หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 744

เซี่ยเชาไม่ทันมีเวลาได้ตอบสนองใด กว่าที่เขาจะรู้ตัว ร่างกายอันใหญ่โตของเขาก็กระเด็นลอยไปไกลหลายสิบเมตรก่อนจะกระแทกลงกับพื้น

เขาลุกขึ้นและถ่มเลือดที่อยู่เต็มปากออกทันที

เขากล่าวด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “แม้จะอยู่ภายใต้มนต์สะกดของฉัน แต่ดูเหมือนว่าแกยังคงใช้กำลังภายในได้ ฉันประเมินค่าแกต่ำเกินไปแล้วสินะ แต่ถึงอย่างนั้น เดี๋ยวแกก็จะได้รู้สึกถึงความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามาในไม่ช้า”

เซี่ยเชามองเฉินผิงด้วยสายตาที่เย็นชา เขาเฝ้ารอด้วยลมหายใจอันน้อยนิดเพื่อให้เฉินผิงตาย ไม่เคยมีใครหนีรอดจากมนต์สะกดของฉันมาก่อน ร่างกายของมันกำลังจะเน่าสลายไปในไม่ช้า

แต่เขากลับต้องพบกับความผิดหวัง เฉินผิงยังคงไม่เป็นอะไรแม้ผ่านไปหลายนาที เมื่อเห็นดังนั้นเซี่ยเชาจึงเริ่มรู้สึกวิตกกังวล

“ไม่จำเป็นต้องรอให้เสียเวลาหรอกนะ ฉันอ่านคาถาของคแกออกหมดแล้ว! มีไพ่ตายอะไรซ่อนอยู่อีก? ถ้าหมดมุกแล้วละก็ ถึงคราวที่ฉันจะจบชีวิตของแกแล้ว” เฉินผิงพูดอย่างเฉยชา

“เป็นไปไม่ได้!” ดวงตาของเซี่ยเชาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ทำไมมันถึงไม่เป็นอะไรเลยทั้งๆ ที่ฉันใช้พลังงานลบไปตั้งเยอะขนาดนั้น?

“อะไรเป็นไปไม่ได้? ฉันจะบอกอะไรให้นะ ไม่มีสัตว์พิษชนิดใดในหมู่บ้านหม่าวจะทำอันตรายแก่เฉินผิงได้ แล้วทำไมแกถึงคิดว่าคาถาปัญญาอ่อนของแกจะทำร้ายเขาได้” เสี่ยวหลานเยาะเย้ยอย่างสนุกสนาน เฉินผิงนั้นแข็งแกร่งมาก แม้กระทั่งพิษของตัวต่อยังไม่สามารถทำอันตรายใดๆ เขาได้ นับประสาอะไรกับพลังลบของเซี่ยเชาจะทำอะไรเขาได้?

“เฉินผิง?” เซี่ยเชาขมวดคิ้ว ทำไมชื่อนี้ถึงฟังดูคุ้นหูนัก?

ทันใดนั้น ปรมาจารย์อาวุโสของสำนักเทียนอู่ก็เดินเข้ามาและกระซิบที่ข้างหูของเซี่ยเชา

แม้ว่าฉันจะมีมนต์ดำก็ตาม แต่ฉันก็ยังเป็นแค่เพียงปรมาจารย์ระดับเจ็ดเท่านั้น ฉันจะสามารถเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์ยุทธ์ได้ก็ต่อเมื่อได้ดูดซับพลังลบของเสี่ยวหลาน ในทางกลับกัน เฉินผิงกลับฆ่าปรมาจารย์ระดับที่หนึ่งไปแล้ว ทั้งๆ ที่เขามีอายุไล่เลี่ยกับฉัน ฉันจะสู้เขาได้ยังไงกัน? ฉันเฝ้าฝันที่จะเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ที่อายุน้อยที่สุดในยุทธภพมาตลอด ฉันจะยอมรับว่าเฉินผิงนำหน้าฉันไปได้อย่างไรกัน? ฉันยอมทิ้งความเป็นชายไปเพื่อแลกมาซึ่งพลังและความสามารถ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่สามารถต่อกรกับเขาได้อีกงั้นเหรอ? ในตอนนี้จิตใจของเซี่ยเชาเต็มไปด้วยความสับสน รวมไปถึงความรู้สึกสมเพชก็พลุ่งพล่านอยู่ในตัวของเขาเช่นเดียวกัน

“ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแก สำนักเทียนอู่จะไม่ขวางแกและคนอื่นๆ ที่จะไปจากที่นี่” เซี่ยเชารู้ดีว่าเขาไม่มีทางจะหยุดเฉินผิงได้แม้ว่าจะต้องการหยุดเขาแค่ไหนก็ตาม ถ้าพ่อยังอยู่ที่นี่ เขาอาจจะยังพอที่จะต่อกรกับเฉินผิงได้บ้าง แต่ไม่เพียงเขาไม่อยู่ แม้แต่เหล่าผู้อาวุโสของสำนักเองก็ต่างแยกย้ายกันไปหลายปีแล้ว ฉันสงสัยว่าพวกเขาอาจจะกลับมาเพราะเฉินผิงก็เป็นได้

“ฉันพูดหรือไงว่าฉันจะไป?” เฉินผิงจ้องมองเซี่ยเชาอย่างเฉยชา “พลังงานลบในตัวของแกเป็นแหล่งพลังงานที่หาได้ยาก”

“ห๊ะ! เดี๋ยวก่อน หรือว่าแกบำเพ็ญฌานโดยใช้-” เซี่ยเชาหยุดพูดเมื่อเขาตระหนักได้ว่าเขาเกือบจะยอมแพ้ เขากล่าวเสริมว่า “ฉันหมายถึง แกฝึกบำเพ็ญฌาณในรูปแบบอื่นด้วยใช่มั้ย?”

“ไร้สาระ! ทำไมฉันจะต้องใช้พลังแบบนั้นในการฝึกด้วย ฉันเป็นชายทั้งแท่งเข้าใจมั้ย? พลังงานด้านลบมีประโยชน์สำหรับฉันในการฝึกเทคนิคของฉันเท่านั้น!” เฉินผิงตะคอก

เซี่ยเชาทำได้เพียงจ้องมองเฉินผิงเท่านั้น ฉันไม่สามารถให้พลังงานลบกับเขาได้เพราะนี่คือสิ่งเดียวที่ฉันเหลืออยู่! ฉันจะเป็นยังไงถ้าฉันมอบพลังงานลบให้เขาไปทั้งหมด? มันช่างยากลำบากเหลือเกินกว่าที่จะได้มันมา