หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 36

นานๆทีจะมีช่วงเวลาผ่อนคลายแบบนี้ ชัชนันท์จึงหลับสนิท

เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว

เมื่อมองเวลา เธอก็บิดขี้เกียจ ค่อยๆลุกจากเตียงอย่างเชื่องช้า แสงอาทิตย์สาดกระทบลงบนหน้าสดอันสะสวย ขับให้ผิวที่ขาวใสอยู่แล้วเปล่งประกายขึ้นไปอีก

"ก๊อกๆ......"

เธอใส่รองเท้าเตรียมจะลงจากเตียง ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา ตามมาด้วยเสียงของสาวใช้ที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง "คุณนันท์ คุณท่านให้มาตามไปข้างล่างเดี๋ยวนี้ค่ะ"

"รู้แล้ว"

พูดจบเธอก็เข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วก็ทาครีมแค่พอลวกๆ จากนั้นก็หยิบเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอน แล้วลงไปชั้นล่าง

ภายในห้องรับแขก วันชัย หทัย ชลิตาทั้งสามคนต่างก็นั่งรออยู่ที่นั่น

วันชัยนั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยว กำลังจิบกาแฟอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน

ส่วนชลิตากับหทัยนั่งอยู่ข้างกันบนโซฟายาว จิบกาแฟไปพลางพูดคุยกันไปพลาง ท่าทางดูสบายและผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

เธอจ้องมองสองแม่ลูกอย่างเย็นชา จากนั้นก็ก้าวเดินเร็วๆนั่งลงบนโซฟาตัวตรงข้ามวันชัย มองหน้าพร้อมเอ่ยถามเขาเสียงนุ่มว่า "พ่อคะ เรียกนันท์ลงมามีอะไรหรือเปล่า?"

วันชัยจิบกาแฟอีกคำ แล้วปรายตามองไปทางชลิตาอย่างเรียบนิ่ง

เธอจึงรู้ว่าชลิตาก่อเรื่องอีกแล้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่รินชาให้ตัวเองช้าๆ ค่อยๆใช้ฝาไล่ตามปากถ้วยด้วยท่วงท่าสง่า พร้อมกับเป่าไอที่กำลังร้อนๆให้เย็นลง

ชลิตาส่งเสียงหึออกมา ยกมือขึ้นกอดอกอย่างอวดดี พร้อมเชิดคางขึ้น ชายตามองเธอแล้วพูดว่า "ยังจะมีอารมณ์มาดื่มชาอีกนะ คอยดูเถอะอีกหน่อยเธอก็จะดื่มไม่ลง"

พูดจบ ชลิตาก็หยิบแฟ้มเอกสารสีแดงที่อยู่ข้างตัวขึ้นมา แล้วใช้สองมือยื่นมันให้วันชัยอย่างนอบน้อม "พ่อคะ พ่อดูนี่สิมันคืออะไร?"

วันชัยมองมาที่ชลิตาแน่นิ่ง จากนั้นก็เปิดแฟ้มเอกสารดู

สิ่งแรกที่เข้าสู่สายตาคือข้อมูลหลักฐานการแต่งงานของชัชนันท์ บนนั้นเขียนเอาไว้ชัดเจนว่าเธอแต่งงานแล้ว มีสามีชื่อแทนไท

หมึกสีดำบนกระดาษสีขาวตรงหน้าทำเอาวันชัยช็อกค้าง ไม่ต่างอะไรกับเห็นอุกกาบาตชนโลก!

"ตา แกไปได้ของพวกนี้มาจากไหน? แกแน่ใจนะว่าทั้งหมดนี้คือของจริง? ถ้าแกกล้าปลอมแปลงข้อมูลล่ะก็พ่อเอาแกตายแน่!"วันชัยเอ่ยพูดเสียงเย็น มือที่กำลังถือกระดาษอยู่สั่นอย่างไม่อาจห้ามได้

"ของจริงหรือของปลอม พ่อก็แค่เอาบัตรประชาชนของชัชนันท์ ไปตรวจสอบสถานภาพสมรสที่สำนักทะเบียนก็สิ้นเรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ? เรื่องอะไรแบบนี้คิดว่าหนูปลอมแปลงขึ้นมาได้หรือไง?"

ชลิตาเอ่ยพูดด้วยใบหน้ามั่นใจ พูดจบก็ทอดมองไปที่หน้าชัชนันท์อย่างรวดเร็ว ท่าทางเหมือนกำลังรอดูอะไรสนุกๆ

ชัชนันท์ยังคงนิ่ง ไม่มีแม้แต่หันไปมองอีกฝ่าย

เรื่องแต่งงาน เมื่อก่อนตอนอยู่ต่างประเทศเธอเคยจ้างคนไปจัดการแล้ว ข้อมูลมันจึงค่อนข้างเก็บเป็นความลับมิดชิดเป็นพิเศษ

แต่การที่ชลิตาสืบมาได้ มันเป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อมากๆ

เหตุผลที่ต้องเก็บเป็นความลับ นั่นก็เพราะเธอกลัวว่าพ่อจะโกรธถ้ารู้ว่าเธอหาคนแปลกหน้ามาแต่งงานลับหลังเขาเพียงเพราะอยากกอบกู้หน้าตา

บวกกับสามีของเธอไม่สนใจเธอเลยสักนิด แค่รอเวลาสามปีให้มันหมดสัญญาเงียบๆเพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากนายจ้าง เธอจึงไม่มีความจำเป็นต้องไปพูดอะไร

แผนเดิมของเธอก็คือ พอครบสามปีก็จะหย่ากับสามีคนนั้นเงียบๆ ไม่ให้ใครรับรู้

เมื่อได้ยินอย่างนั้นไฟโกรธที่มีอยู่ในใจของวันชัยก็ยิ่งลุกขึ้นสูง เขารู้สึกว่าที่ชลิตากับหทัยพูดมาก็มีเหตุผล!

"ใช่ไหม? นันท์?" วันชัยเอ่ยถาม พร้อมกับมองมาที่ชัชนันท์อย่างแน่นิ่ง

"พ่อยังจะถามอะไรอีก? ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอจะยังมีเหตุผลอะไรอีก?"ชลิตาเอ่ยพูดอย่างอดรนทนรอไม่ไหว

เมื่อเห็นท่าทางที่ใกล้จะระเบิดเต็มทีของพ่อชลิตาก็ยิ่งสะใจ เธอต้องเติมเชื้อไฟหน่อย จะได้ทำให้ชัชนันท์หมดสภาพแล้วหมดสภาพอีก!

วันชัยไม่ได้มองชลิตา แต่กลับมองหน้าของชัชนันท์อย่างเอาเป็นเอาตาย รอให้ชัชนันท์พูดอะไรสักอย่าง

ด้านชัชนันท์กลับดื่มชาอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน ค่อยๆกลืนอย่างช้าๆ สายตานุ่มนวทอดมองใบหน้าของวันชัย "พ่อ หนูแต่งงานแล้วจริงๆ"

"ฮ่าๆ......พ่อได้ยินหรือยัง? เป็นเรื่องจริงๆทั้งนั้น"ชลิตากลอกตาใส่ชัชนันท์จากนั้นก็ขยับเอนตัวไปข้างหลังอย่างเป็นธรรมชาติ เพื่อรอดูอะไรสนุกๆ

"นันท์......แกนี่น่าผิดหวังจริงๆ" หทัยแสร้งทำเป็นถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ พร้อมกับส่ายหน้า

ชัชนันท์ดื่มชาอย่างช้าๆ จากนั้นก็วางแก้วลงอย่างอ้อยอิ่ง มองมาที่วันชัยแล้วพูดว่า

"ตอนนั้นหนูต้องรักษาตัวอยู่ที่ประเทศYคนเดียว ไร้ญาติขาดมิตรคอยดูแล คนที่เพิ่งเจอเรื่องต่างๆมาตั้งมากมายขนาดนั้นก็ต้องแตกสลายเป็นธรรมดา"

"แล้วเขาก็เข้ามาในวันที่หนูมืดแปดด้าน เขาคือหลานชายของหมอเทวดาที่ทำการรักษาให้หนู เขาก็ดีกับหนูมาก ในวันที่หนูตกอยู่ในความมืดมน ก็ได้เขานี่แหละที่ดึงหนูออกมา"

"เหตุผลที่หนูแต่งงานกับเขา ข้อแรกก็เพราะว่าอยู่ด้วยกันนานจนเกิดเป็นความรัก ข้อที่สองก็เพราะว่านันท์อยากตอบแทนบุญคุณหมอเทวดาคนนั้น ที่เขาช่วยรักษาอาการป่วยที่หายยากของหนูจนหายดี ซึ่งมันเหมือนนันท์ได้เกิดใหม่ หนูคิดว่าหนูเลยต้องทำแบบนี้"

"ที่ตอนนั้นหนูไม่กล้าบอกพ่อก็เพราะกลัวว่าพ่อจะไม่เห็นด้วย หลังจากกลับมาที่ไม่บอกก็ไม่ใช่เพราะอยากบอก แต่เพราะอยากหาโอกาสค่อยๆบอกพ่อต่างหาก"