หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4843

ทั่วอาณาจักรนิรันดร์ตอบรับด้วยการสั่นสะเทือน

ท้องฟ้าที่เคยแจ่มใสมืดลงในทันที เมฆที่ดำราวหมึกขดตัวเหมือนงู กลืนกินแสงจนสิ้น

ภูเขาคร่ำครวญ สายน้ำปั่นป่วน และพื้นดินแยกออกจากกัน รอยแยกฉีกผ่านผืนดินและขยายกว้างเหมือนปากสัตว์ประหลาดยักษ์ มันทอดยาวไปทุกทิศทุกทาง

จากนั้นลมก็พัดเข้ามา สายลมรุนแรงที่พัดผ่านผืนดิน ทรายกับใบไม้ปลิวว่อน เสียงลมหวีดหวิวเหมือนเสียงประสานของวิญญาณทุกข์ทรมาน

สัตว์ป่าต่างตื่นตระหนก ฝูงนกบินขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างบ้าคลั่ง ฝูงสัตว์วิ่งพล่านในพุ่มไม้ ล้วนวิ่งหนีราวกับหายนะกำลังใกล้เข้ามา

“อะไรกัน... เกิดอะไรขึ้น” ดวงตาของหนานป้าเถียนเบิกกว้างด้วยความตกใจ ขณะที่เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สะเทือนไปทั้งโลก เสียงของเขาสั่นเครือ ไม่อาจปิดบังความไม่สบายใจได้

คิ้วของหลี่ชุนเฟิงขมวดเข้าหากัน สายตาของเขาจับจ้องม้วนคัมภีร์ในมือของเฉินผิง น้ำเสียงจริงจัง “ต้องเป็นคัมภีร์นั่นแน่ๆ มันทำให้เกิดความโกลาหล... มีความลับซ่อนอยู่ภายในนั้น”

ฉีเต้าจางลูบเคราของเขา แววตาฉายความกังวล น้ำเสียงของเขาต่ำราวกับว่ากำลังพูดกับตัวเอง “ความผันผวนรุนแรงเช่นนี้... เกรงว่าจะเป็นสัญญาณของการปรากฎของอาคมฟ้าดิน เฉินผิงกำลังกระตุ้นมัน เมื่ออาคมเผยตัวเองออกมาอย่างสมบูรณ์ ในที่สุดเราก็จะปลดกลไกของอาคมได้ และในที่สุด เราก็จะได้กลับไปยังอาณาจักรแดนสรวง”

ทันทีที่พูดจบ ทั้งหนานป้าเถียนและหลี่ชุนเฟิงก็ตัวแข็งทื่อ ความตื่นเต้นผุดขึ้นในใจ

พวกเขาโหยหาที่จะได้กลับบ้าน และตอนนี้ความเป็นไปได้นั้นก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

ในขณะนั้น เฉินผิงกำลังจดจ่ออยู่กับโลกภายในม้วนคัมภีร์

ในขอบเขตอันกว้างใหญ่ของจิตสำนึกของเขา ปรากฎภาพนิมิตโบราณและลึกลับเหมือนโคมไฟในยามค่ำคืน เขาได้เห็นการกำเนิดของภูเขาและแม่น้ำ การเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลาของพวกมันที่ไร้ที่สิ้นสุด เขาเห็นดวงดาวที่ลอยไปตามวงโคจรชั่วนิรันดร์ ดวงดาวที่เต้นรำผ่านจักรวาล เขาเห็นการกำเนิดและดับของสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนที่ติดอยู่ในวัฏจักรไม่รู้จบ ความตายและการกำเนิดใหม่

เส้นด้ายที่ทอขึ้นในนิมิตนี้แทบจะมองไม่เห็น ละเอียดอ่อนแต่ก็แน่นหนา มันพัวพันกันดั่งสายใยแห่งชีวิต เกิดเป็นโครงสร้างของกฎธรรมชาติ

เมื่อเฉินผิงดำลึกลงไป จิตสำนึกของเขาก็ขยายออก เขารู้สึกเหมือนไม่ได้เป็นเพียงผู้เฝ้ามองอีกต่อไป จิตสำนึกของเขาแผ่ครอบคลุมอาณาจักรนิรันดร์

ชายผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเวิ่นหนานซิง เจ้าสำนักผลาญอัคคี พ่อของเวิ่นชื่อและเวิ่นฉิง เขาไม่ได้เก็บตัวเงียบเพราะบาดเจ็บ แต่เขากำลังรักษาเฉียนฮ่าวเทียน

“เหรียญย่อมมีสองด้าน ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้มีทั้งแสงและเงา หากอาคมฟ้าดินแตกสลาย มันอาจไม่ใช่หายนะสำหรับเรา อาจจะเป็นผลดีด้วยซ้ำ” เมื่อเฉียนฮ่าวเทียนพูดจบ สายตาของเขาก็หันไปยังโลงศพสัมฤทธิ์ซึ่งอยู่ไกลออกไป

เวิ่นหนานซิงถามด้วยความสับสน “ผู้อาวุโสเฉียน... ใครอยู่ในโลงศพสัมฤทธิ์กันแน่ และทำไมท่านถึงต้องคอยส่งพลังวิญญาณเข้าไปในโลงทุกวัน”

ทันทีที่คำพูดหลุดออกจากปาก อากาศในห้องก็ดูเหมือนจะเยือกเย็นลง สีหน้าของเฉียนฮ่าวเทียนเย็นชา ดวงตาของเขาคมกริบราวกับมีด “ฉันเตือนแกกี่ครั้งแล้ว บางอย่างไม่ควรถาม บางอย่างไม่ควรรู้ รู้ไปก็ไม่เกิดอะไรนอกจากหายนะ”

เวิ่นหนานซิงขนลุกซู่ เขารีบก้มหัวลง “ยกโทษให้ฉันด้วย ผู้อาวุโสเฉียน ฉันจะไม่ถามอีกแล้ว”

สายตาเฉียบคมของเฉียนฮ่าวเทียนจ้องมองเขาชั่วขณะ ก่อนจะหันกลับไปมองโลงศพสัมฤทธิ์ ดวงตาของเขามืดมนลงขณะครุ่นคิด “ไม่แน่ว่า... เมื่ออาคมฟ้าดินแตกสลาย เขาอาจจะตื่นขึ้นในที่สุดก็เป็นได้”