หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4925

เมื่อหลงฉีก้าวลงจากเวที เขาจ้องเฉินผิงด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและเกลียดชัง

“ฝากไว้ก่อนเถอะ!” หลงฉีจากไปพร้อมกับสมุนของเขา

เฉินผิงไม่ได้หวาดกลัวต่อคำขู่ของหลงฉี เขาหันไปมองฝูงชนด้านล่างและถามว่า “มีใครอยากลองสู้อีกไหม”

ทุกคนสบตากัน และไม่มีใครกล้าก้าวขึ้นไปบนเวที

เจ้าเบิ้มสบตากับชายตาฟ้า จากนั้นก็รีบกระโดดขึ้นไปบนเวทีสูง

ร่างใหญ่หันมาหาเฉินผิงแล้วพูดว่า “ข้าเอง”

เจ้าเบิ้มรู้ว่ามีทหารลาดตระเวนอยู่ในเมือง ทำให้จัดการพวกเฉินผิงได้ลำบาก อย่างไรก็ตาม หากเขาฆ่าเฉินผิงบนเวที ก็จะถือว่าเฉินผิงโชคร้ายเอง จากนั้นเขาก็จะได้ถุงใส่ของของเฉินผิงไปครอง

เฉินผิงเหลือบมองเจ้าเบิ้ม จากนั้นก็ส่ายหัวและพูดว่า “คุณสู้ผมไม่ได้หรอก อย่าพยายามเลยดีกว่า”

“ถ้าไม่ลองจะรู้ได้ยังไง” หลังจากที่เขาพูดจบ เจ้าเบิ้มก็ชกหมัดเข้าที่ใบหน้าของเฉินผิงอย่างหนักหน่วง

เฉินผิงขมวดคิ้ว “คิดจะฆ่าผมหรือไง”

เจ้าเบิ้มหยุดแสร้งทำและพูดตรงๆ “ใช่ ถ้าเจ้าส่งเหรียญเซียนทั้งหมดที่เจ้าพกติดตัว ข้าอาจจะไว้ชีวิตเจ้าก็ได้”

“เข้าใจแล้ว คุณต้องการเหรียญเซียนของผม ถ้าอยากได้นักก็จงใช้พลังของคุณชิงมันไป” พูดจบเฉินผิงก็ต่อยออกไปเช่นกัน

เปรี้ยง!

หลังจากที่หมัดของพวกเขาปะทะกัน เจ้าเบิ้มก็ถอยกรูดไปไกล พริบตานั้นแขนของเขาก็ห้อยลง

“เจ้า..” เจ้าเบิ้มประหลาดใจ “คนตัวเท่าเจ้าทำไมถึงมีพละกำลังมหาศาลขนาดนี้”

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ” เฉินผิงเตะออกไปอย่างรวดเร็ว

เปรี้ยง!

ลูกเตะนั้นโดนเจ้าเบิ้มเต็มๆ ทันที ทำให้เขากระเด็นออกจากเวทีสูง!

ฝูงชนไม่อยากเชื่อว่าเฉินผิง ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนระดับหนึ่งจะมีร่างกายที่ทรงพลังเช่นนี้

หลังจากได้รับเงินแล้ว เฉินผิงก็พูดกับซิ่วรุ่ยที่ยังอึ้งอยู่ “ไปกันเถอะ”

เฉินผิงกับซิ่วรุ่ยกลับไปที่โรงเตี๊ยม หูหม่าซือยังไม่เสร็จธุระของเขาและดูเหมือนจะไม่เหน็ดเหนื่อยเลย

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น หลังจากที่เฉินผิงกลับเข้าไปในห้องของเขา

เฉินผิงตกใจเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าใครมาหาเขา เพราะเขาเพิ่งมาถึงเมืองซือหนิวและแทบไม่รู้จักใคร

“คุณมาหาใครเหรอ” เฉินผิงถาม

“เจ้า” ผู้เฒ่ายิ้มน้อยๆ แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องของเฉินผิงโดยไม่รอคำเชิญ