หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 746

ทุกคนจากสำนักเทียนอู่ต่างตกตะลึง เมื่อเห็นเซี่ยเชาหายไปต่อหน้าต่อตาของพวกเขา

พวกเขาหวาดกลัวจนไม่เหลือความรู้สึกโกรธอีกต่อไป พวกเขารู้สึกราวกับว่าเฉินผิงเป็นเทพจากสวรรค์ มันเป็นภาพที่น่าทึ่งอย่างปฏิเสธไม่ได้

แม้แต่เสี่ยวหลานเองก็ยังต้องอ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อเช่นกัน เมื่อเธอได้เห็นว่ากระดูกสลายหายไปในอากาศ กระบี่นั้นแข็งแกร่งได้ถึงขนาดไหนกันนะ?

หลังจากเก็บอาวุธของเขา เฉินผิงมองไปยังเสี่ยวหลานและพูดว่า “เอาล่ะ เซี่ยเชาตายแล้ว ถึงเวลาที่เราต้องไปแล้วล่ะ”

เสี่ยวหลานพยักหน้าและเดินตามเฉินผิงออกไปจากสำนักเทียนอู่ ผู้คนจากหมู่บ้านหม่าวก็เดินตามพวกเขาไปด้วยเช่นกัน

เมื่อเขาเดินผ่านเหล่าศิษย์สำนักเทียนอู่ เฉินผิงก็ไม่ลืมที่จะกวาดสายตามองไปที่พวกเขา พวกเขาทั้งหมดต่างก็ตะเกียกตะกายหนีด้วยความหวาดกลัว ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่ขัดขวางเท่านั้น แม้แต่จะมองเฉินผิงก็ยังไม่มีใครกล้าด้วยซ้ำ

หลังจากออกจากสำนักเทียนอู่แล้ว ผู้นำทั้งห้าและผู้คนจากหมู่บ้านหม่าวพยายามให้เฉินผิงและเสี่ยวหลานอยู่กับพวกเขา แต่พวกเขาทั้งคู่ไม่มีความปรารถนาที่จะกลับไปที่หมู่บ้านหม่าวอีกแล้ว

ยังไงเสีย เฉินผิงต้องการเข้าไปด้านในสำนักเทียนอู่ก็เพื่อบ่อน้ำพุวิญญาณเท่านั้น เขาไม่ได้สนใจถึงความเป็นอยู่ของคนหมู่บ้านหม่าวเลย

แม้ว่าเฉินผิงจะรู้ดีว่าพวกสำนักเทียนอู่จะตามล่าหมู่บ้านหม่าวอีกครั้ง หากพวกเขาล้มเหลวในการแก้แค้นเขา แต่เขาเองก็ไม่มีหน้าที่ที่จะต้องคอยปกป้องและดูแลความปลอดภัยของชาวหมู่บ้านหม่าว

นั่นคือข้อเท็จจริงที่สุดของความบาดหมางระหว่างตระกูลเหล่านั้น ผู้ที่อ่อนแอก็ย่อมที่จะถูกกำจัดให้พ้นทาง ทางเดียวที่จะอยู่รอดได้คือการสร้างความเข้มแข็งให้กับตนเองแทนที่จะหวังพึ่งพาผู้อื่นเพื่อให้ความคุ้มครอง

พวกเขาทั้งสองขึ้นเครื่องบินมุ่งหน้าไปยังหงเฉิง หลังจากไม่กี่วันผ่านไป เฉินผิงเริ่มที่จะคิดถึงซูอวี่ฉีและคนอื่นๆ โดยเฉพาะเมื่อเขาได้รู้ว่าซูอวี่ฉีได้ร่างวิญญาณอัคคีมา ฉันสงสัยว่าเธอได้รับพลังอะไรมาหลังการบำเพ็ญฌาน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉินผิงและเสี่ยวหลานกลับมาถึงคฤหาสน์ที่อ่าวพันหลง พวกเขากลับไม่พบซูอวี่ฉีและกู่หลิงเอ๋อร์

ทันใดนั้น เฉินผิงนึกขึ้นได้ว่าหลงอู่อยู่กับพวกเขาตอนที่เขาจากมา พวกเขาคงปลอดภัย ในยุทธภพนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะเอาชนะหลงอู่ได้

หลังจากตามหามาทั้งวัน เฉินผิงก็ยังหาพวกเขาไม่พบ ทั้งหลงอู่เองก็ไม่สามารถติดต่อได้เช่นกัน ท้ายที่สุดเขาจึงตัดสินใจเลิกตามหาพวกเขา เมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกัน ฉันหวังว่าคงไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น

“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ คุณซ่ง เธอเป็นเพียงแค่เพื่อนของผมเท่านั้น” เฉินผิงตอบไปอย่างช่วยไม่ได้

“แค่เพื่อนเท่านั้นเหรอ? ทั้งที่พวกคุณอยู่ด้วยกันสองต่อสองเนี่ยนะ คุณซูและคนอื่นๆ ที่เหลืออยู่ที่ไหนกันล่ะ?” ซ่งเถี่ยชำเลืองมองไปทางคฤหาสน์ระหว่างที่ถาม

“พวกเขาออกไปข้างนอกน่ะ อ้อ อีกอย่างนึง บางทีเธอควรให้ใครคนอื่นส่งศิลาวิญญาณมาในอนาตค ฉันหมายถึง เธอเป็นถึงดาราซูเปอร์สตาร์ มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอที่เธอต้องมาทำงานแบบนี้ด้วยตัวเอง?” เฉินผิงไม่ต้องการให้ซ่งเถี่ยส่งศิลาวิญญาณเพราะเขารู้ดีว่าเธอมีความรู้สึกต่อเขา แต่เนื่องจากเขาไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกันกับเธอ เขาจึงไม่อยากตัวเขามีอิทธิพลต่อเธอจนเกินไป

“ทำไมล่ะ? หรือเพราะว่านายไม่อยากจะเจอหน้าฉันเหรอ?” สีหน้าของซ่งเถี่ยเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที “ฉันรู้ดีว่าคุณมีผู้หญิงที่น่าทึ่งมากมายอยู่รอบตัวคุณ แต่อย่างไรก็ตาม ฉันดูแย่กว่าพวกเขาทั้งในด้านรูปลักษณ์และฐานะอย่างนั้นเหรอ?”

“นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ คุณซ่ง! ผมไม่ได้หมายความเช่นนั้น!” นี่เป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจ และเฉินผิงก็กำลังมีปัญหาในการพยายามอธิบายความรู้สึกของตัวเขาเอง