หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4850

ในขณะเดียวกัน หลี่ชุนเฟิงและมารแดงปะทะกันอย่างรวดเร็วและรุนแรงจนทำให้การเคลื่อนไหวของพวกเขาพร่าเลือนด้วยแสงและเงา การปะทะกันของพลังแต่ละครั้งส่งคลื่นกระแทกรุนแรงไปทั่วสนามรบ มิติรอบตัวถูกบิดเบือน

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่ดูอยู่ไกลๆ ทำหน้าเคร่งขรึม รับรู้ถึงความหายนะที่ใกล้เข้ามา รู้สึกเหมือนว่าแดนอวสานกำลังสั่นคลอนและจวนจะพังทลาย

“หลี่ชุนเฟิง ข้าจะไปช่วยแล้ว!” หนานป้าเถียนก้าวไปข้างหน้า

“คู่ต่อสู้ของแกคือฉัน” จากหมอกหนาทึบที่ล้อมรอบหมิงเฉา ผู้เฒ่าที่สวมชุดคลุมสีดำปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าของเขาแดงก่ำจนน่าตกใจ แดงจนแทบจะเป็นสีม่วง ชวนให้นึกถึงก้นลิง

“บ้าเอ๊ย มาอีกคนแล้ว!” เฉินผิงพึมพำ คิ้วขมวดด้วยความหงุดหงิด

หนานป้าเถียนเหลือบมองร่างที่มีใบหน้าแดงก่ำพร้อมนิ่วหน้า “ไอ้หน้าลิง บังอาจท้าทายข้าหรือ”

มารหน้าเลือดกะพริบตาด้วยความประหลาดใจ ตาเบิกกว้างขณะที่เขาได้ยินคำพูดของหนานป้าเถียน “แก... รู้จักฉันด้วยเหรอ”

“ไม่รู้จัก!” หนานป้าเถียนส่ายหัว

มารหน้าเลือดเกาหัวด้วยความสับสน “แล้วรู้ชื่อฉันได้ยังไงถ้าแกไม่รู้จักฉัน”

หนานป้าเถียนเลิกคิ้ว “เจ้าชื่ออะไร อย่าบอกนะว่าชื่อไอ้หน้าลิง”

มารหน้าเลือดพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่ ข้าชื่อไอ้หน้าลิง”

“เวร ว่าแล้วเชียว เลิกพล่ามได้แล้ว อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะเละเป็นเศษเนื้อ มาสู้กันให้มันจบไป ข้ายังต้องไปช่วยหลี่ชุนเฟิง!” พอพูดจบ หนานป้าเถียนก็ชกหมัดอันทรงพลังตรงไปที่มารหน้าเลือด ความอดทนของเขาเริ่มหมดลง

แดนอวสานสั่นคลอนมากขึ้นเรื่อยๆ เกิดการต่อสู้ปะทุขึ้นทั่วทุกมุม

สายตาของหมิงเฉาจับจ้องเฉินผิง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก รอยยิ้มปรากฏที่มุมปาก

“สี่มารแห่งเขาหมิงซาน... ดูเหมือนว่าจะหายไปคนหนึ่ง” หลินฉงเดินเข้าไปหาเฉินผิงช้าๆ ดวงตาของเขามีประกายเคร่งเครียดขณะมองเฉินผิง

หลินฉงกระโจนเข้าหาอย่างฉับพลัน การต่อสู้ของพวกเขาปะทุขึ้นในทันใด

เฉินผิงมองไปรอบๆ สังเกตเห็นว่ากองกำลังฝ่ายเขาลงมือกันทุกคนแล้ว

ในขณะเดียวกัน หมิงเฉาก็ค่อยๆ ก้าวไปหาเฉินผิง แต่ละก้าวหนักแน่น แต่ในพริบตานั้น เขาพุ่งเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเฉินผิง

“ทุกคนต่างพูดว่าแกเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครทัดเทียมแห่งอาณาจักรนิรันดร์ มีพรสวรรค์ล้นเหลือ ฉันอยากเห็นด้วยตาตัวเอง... แต่ไม่ต้องกังวล ฉันจะให้โอกาสแกขอความช่วยเหลือ ถ้าแกยังมีพรรคพวกเหลืออยู่อีกก็เรียกมาให้หมด” หมิงเฉาพร้อมยิ้มน้อยๆ น้ำเสียงของเขาเกือบจะสุภาพ

พวกเขาดูไม่เหมือนเป็นศัตรูกัน และที่จริงก็ไม่ใช่ หมิงเฉาแค่รู้สึกขวางหูขวางตาที่เห็นคนอื่นเด่นกว่าเขา

เฉินผิงสบตาหมิงเฉา ส่ายหัวช้าๆ “ผมไม่เรียกกำลังเสริมหรอก ขืนเรียกมา ตำหนักซื่อหมิงก็คงหายไป”

หมิงเฉาหัวเราะเบาๆ แววตาของเขาผุดความขบขัน “ออกจะพูดเกินไปหน่อย แม้แต่เจ้าสำนักผลาญอัคคียังไม่กล้าพูดถึงตำหนักซื่อหมิงแบบนี้ แกคิดเหรอว่าฝ่ายเรามีแค่แปดดาบแห่งเขาเทียนโหมวและสี่มารแห่งเขาหมิงซาน”