หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 626

ก่อนที่เฉินผิงจะตั้งสติได้ ปรมาจารย์ทั้งสองก็เข้าห้ำหั่นกันแล้ว พวกเขาทั้งคู่มีความสามารถที่พอๆ กัน ไม่มีใครเหนือหรือด้อยกว่าใคร ดังนั้นการดวลกันของทั้งคู่จึงบอกได้ยากว่าใครกันที่จะชนะ

ผ่านไปกว่าร้อยกระบวนท่า ท้ายที่สุดทั้งคู่ต่างถูกอาวุธของอีกฝ่ายแทงเข้าใส่จนตายพร้อมกัน

เฉินผิงมองดูร่างของคนทั้งสามที่นอนอยู่บนพื้น เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเขาทั้งสามจะถูกทำลายได้โดยง่าย โดยที่ผู้หญิงคนนั้นยังคงมือสะอาดจากเหตุการณ์นี้

จากนั้น หญิงสาวก็มองมายังตำแหน่งที่เฉินผิงกำลังซ่อนตัวอยู่และถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “จะไม่ปรากฏตัวออกมาหน่อยเหรอ?”

เนื่องจากเธอเจอตัวเขาแล้ว เขาจึงเดินออกมาด้วยความระมัดระวัง

เมื่อเห็นท่าทีที่ระแวงระวังของเขา เธอจึงหัวเราะออกมาเบาๆ จู่ๆ เสียงหัวเราะของเธอก็เปรียบเสมือนราวกับอากาศที่สดชื่น และนั้นทำให้หัวใจของเฉินผิงรู้สึกอบอุ่น

“คุณยืนนิ่งมองดูฉันป้องกันตัวเองในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนั้นได้ยังไงกัน? คุณที่ช่างใจร้ายจัง...” เธอแสร้งทำเป็นโกรธ

ความรู้สึกอบอุ่นและแปลกประหลาดพุ่งเข้ามาหาเขา เธอรู้วิธีที่ตรึงหัวใจของเขาไว้

“คุณ... คุณช่างสวยมาก...” เฉินผิงดูงุนงงและยิ้มออกมาเหมือนกับคนเสียสติ

เธอชอบการแสดงออกของเขาแบบนั้น เธอเอามือลูบไปที่ผมของเธอและพูดขึ้น “จริงเหรอ? ฉันสวยขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณไม่มาช่วยฉันสักหน่อยล่ะ? ฉันอยากให้คุณช่วยเอาศพพวกนี้ไปทิ้งในแม่น้ำที คุณพอจะช่วยฉันหน่อยได้มั้ย?”

เขาไม่สามารถทนต่อน้ำเสียงที่มีเสน่ห์เย้ายวนของเธอได้ เขาจึงตอบตกลงในทันที “ได้สิ ได้...”

เมื่อเฉินผิงกำลังหามศพไปที่แม่น้ำ กลิ่นเหม็นของเลือดที่โชยอยู่ในอากาศกระตุ้นประสาทสัมผัสของเขา ลำแสงสีขาวส่องเข้ามาในศีรษะของเขา ดวงตาของเขาพลันสว่างขึ้นในทันที เขาชะงักไปเล็กน้อยโดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เฉินผิงรู้สึกตกตะลึงสุดขีดเมื่อรู้ตัวว่ากำลังแบกศพอยู่ เขารีบวางศพลงและปล่อยพลังวิญญาณจากภายในร่างกายออกมาเพื่อป้องกันตัวของเขาไว้ จากนั้นเขาจ้องมองไปที่หญิงสาว

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะก้มลงไปเพื่อแบกศพอีกครั้ง เงามืดดำก็วิ่งผ่านตัวเขาและแตะที่ศีรษะของเขาเบาๆ อย่างอ่อนโยน

ตัวของเขาสั่นและได้สติกลับคืนมาอย่างครบถ้วน เมื่อเขาเห็นศพที่ไหล่ของเขา สีหน้าของเขาก็มืดลง

ไม่มีความคิดใดกระจ่างแก่เขา ว่าทำไมเขาถึงได้ถูกควบคุมจิตใจจากหญิงสาวผู้นี้ได้อย่างง่ายดาย

เขาโยนศพนั่นทิ้งไปทันทีแล้วหันไปหาคนที่ทำให้เขาได้สติกลับคืนมา ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นหลงอู่นั่นเอง ผู้ซึ่งเคยช่วยชีวิตเขาไว้ครั้งหนึ่งและมอบยาทลายร่างให้แก่เขา

หลงอู่จ้องมองไปที่หญิงสาว เธอผู้ซึ่งตอนนี้ได้แต่ก้มหน้าลงและดูเหมือนกำลังหวาดกลัว

“อู่เม่ยเอ๋อร์ ฉันเตือนเธอกี่ครั้งแล้วว่าอย่าสร้างปัญหาเวลาที่อยู่ข้างนอก? เธออาจทำร้ายตัวเธอเองโดยไม่รู้ตัว” หลงอู่กล่าวตำหนิหญิงสาว