หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4943

เฉินผิงปลดปล่อยพลังออกมาโดยไม่ออมมือ เขาถือกระบี่พิฆาตมังกรพลางดูดซับเจตจำนงสังหารที่อยู่รอบๆ

สำหรับเขาแล้ว ที่แห่งนี้ราวกับสวรรค์

แต่ในขณะที่คิดว่าวงกตมารคงมีแต่วิญญาณร้ายและซากมาร พื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงทันที

ไม่กี่วินาทีต่อมา พื้นดินก็แตกร้าวจากระยะไกล และจากรอยแยกเหล่านั้น ซากมารนับพันตัวเริ่มคลานออกมาช้าๆ

“เวรแล้ว...”

เฉินผิงขมวดคิ้ว แค่ซากมารตัวเดียวก็หนักหนาแล้ว ตอนนี้ซากมารจำนวนมากปรากฏตัวขึ้น

ถึงกระนั้น เขาก็รู้ว่าพวกมันกลัวเพลิงปีศาจ จึงไม่ได้ตื่นตระหนก

ที่จริงนี่เป็นโอกาสดีที่จะใช้พวกมันฝึกวิชา

เขาชูกระบี่พิฆาตมังกรขึ้น เปลวไฟพุ่งออกมาจากคมกระบี่และลอยเข้าหาฝูงซากมาร

ในขณะเดียวกัน หนิวเหมิงที่เฝ้าดูเฉินผิงทุกฝีก้าวก็จ้องมองด้วยความเหลือเชื่อ “เสียสติไปแล้วหรือไง ถึงคิดจะจัดการกับซากมารพวกนั้นด้วยตัวคนเดียว”

“ท่านพ่อ...”

ทันใดนั้น หนิวหลี่ก็เข้ามาในห้องของเจ้าเมืองเพื่อมาหาเขา

หนิวเหมิงตกใจและรีบปิดกระจกสัมฤทธิ์ที่แสดงภาพจากวงกตมาร

แต่หนิวหลี่ก็เห็นไปแล้ว แม้ว่าจะเห็นภาพในกระจกแวบเดียว แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอต้องอ้าปากค้าง

“ฮะ? นั่นเขาเหรอ”

เธอประหลาดใจเมื่อเห็นเฉินผิงในกระจก

“เจ้าพูดอะไรน่ะ” หนิวเหมิงถาม

“ท่านพ่อ ทำไมถึงมีภาพคนอยู่ในกระจก”

หนิวหลี่ก้าวไปข้างหน้าและยกผ้าคลุมกระจกออก

กลับมาที่วงกตมาร เฉินผิงกำกระบี่พิฆาตมังกรไว้แน่นในขณะที่เปลวเพลิงโหมกระหน่ำรอบตัวเขา เขาพุ่งเข้าใส่ฝูงซากมารตรงๆ

กระบี่ซึ่งห่อหุ้มด้วยเพลิงแผดเผาพุ่งผ่านความมืดมิดของท้องฟ้าเหนือวงกตมาร ราวกับอุกกาบาตที่ตกลงมา

ซากมารตัวแรกฟาดกรงเล็บใส่เขา เฉินผิงหลบและฟัน กระบี่พิฆาตมังกรตวัดเป็นเส้นโค้งสีแดงเข้ม

ซากมารถูกตัดเอวตัวขาดครึ่งพร้อมเสียงดังฉับ และเปลวเพลิงสีทองก็กลืนกินเนื้อหนังของมัน

แต่เจตจำนงสังหารสีดำที่ไหลออกมาจากซากมารไม่ได้กระจายออกไป มันถูกดูดเข้าไปในร่างของเฉินผิงอย่างต่อเนื่อง

ทุกครั้งที่ซากมารล้มตาย เจตจำนงสังหารในตัวมันจะไหลไปตามกระบี่พิฆาตมังกรและเข้าไปในตัวเฉินผิง