หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 456

ราจาร์และรานีไม่ได้ถูกตั้งชื่อให้เป็นตัวเลข

ไม่เช่นนั้น พวกเขาควรจะชื่อนายน้อยลำดับเก้า และนายน้อยลำดับสิบ

พี่เลี้ยงอธิบายพร้อมรอยยิ้ม “ครอบครัวของพวกเขามีเด็ก ๆ มากมาย นายท่านบอกว่าเด็กที่เกิดหลังนายน้อยลำดับแปดจะถูกตั้งชื่อตามราศี ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะมีเด็กน้อยราศีพิจิกย้ายเข้ามาอยู่กับพวกเขา! นายท่านบอกว่าให้ตั้งชื่อว่าแมงป่องน้อย กระทั่งภรรยาของท่านก็ล้อเลียนเรื่องการขี้เกียจตั้งชื่อ ไม่แม้แต่จะตั้งชื่อที่เหมาะสมให้แก่เด็ก ๆ อย่างไรก็ตาม ชื่อเหล่านั้นเป็นเพียงแค่ชื่อเล่น พวกเขาเลยไม่ได้ใช้ความคิดมากนัก”

ฉันกระจ่างในทันที จากนั้นพี่เลี้ยงก็พูดขึ้นต่อ “วันพรุ่งนี้ พวกเราจะเดินทางออกจากที่นี่ไปที่เมืองเอ เพื่อฉลองวันตรุษจีน และจะกลับมาหลังจากนั้น คุณสามารถมาเล่นกับเหล่าเด็ก ๆ ได้หลังวันตรุษจีน! ในตอนนั้น ภรรยาของนายท่านน่าจะอยู่บ้านและเธอคงอนุญาตให้คุณเข้ามา ฉันเป็นเพียงพี่เลี้ยงไม่มีอำนาจที่จะทำเช่นนั้นได้”

ฉันขอบคุณเธอ จู่ ๆ รานีก็คว้านิ้วมือของฉัน และพึมพำอย่างไม่ชัดนัก “หม่าม๊า” เสียงนั่นช่างนุ่มนวลและอ่อนโยน จนใจฉันแทบละลาย!

ฉันรีบถามขึ้นอย่างอ่อนโยน “รานีพูดว่าอะไรนะคะ?”

พี่เลี้ยงอธิบาย “รานีเรียกแม่ออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เด็กน้อยอายุหกเดือนยังคงเรียนรู้ที่จะพูด อย่างไรก็ตามพวกเขาจะพูดคำสั้น ๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว คุณคะ รอจนกว่าคุณจะมีลูกแล้วคุณจะเข้าใจ”

เดี๋ยวก่อนนะ เธอบอกว่าทารกมีน้อยอายุหกเดือน

รานีน้อย...

ทารกน้อยเกิดราศีสิงห์งั้นเหรอ?

พี่น้องฝาแฝด, อายุหกเดือน, ราศีสิงห์ และพวกเขาดูเหมือนกับลูกทั้งสองของฉันที่จากไป ยิ่งไปกว่านั้นรานีน้อยเรียกฉันว่า ”แม่”

ทว่าพวกเขาเป็นเด็กของตระกูลเยล

พวกเขามีสายเลือดของตระกูลเยล ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน!

ร่างบางกลั้นน้ำตาที่รื้นขึ้นมา และถามขึ้น “พ่อแม่ของเธอไปไหน?”

ฉันหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง ทันใดนั้น เสียงจอแจที่อยู่ในสวนของดิกสันก็หายไป เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ชายที่ฉันเห็นในคฤหาสน์ทำให้ท่าทีของฉันหม่นหมองลง

เขายืนอยู่ใต้ต้นวู่ถง จ้องมองมาที่ฉันด้วยแววตาส่องประกาย โดยมีเจ้าแมวส้มพิงขาอยู่

แมวนั่นเกาะติดเขา คอยถูตัวเองกับเท้าของชายผู้นั้น

หลังจากคิดอย่างรอบคอบ มันเป็นเวลาครึ่งปีแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน

เขาไม่ได้มาราวีฉันครึ่งปี

เราสบตากัน มุมปากบางเขายกขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ของฉันที่ดังขึ้นแทบในทันที

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาพร้อมเห็นเขาโบกมือให้ ฉันรับสายก่อนจะยกมันขึ้นแนบหู และได้ยินคำถามที่โหดร้ายจากเขา “แคโร เห็นเหล่าเด็ก ๆ จากตระกูลเยลไม่ทำให้เธอนึกถึงลูกบ้างเหรอ?”