หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 841

เขาไม่ได้แสดงท่าทีลังเลเลยในขณะที่เขาลูบหลังฉันอย่างอ่อนโยน และถามขึ้นมา “คุณผู้หญิง คุณเมารถเหรอครับ?”

“ค่ะ ทางมันขรุขระไปหน่อย” ฉันกล่าว

เขามองเวลา “นี่ก็ดึกแล้ว พวกเราจะพักผ่อนกันที่นี่ และเดินทางต่อวันพรุ่งนี้ คุณอาจจะต้องทรมานกับวันพรุ่งนี้อีกวันนะ”

ลูคัสหยิบเสื้อผ้าที่เขาพกมาด้วยในตอนเช้าออกมา สไตล์วัฒนธรรมท้องถิ่นนั้นมีผลอย่างมากต่อการออกแบบเสื้อผ้า ฉันคิดสักพักและพูดออกมา “ฉันไม่อยากใส่ชุดนี้ค่ะ”

เขาพึมพำ “คุณเริ่มตัวเหม็นแล้ว”

ฉันพูดไม่ออก

ฉันรับชุดสีแดงมา และเข้าไปเปลี่ยนในรถ ฉันอยู่ในรถเป็นเวลานานก่อนจะออกมา ในตอนนั้นลูคัสก็ได้ก่อกองไฟแล้ว

ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างเขา

“สวยมาก” เขาพูดขึ้น ในขณะที่แสงไฟส่องสว่างไปยังไปหน้าทรงสเน่ห์ของเขา

ชุดเดรสสีแดงที่ฉันใส่นั้นเป็นเดรสตัวยาวและรัดช่วงเอว พร้อมด้วยเกล็ดสีทองเงาบนเดรส มันช่างงดงามเมื่อฉันได้สวมใส่

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือใบหน้าที่สวยงามของฉัน

ฉันเคยชินกับคำชมมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ดังนั้นฉันจึงไม่คิดโอ้อวดอะไรและตัดสินใจที่จะเงียบ

“คุณผู้หญิง ผมคุณยาวมากเลยนะ” เขาสังเกตเห็น

ผมของฉันยาว ยาวมาก ๆ ฉันคิดที่จะตัดผม แต่ก็ชั่งใจอยู่บ่อยครั้ง ฉันจึงยังไม่ได้ตัดผมสักที

ฉันพยักหน้าตอบรับ “ไว้ฉันจะตัดเมื่อกลับไปจีนค่ะ”

“คุณผู้หญิง ผมตัดผมให้คุณได้นะครับ”

เขารู้ชื่อฉันแต่ยังคงเรียกฉันว่าคุณผู้หญิง เห็นได้ชัดว่าเขาสุภาพและปฏิบัติต่อฉันด้วยความเคารพ

ฉันมองเขา “คุณรู้วิธีเหรอคะ?”

เขายิ้มและตอบรับด้วยความสุข “ครับ”

ฉันถามเงียบ ๆ “ทำไมถึงโชคร้ายคะ?”

“พวกเขาเป็นคู่รักที่ป่วยด้วยโรคมะเร็ง โดยหวังว่าจะรับบุตรบุญธรรมมาแบ่งปันความรักด้วย ในแง่หนึ่งก็คือการมีชีวิตอยู่เพื่อพวกเขา”

ฉันพูดขึ้น “ยังไงคุณก็ยังโชคดีอยู่นะคะ”

อย่างน้อยเขาก็ได้พบกับคู่รักที่รับเลี้ยงเขา

“ใช่ครับ คุณผู้หญิง เดาสิว่าผมเกิดที่ไหน?”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว เขาก็ตัดผมเป็นกระจุกของฉันแล้ววางไว้ตรงหน้าฉัน ฉันจ้องไปที่กระจุกผมนั้นเป็นเวลานานโดยไม่ตอบอะไร

เขาหัวเราะและถาม “คุณผู้หญิง เดาได้ไหมว่าที่ไหน?”

อยู่ ๆ ลูคัสก็ถามคำถามนั้นขึ้นมา...

ฉันตอบอย่างไม่รู้ตัว “เมืองอู๋หรือเปล่าคะ?”