หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4915

เมื่อเห็นอย่างนั้น เจ้าเบิ้มก็พร้อมที่จะโจมตีอีกครั้ง แต่เฉินผิงรีบเข้ามาขวาง “ช้าก่อน มันก็หนึ่งพันเหรียญเซียนเท่านั้นเอง ไม่ได้มากมายอะไร!”

เจ้าเบิ้มหยุดและประเมินเฉินผิง “เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนระดับหนึ่ง แต่กลับมาถึงชั้นแรกได้ เจ้าคงเก่งไม่เบา หรือไม่ก็มีเส้นสาย”

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ “ผมใช้เส้นสายน่ะ แค่เข้ามาชมเมือง”

“เจ้ามาถึงชั้นแรกได้ แล้วเจ้าเข้ามาในเมืองซือหนิวได้ยังไง” มีคนถามด้วยความงุนงง

ดูจากความสามารถของเฉินผิง การได้รับตราประทับเข้าเมืองไม่น่าจะเป็นไปได้

“ผมเป็นเพื่อนกับองค์หญิงแห่งเมืองซือหนิว เรารู้จักกันมานาน จึงเชิญผมมาที่นี่”

ในขณะนั้นเฉินผิงได้แต่อวดอ้างไปเรื่อย หวังว่าคำคุยของเขาจะช่วยคลี่คลายวิกฤตได้

“เจ้าเป็นเพื่อนกับองค์หญิงเหรอ?”

ทุกคนมองเฉินผิงเมือนไม่ค่อยเชื่อ

ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนระดับหนึ่งจะเป็นเพื่อนกับองค์หญิงได้ยังไง

องค์หญิงเป็นชาวอาณาจักรแดนสรวง เกิดมาพร้อมกับสายเลือดสูงส่ง

การที่องค์หญิงจะเป็นเพื่อนกับคนอย่างเขาดูไม่น่าจะเป็นไปได้เลย

“อย่ามาคุยโว องค์หญิงไม่มีทางเป็นเพื่อนกับเจ้าได้ เราแทบไม่ได้เห็นองค์หญิง ไม่มีสิทธิตีสนิทด้วยซ้ำ อย่างเจ้าจะไปรู้จักกับท่านได้ยังไง”

เจ้าเบิ้มไม่เชื่อ ถึงจะตัวโตก็ใช่ว่าเขาจะโง่

“ไม่เชื่องั้นเหรอ แล้วรู้ไหมว่านี่คืออะไร”

เฉินผิงนึกถึงตราประทับขนาดเล็กที่หนิวหลี่ให้เขาและรีบหยิบออกมา

เมื่อเห็นตราประทับ เจ้าเบิ้มก็อุทานด้วยความประหลาดใจ “นี่มันตราประทับของเจ้าเมืองของจริง เจ้าไม่ได้โกหก! แต่ถึงองค์หญิงจะเป็นเพื่อนของเจ้า เจ้าก็ยังต้องจ่ายอยู่ดี!”

“เราไม่ได้บอกว่าจะไม่จ่าย แค่ตอนนี้ยังไม่มีเงินมากพอ เราจะไปที่จวนเก็บสมบัติและไปแลกเหรียญเซียนมาจ่ายคุณ” เฉินผิงรีบพูดเมื่อได้ยินใครบางคนพูดถึงจวนเก็บสมบัติ

“ดี งั้นข้าจะไปด้วย!”

“แล้วคุณจะอวดรวยเสนอราคาตั้งหนึ่งพันเหรียญเซียนทำไม”

เฉินผิงจ้องหูหม่าซือเขม็ง

“ข้าแค่อยากปกป้องพวกเธอ! เด็กสาวสองคนนั้นน่ารักมาก ข้ากลัวว่าคนอื่นจะทำมิดีมิร้ายกับพวกเธอ!” หูหม่าซือพึมพำอย่างอึดอัด รู้ตัวว่าเขาทำให้ทุกคนลำบาก

“พอเถอะ” เฉินผิงแค่นเสียงและกลอกตา “ถ้าจะมีใครคิดไม่ดีกับพวกเธอก็คุณนั่นแหละ!”

หูหม่าซือยังคงเงียบอยู่ เพราะสิ่งที่เฉินผิงพูดเป็นความจริง

“เฉินผิง อย่าเพิ่งหมดหวัง” ซิ่วรุ่ยพูดปลอบใจ “พอไปถึงจวนเก็บสมบัติแล้ว เราค่อยหาทางอีกที ไม่แน่ข้าวของทุกอย่างของพวกเรารวมกันอาจจะแลกได้หนึ่งพันเหรียญเซียน!”

เฉินผิงถอนหายใจ “ก็คงมีแต่ทางนี้”

ไม่นาน เจ้าเบิ้มก็พาทั้งสามคนมาที่จวนเก็บสมบัติ

เนื่องจากจวนเก็บสมบัติแห่งนี้อยู่ใต้เขตอำนาจของเจ้าเมือง การซื้อขายส่วนตัวจึงถูกห้ามโดยเด็ดขาด