หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 355

เรือนจิ่นซิ่ว

ซูอวี้เออร์ทำอาหารเต็มโต๊ะ กลิ่นหอมน่ารับประทาน นางวางอาหารไว้ตรงหน้าเซียวเย่หลันด้วยความมั่นใจ

“ท่านอ๋อง รีบทานทั้งยังร้อนๆ เถอะ”

ซูอวี้เออร์หยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วคีบอาหารให้เซียวเย่หลันกับมือ

เซียวเย่หลันคีบอาหารเข้าปาก ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

รสชาติไม่เหมือน...

ทักษะการทําอาหารของซูอวี้เออร์นั้นไม่เลวเลย

ซึ่งอาหารเหล่านี้ ไม่สามารถพูดได้ว่าไม่อร่อย

เพียงแต่ รสชาติของพวกมันไม่เหมือนตอนที่อยู่ในหมู่บ้านร้างเลย ไม่สามารถสัมผัสหัวใจของเขาได้

ซูอวี้เออร์เห็นเซียวเย่หลันแสดงท่าทางแปลกๆ จึงกล่าวเสียงอ่อนว่า “ท่านอ๋อง ที่หมู่บ้านร้างไม่มีวัตถุดิบดีๆ อยู่เลย แม้แต่เครื่องปรุงก็ไม่มี พอทำอาหารออกมา รสชาติจึงแตกต่างไม่เหมือนเดิม แต่จิตใจของอวี้เออร์ที่มีต่อท่านยังคงเหมือนเดิม”

“เจ้าพูดถูก”

เซียวเย่หลันยิ้มน้อยๆ เริ่มขยับตะเกียบกินต่อ

แม่ครัวคนเดียวกัน แต่เงื่อนไขแตกต่างกัน พอทำอาหารออกมาก็ยากที่จะเหมือนกันอย่างสมบูรณ์

คิดได้ดังนั้น เขาก็รู้สึกว่าตัวเองช่างไม่มีเหตุผลเสียจริง

ปล่อยให้ความทรงจำดีๆ ในอดีตอยู่ในใจ ไม่จำเป็นต้องบังคับให้ทำซ้ำ

“ข้าได้ยินมาว่า ท่านอ๋องต้องแต่พระชายารองอีกคน” ซูอวี้เออร์หลุบตาต่ำ กล่าวเสียงเบา

เซียวเย่หลันถอนหายใจพยักหน้า “มีเพียงแต่งพระชายาสองคนพร้อมกัน เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ถึงจะมอบตำแหน่งให้เจ้า แต่ข้ารับประกันว่า ไม่ว่าสตรีอีกคนจะเป็นใคร ข้าจะไม่ยอมให้นางรังแกเจ้า”

“ข้าเกิดมาต่ำต้อย แค่ท่านอ๋องยินดีให้ข้าเป็นพระชายารองของท่าน ข้าก็พอใจแล้ว จะกล้าเรียกร้องมากได้อย่างไร”

ซูอวี้เออร์พูดอย่างอ่อนโยน พลางแสดงท่าทีมีคุณธรรมเป็นพิเศษ

นางรู้ว่ายิ่งนางทำเช่นนี้ ยิ่งทำให้ผู้ชายรู้สึกทุกข์ใจได้ง่ายขึ้น

ผลคือ เซียวเย่หลันกุมมือนาง และกล่าวอย่างปลอบโยนว่า “อวี้เออร์ เจ้าไม่จำเป็นต้องดูถูกตัวเอง เจ้ามีจิตใจที่ดีงาม แม้นเกิดในโคลนตม แต่มิได้แปดเปื้อน บรรดาสตรีสูงศักดิ์เหล่านั้นไม่มีใครดีเท่าหนึ่งในหมื่นของเจ้า”

“แล้วพระชายาล่ะ? ในใจของท่านอ๋อง พระชายาดีเท่าข้าหรือไม่?”

ซูอวี้เออร์ถือโอกาสถาม

เซียวเย่หลันปฏิเสธซูอวี้เออร์

ครั้งนี้ ซูอวี้เออร์ไม่ได้รบเร้า

อย่างไรก็ตามนางกำลังจะกลายเป็นพระชายารองจ้านอ๋องแล้ว วันข้างหน้าอีกยาวไกล และนางจะมีโอกาสมากขึ้นในอนาคต

หลังจากเซียวเย่หลันออกจากเรือนจิ่นซิ่ว เขาก็ไม่ได้ตรงไปยังห้องตำรา แต่ไปที่หอหลันเซียงโดยไม่รู้ตัว

เขาได้กลิ่นหอมๆ ลอยมาจากลานบ้าน แม้กระทั่งได้ยินบทสนทนาระหว่างเซี่ยเชียนฮวันกับเสี่ยวตง

“พระชายา หม้อไฟที่ท่านทำกลิ่นหอมมากเลย! มันต้องอร่อยมากแน่ๆ !” เสี่ยวตงพูดอย่างมีความสุข

“ฤดูหนาวแบบนี้ก็ต้องทานหม้อไฟสิ”

เซี่ยเชียนฮวันพูด ขณะหยิบช้อนซุปตักน้ำขึ้นมา โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

หม้อไฟ?

เซียวเย่หลันที่อยู่ข้างนอกได้ยินประโยคนี้ ก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมา

เขายกเท้าขึ้นคิดจะผลักประตูเข้าไป แต่กลับได้ยินเสี่ยวตงถามว่า “พระชายา ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาท่านไปอยู่ที่ไหน?”