หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 648

“ผมรู้ครับ ผมเป็นคนบอกตำแหน่งที่ตั้งโรงแรมกับพวกเขาเอง”

โจวเหว่ยผงกศีรษะ

“งั้นก็ดี แกไปบอกให้เหล่าเพ่าพาคนไปข่มขู่ไอ้สามตัวนั่น ถ้าหากทำให้มันตกใจกลัวได้ก็จะดีที่สุด” โจวจื้อเฉิงสั่งการ

“ทำไมล่ะครับ? มิใช่ว่าท่านลุงโจวพาคนพวกนั้นมาที่นี่หรอกเหรอ?” โจวเหว่ยถามด้วยความสับสน

“ฉันไม่รู้ว่าลุงแกไปโดนสะกดจิตอะไรมา ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะพาคนนอกมาช่วงชิงกิจการไปจากพวกเรา พวกมันมาที่นี่ก็เพราะโสมหมื่นปี ถ้าหากเขามอบโสมหมื่นปีให้พวกมันล่ะก็ เท่ากับเขามอบเงินให้พวกมันถึงหมื่นล้านหยวนเลยเชียวนะ เขาจะทำแบบนั้นได้ยังไงกันเล่า? ให้เหล่าเพ่าไล่ตะเพิดพวกมันไปซะ เมื่อพวกเราได้เงินมา ฉันจะซื้อรถปอร์เช่ให้แกเอง” โจวจื้อเฉิงเอ่ยกระซิบกับโจวเหว่ย

พอเอ่ยถึงรถปอร์เช่ โจวเหว่ยก็พยักหน้าหงึกหงัก “ไม่ต้องห่วงครับพ่อ ผมจะไปจัดการให้เรียบร้อย”

หลังจากโจวเหว่ยพูดจบ เขาก็รีบออกไปตามหาเหล่าเพ่าทันที

เหล่าเพ่าเป็นอันธพาลขึ้นชื่อในย่านนั้น ทั้งยังมีลูกสมุนอยู่ใต้อาณัติอีกนับร้อยคน รายได้ส่วนใหญ่ของเขาได้มาจากการเรียกเก็บค่าคุ้มครอง นับตั้งแต่ตระกูลโจวเริ่มทำธุรกิจเครื่องสมุนไพร เหล่าเพ่าผู้นี้ก็รีดไถเอาค่าคุ้มครองจากพวกเขาเช่นกัน แต่เมื่อตระกูลโจวเริ่มมีอันจะกิน พวกเขาก็ตัดสินใจว่าจ้างอันธพาลอย่างเหล่าเพ่ามาคอยคุ้มครองร้านของตน

ไม่นานตระกูลโจวกับสนิทสนมกับเหล่าเพ่า และตัวเหล่าเพ่าเองก็กลายเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของตระกูลโจว ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าล่วงเกินตระกูลโจว แต่ก็ยังมียกเว้นอยู่ตระกูลหนึ่ง นั่นก็คือตระกูลเสิ่น

ตระกูลเสิ่นเคยพุ่งทะยานถึงจุดสูงสุดมาก่อน อีกทั้งธุรกิจของพวกเขาก็อยู่ในอุตสาหกรรมไม้แปรรูป ทุกคนต่างทราบกันดีว่าการตัดไม้ในหุบเขาเป็นงานที่ยากลำบากและต้องเสี่ยงชีวิต แม้แต่เหล่าเพ่าก็ยังไม่กล้าล่วงเกินตระกูลเสิ่น ลำพังแค่พวกคนตัดไม้ที่ทำงานให้ตระกูลเสิ่นเพียงคนเดียวก็มากพอให้จัดการกับพวกอันธพาลได้แล้ว

หลังจากพาหลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งไปเดินเล่น เฉินผิงก็กลับมาที่โรงแรม เขตปกครองเป็นเมืองเล็กๆ ไม่นานพวกเขาก็เดินจนทั่วเมือง

แต่ขณะที่เฉินผิงและคนอื่นๆ เพิ่งจะเดินมาถึงประตูโรงแรม กลับมีผู้คนที่มีท่าทางชั่วร้ายกลุ่มหนึ่งพร้อมไม้กระบองในมือมาขวางทางเอาไว้ทันที

“ไอ้ระยำเอ๊ย ใครใช้ให้แกบังอาจมาข่มขู่ต่อหน้าราชันผู้นี้กันวะ? ตอนนี้ฉันวิ่งวุ่นไปทั่ว แกยังฉี่แตกแล้วก็เล่นดินเล่นโคลนอยู่เลย!”

หลินเทียนหู่ไม่มีทางนิ่งเฉยอยู่แบบนั้น หลังจากสบถด่าใส่พวกเขาแล้ว เขาก็เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

ในยามนี้เอง เฉินผิงก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นเคย โจวเหว่ยหลานชายของโจวจื้อเฉียน โจวเหว่ยกำลังหลบอยู่หลังต้นไม้พลางแอบดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมืดแล้วและไม่ได้อยู่ใกล้ๆ กับพวกเขา แต่เฉินผิงก็มองเห็นโจวเหว่ยได้ทันที หลังจากเฉินผิงบรรลุถึงขั้นหลุดพ้นแล้ว สายตาของเขากลับดีกว่าคนทั่วไปมาก

เมื่อเห็นโจวเหว่ย เฉินผิงก็เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นทันที จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปห้ามหลินเทียนหู่แล้วบอกกับเหล่าเพ่าว่า “พี่ชาย พวกเราเพิ่งจะมาที่นี่ ดูเหมือนว่าพวกเรายังไม่ได้ล่วงเกินคุณเลย ทำไมคุณถึงต้องมาขับไล่พวกเราออกไปด้วยล่ะ?”