ฉันดำเนินบทสนทนาต่อ “เราจะช่วยเธอได้ยังไงล่ะ?”
“ช่วยฉันซื้อของขวัญ แล้วคอยส่งให้เขาระหว่างการถ่ายทอดสดค่ะ” เธอพูด
“เซนคงไม่ขาดพวกของขวัญจากคนอื่นหรอกนะ”
เอฟวาเนสพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันมีเงินค่ะ!”
เอฟวาเนสเคยบอกว่าเธอมีเงินในครั้งแรกที่เราเจอกัน!
เธอพูดออกมาเสียงดังและภูมิใจว่าตัวเองมีเงิน!
ฉันไม่เข้าใจโลกของคนรวยเลย
ถึงแม้ว่าฉันเองก็รวยเหมือนกันก็ตาม!
“โอเค เขาจะถ่ายทอดสดเมื่อไหร่ล่ะ?”
“ตอนสี่ทุ่มครึ่งคืนนี้ค่ะ พวกคุณคนมีเงินห้ามแกล้งฉันนะคะ โดยเฉพาะหัวหน้าแล้วด้วย” เอฟวาเนสพูด
ซัมเมอร์ตอบกลับมาทันที “ฉันไม่มีเงินนะ”
“บลูสันเป็นคนที่รวยที่สุดบนโลกนี้นะคะ!”
ซัมเมอร์แปลกใจตอนที่เธอถาม “เธอรู้จักเขาเหรอ?”
เอฟวาเนสหัวเราะแล้วรีบอธิบายตัวตนของเธอกับซัมเมอร์ คนที่นั่งอยู่พูดออกมาอย่างโมโห “พวกเธอทั้งสองคนเป็นทายาทของตระกูลที่ร่ำรวย ส่วนฉันที่เห็นเป็นหัวหน้า ก็คือคนที่ไม่มีเงินจริง ๆ ไงล่ะ!”
“หัวหน้าคะ บลูสันเป็นคนที่รวยที่สุดในโลกนี้นะคะ! จะไม่มีใครใช้เงินของเขาได้ ถ้าไม่ใช่คุณนะ คุณเข้าใจใช่ไหมคะ?”
ซัมเมอร์พยายามอย่างเต็มที่ เพื่อจะอธิบายเหตุผลของเธอ “แต่มันเป็นเงินของเขานะ!”
“ไม่ใช่ว่าของทุกอย่างที่เป็นของเขา ก็จะเป็นของคุณด้วยเหรอคะ?”
ซัมเมอร์ถึงกับพูดไม่ออก
ในตอนนั้น แซคคารี่กับบลูสันก็เดินออกมาจากร้านน้ำชาพร้อมกัน เอฟวาเนสอาศัยอยู่ที่ร้านน้ำชา เธอเลยลุกขึ้นยืนแล้วพูด “ฉันต้องไปเตรียมของก่อนนะคะ ตายแล้วสิ การเตรียมของต้องเสร็จแล้ว ถ้าเกิดฉันจะต้องใช่เงินหลายสิบล้าน”
หลายสิบล้าน?!
คำถามมากมายวิ่งผ่านหัวของฉัน!
ฉันรู้สึกว่าเอฟวาเนสกำลังวางแผนบางอย่างที่ยิ่งใหญ่อยู่
บลูสันถามอย่างสงสัย “เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่?”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เรากลับบ้านกันเถอะนะ!”
…
เซนได้รับจรวดไปทั่วทั้งหน้าจอ เขาตกอยู่ในสภาวะงงงันอย่างช่วยไม่ได้เป็นเวลาสิบนาที ก่อนที่มันจะจบลงไป ผู้จัดการของเขาเดินเข้ามาแล้วถามด้วยความประหลาดใจ “เดาสิว่านายได้รับเงินเท่าไหร่?”
เซนถามกลับไปอย่างไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ “เท่าไหร่เหรอครับ?”
“เก้าสิบล้านไงล่ะ!! มันมากพอ ๆ กับรายได้ทั้งปีของนายเลยนะ ถึงแม้ว่ามันจะมาจากผู้ใช้งานจากหลายที่ แต่ก็เห็นได้ชัดเลยว่าทั้งหมดมาจากคนเดียวกัน”
เซนเงียบลงไปก่อนจะนึกถึงผู้หญิงทั้งสามคนที่เขาเจอเมื่อบ่ายวันนี้ หนึ่งในนั้นคือผู้หญิงที่รวยมาก ในขณะอีกคนก็เป็นภรรยาของชายหนุ่มที่ร่ำรวย ส่วนคนสุดท้ายนั้นเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ยังอายุน้อยอยู่
จู่ ๆ เขาก็รู้ว่าพนักเสิร์ฟสาวคนนั้นไม่ใช่แค่คนธรรมดา ๆ
เขาพูดอย่างเบา ๆ “เธอดูไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไปเลย”
ผู้จัดการถาม “อะไรนะ?”
เซมยกยิ้มบางขึ้นมาแล้วพูด “ไม่มีอะไรหรอก ผมอาจจะเริ่มคิดเรื่องการคบกับใครสักคนแล้วล่ะ”
ผู้จัดการรีบแย้ง “นายไม่กลัวจะเสียแฟนคลับเหรอ?”
“นั่นเป็นเรื่องที่คนทุกคนต้องเจอในชีวิตน่ะครับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ