หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4937

พยัคฆ์คลั่งพยายามยั้งมือ เขาไม่กล้าปลดปล่อยรัศมีออกมา เพราะกลัวว่าพวกทหารข้างบนอาจพบเข้า

หากพวกเขาพบที่ตั้งของตลาดมืดแห่งนี้ ชีวิตของเขาคงจบสิ้น

“ระวัง!” หูหม่าซือร้องออกมา ใบหน้าของเขาซีดเผือด

แต่เฉินผิงคาดไว้แล้ว รอยยิ้มเย็นชาปรากฎที่มุมปากของเขา

ในขณะที่มีดกำลังจะถึงเสื้อผ้าของเขา เขาก็คว้าข้อมือของพยัคฆ์คลั่งและบีบเบาๆ

“อ๊าก!”

พยัคฆ์คลั่งกรีดร้องด้วยความกลัว กระดูกข้อมือของเขาถูกบดขยี้แหลก และมือของเขาห้อยลงมาอย่างอ่อนปวกเปียก

มีดสั้นหล่นลงพื้น พิษกัดกร่อนพื้นจนเกิดหลุมเล็กๆ ที่มีควันสีเขียวลอยออกมา

“ครั้งนี้แค่สั่งสอน ถ้าคราวหน้าคิดจะเดิมพันอีก ก็ต้องหัดยอมรับความพ่ายแพ้ อย่าเล่นสกปรกแบบนี้”

หลังจากเฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาก็เตะพยัคฆ์คลั่งจนลอยไปในอากาศ ปลิวไปไกลกว่าสิบเมตรราวตุ๊กตาและหล่นกระแทกลงพื้นอย่างแรง

ทั่วตลาดมืดเงียบสงัด ทุกคนตะลึงกับภาพตรงหน้า

ใครจะนึกว่าชายหนุ่มที่ดูธรรมดาคนนี้จะสยบรังพยัคฆ์คลั่งได้ด้วยพละกำลังเพียงอย่างเดียว

เหล่าอันธพาลที่เคยอวดดีข่มคนอื่น ตอนนี้ไม่ต่างกับเด็กทารกไร้ทางสู้เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

สีหน้าของพยัคฆ์คลั่งขาวซีด ดวงตาเต็มไปด้วยความลังเล แต่เขาไม่กล้าสู้กลับ

เขารู้ว่าตัวเองไม่มีทางสู้เฉินผิงได้

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เขาจึงบอกให้นั่วชิงนำเหรียญเซียนและทรัพยากรทั้งหมดออกมา

ไป๋อี้จ้องมองกองเหรียญเซียนและทรัพยากร ยิ้มกว้างแก้มแทบปริ

เขาเดินไปข้างหน้าและตบไหล่เฉินผิง พร้อมอุทาน “เฉินผิง สุดยอดมาก! ถ้ามีเจ้า ฐานะของรังจิ้งจอกในตลาดมืดจะต้องสูงขึ้นแน่นอน!”

เฉินผิงเพียงแค่ยิ้มโดยไม่ตอบ เขารู้ว่าในอาณาจักรแดนสรวงที่ความแข็งแกร่งอยู่เหนือทุกสิ่ง มีแต่ต้องแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เท่านั้นถึงจะอยู่รอดได้

ชัยชนะในวันนี้เป็นเพราะรัศมีถูกสะกดไว้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีทางต่อกรกับยอดฝีมือเหล่านั้นได้ ซึ่งหมายความว่าเขาต้องเพิ่มระดับบำเพ็ญเพียรให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน