หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 250

“ไม่ พวกเขาจะมาพรุ่งนี้”

ฉันถามกลับด้วยความประหลาดใจ “ไหนคุณว่าคืนนี้ไม่ใช่เหรอ?”

“ฝนตกหนักเกินไป พวกเขามาไม่ได้หรอก”

เสียงทุ้มว่าอย่างนั้น ฉันถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของอีกฝ่าย

“เมื่อกี้ฉันฝันร้าย”

ดวงตาคู่คมหลับลง ก่อนเอ่ยปากถาม “ฝันร้ายยังไง?”

“ฉันฝันว่าหมอบอกฉันไม่สามารถอุ้มท้องได้อีกแล้ว คุณไม่คิดว่ามันเป็นความฝันร้ายสำหรับฉันเหรอ?”

ร่างบางนิ่งเงียบเพราะยังตกอยู่ในความรู้สึกกลัวจากฝันเมื่อคืน

● แล้วค่อยเงยหน้าพูดกับแซคคารี่อีกครั้ง “ก่อนหน้านี้ฉันไปตรวจสุขภาพมา หมอบอกว่าถ้ายังทานยาให้สม่ำเสมอ ร่างกายของฉันก็ยังมีโอกาสได้ตั้งครรภ์ และเป็นแม่คนอีกครั้ง”

ร่างสูงยิ้มบาง เห็นแบบนั้นจึงยกแขนขึ้นไปโอบรอบคอหนาไว้พลางซุกลงที่อกแกร่ง

แคโรพึมพำ “ฉันอิจฉาเอเลนมากเลย แม้ว่าเธอจะคลอดก่อนกำหนด แต่ฉันก็ยังอิจฉาเธออยู่ดี แม้กระทั่งต้องเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อลูก ฉันก็ยังอิจฉาเธอ! ฉันอยากเป็นแม่คนบ้าง อยากเลี้ยงลูกของคุณ คุณรู้ไหม ว่าความฝันนั้นมันน่ากลัวยิ่งกว่าความตายซะอีก!”

มือหนาลูบไหล่ฉันเชิงปลอบเบา ๆ “เลิกคิดมากได้แล้ว”

ริมฝีปากบางเม้มแน่น “ฉันจริงจังนะ”

ทว่าคนข้างกายกลับเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเร็วควัน “อืมมม เธอหิวหรือยัง?”

เขาเอาแต่ถามว่าฉันหิวไหม

ฉันตอบกลับอย่างตัดพ้อ “ไม่จำเป็นต้องตื่นแล้วกินเลยก็ได้มั้ง”

แซคคารี่ตอบกลับนิ่ง ๆ “ฉันนึกว่าเธอทำแบบนั้นตลอดซะอีก”

ฉันเลือกที่จะเงียบ

ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงก่อนเอื้อมมือไปหยิบเสื้อโค้ทตัวเดิมมาใส่ และเป็นจังหวะเดียวกันกับฉันที่ล้มตัวนอนลงต่ออย่างอนาถใจกับชีวิต ได้แต่นอนเดี้ยงอยู่แบบนี้ ดวงตาเรียวคมตวัดมองกลับมาที่ฉันเมื่อสังเกตเห็นอาการหงุดหงิดใจนั่น คิ้วหนาเลิกขึ้นถาม “อยากออกไปหาอะไรทำข้างนอกไหม?”

“อืม ฉันเบื่อที่ต้องนอนเป็นผักต้มอยู่แบบนี้”

ได้ยินแบบนั้น อีกฝ่ายก็ลุกเดินหายออกไปด้านนอก ก่อนจะกลับมาพร้อมกับวีลแชร์อัตโนมัติในเวลาต่อมา แคโรเบิกตากว้างพลันเอ่ยปาก “คุณไปเอามันมาจากไหน?”

“เลขาแยร์เอามาให้เมื่อเช้านี้”

ฉันก้มมองตัวเองที่ใส่เพียงชุดคลุมบาง ๆ แซคคารี่จึงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบเสื้อของเขาออกมาชุด มันคือสเวตเตอร์กันหนาวสีขาวตัวใหญ่

แต่ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันยังโชคดีอยู่

ฉันได้เจอกับแซคคารี่ และได้รับการรักษา

นอกจากนี้ พอรู้ว่าร่างกายของตัวเองสามารถฟื้นฟูกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมได้ นั่นถือว่าเป็นข่าวดีและสัณญาณการเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง

เมื่อนึกถึงเรื่องในวันวานขึ้นมา ก็ทำให้ฉันรู้สึกถึงคุณค่าของความสุข เพียงแค่จ้องมองไปยังสายฝนด้านนอกพร้อมชายที่รักแบบนี้

“ฉันอยากอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตเลย” แคโรถอนหายใจ

แค่แซคคารี่กับฉัน

แค่เราสองคนเท่านั้น

และชีวิตง่าย ๆ ที่แสนสงบ

“ตึกเก่า ๆ นี้มีอะไรดีกัน?” มือหนาวางลงบนไหล่บาง ก่อนจะพูดเสียงชัด “เธออาจจะชอบที่นี่ แค่เพราะมันไม่มีการรบกวนหรือปัญหาจากโลกภายนอกนั่น”

ใบหน้าสวยหันมองอีกคนอย่างอึ้ง ๆ “คุณ...”

ดูเหมือนว่าทัศนคติของแซคคารี่กำลังเปลี่ยนแปลง ก่อนหน้านี้เขาไปเคยพูดเยอะแบบนี้ รวมทั้งไม่เคยพูดเรื่องแนวคิดอะไรอย่างนี้ด้วย แต่ตอนนี้คนตรงหน้าเริ่มแบ่งปันความคิดเห็นกับฉันแล้ว!