน เราควรรักษาระยะห่าง”

ตูม!

“นายท่านทำอะไรอยู่” หนานป้าเถียนขมวดคิ้วด้วยความสับสน

อย่างไรก็ตาม หลี่ชุนเฟิงสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ลึกล้ำกว่านั้น “เขาซึมซับความรู้จากการเพิ่มระดับพลัง อย่ารบกวนเขา”

ภายใต้แววตาตื่นตระหนกของคนรอบข้าง รัศมีของเฉินผิงค่อยๆ เลือนหายไป สลายไปอย่างช้าๆ ในกระแสอันกว้างใหญ่ของจักรวาล ราวกับว่าเขาเริ่มประสานกับพลังแห่งบรรพกาล

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เฉินผิงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ประกายแห่งปัญญาอันล้ำลึกอยู่ในแววตา ราวกับว่าเขามองเห็นโครงสร้างของจักรวาล เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ฉันได้เห็นกฎธรรมชาติแล้ว... ความซับซ้อนของมันเหนือจินตนาการ”

หลังจากพูด เขาก็หยิบม้วนคัมภีร์เล่มที่สามจากทั้งหมดสี่เล่มออกมา

คัมภีร์เย็นและเรียบลื่นเมื่อสัมผัสกับปลายนิ้วของเขา อักขระส่องประกายระยิบระยับ ราวกับกำลังเต้นเป็นจังหวะสอดคล้องกับพลังแห่งกฎที่เขาเพิ่งเข้าใจ

เฉินผิงหายใจเข้าช้าๆ อย่างสม่ำเสมอ ก่อนจะส่งปราณสัมผัสของเขาเข้าไปในคัมภีร์

ทันใดนั้น แสงเจิดจ้าก็ปะทุออกมา รัศมีอันเก่าแก่พุ่งออกมาเหมือนคลื่นยักษ์ สร้างระลอกคลื่นในอากาศด้วยพลังอันท่วมท้น