หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 38

หัวใจของชัชนันท์บีบรัดในทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ตอนนั้นน้องชายของเธอเคยไปเรียนที่ประเทศYเหมือนกันกับพวกเธอ แต่แค่คนละมหาลัยเท่านั้น ตอนนั้นในทุกๆสุดสัปดาห์ พวกเขาสามคนก็จะออกไปเที่ยวเล่นด้วยกัน

เด็กคนนั้นเป็นเด็กฉลาดและรู้จักความ เธอมองเขาเหมือนเป็นน้องชายตัวเองแท้ๆมาตลอด ไม่กี่วันก่อนเขาเพิ่งส่งข้อความมาเตือนให้เธอรักษาสุขภาพร่างกายอยู่เลย

ยังเด็กขนาดนั้น อยู่ดีๆก็มาจากไปอย่างนี้น่ะเหรอ?

น้ำตาของเธอไหลหยดแหมะๆ "ได้ ฉันจะให้แกลาหนึ่งเดือน ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปด้วย"

"ที่บริษัทยังมีงานให้แกจัดการอีกเยอะแยะ แกไม่ต้องไปด้วยหรอก เดี๋ยวฉันปักธูปไหว้แทนแกเอง"ยิ่งพูดนลินก็ยิ่งสะอื้นหนักจนพูดแทบไม่เป็นคำ

"ตกลงแกอยู่ที่ไหน?"

"คุณนันท์ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทำตามใจตัวเอง เชื่อฉันเถอะ......นะ?"

"อย่าพูดมาก บอกมาว่าอยู่ที่ไหน"

"ที่บ้าน"

จากนั้นชัชนันท์ก็วางสายอย่างรวดเร็ว เก็บของใส่กระเป๋าลวกๆแล้วเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

เวลาบ่ายสอง ชัชนันท์กับนลินมาถึงบ้านเก่าของเธอ ที่ตั้งอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆทางทิศใต้ ชื่อว่าหมู่บ้านอัสดง

งานศพของน้องชายนลินจัดทั้งหมดสามวัน ระหว่างนั้นชัชนันท์ก็อยู่คอยปลอบอีกฝ่ายตลอด

ในค่ำวันหนึ่งหลังจากที่จัดการเสร็จ ชัชนันท์พานลินเดินรอบหมู่บ้าน เพื่อผ่อนคลายจิตใจ หลังจากนั้นทั้งสองก็กลับมาที่บ้านของเธอด้วยความคิดที่หนักอึ้ง

เมื่อนลินเข้ามาก็เปิดกระเป๋าเดินทางออก แล้วเก็บเสื้อผ้าในตู้ใส่กระเป๋าทีละตัว

ชัชนันท์เห็นแบบนั้นก็เข้าจับมือเธอเอาไว้ เอ่ยถามว่า "นี่แกจะทำอะไร?"

"เก็บของ พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปกับแก ฉันคิดดูแล้วฉันไม่ควรทิ้งให้แกจัดการงานที่บริษัทคนเดียวนานๆ"

"ไม่ต้องถึงหนึ่งเดือนหรอก แค่อาทิตย์เดียวก็ไม่ได้แล้ว ตอนนี้แกต้องดูแลทั้งXเอนเทอร์เทนเมนท์และพาราวิหค ฉันจะเป็นตัวถ่วงแกไม่ได้"

พูดจบนลินก็แกะมืออีกฝ่ายออก พยายามฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้

หัวใจของชัชนันท์พลันอบอุ่นขึ้นมาในทันที จากนั้นโอบกอดนลินเข้ามาในอ้อมกอด "ตอนนี้คุณลุงคุณป้ายังไม่หายเศร้าเลย แล้วแกจะกลับได้ยังไง? แกอยู่กับพวกเขาที่นี่สักพักเถอะ"

"ถึงยังไงก็มีพี่ชายกับพี่สะใภ้ฉันอยู่ดี ให้พวกเขาอยู่ปลอบพ่อกับแม่ก็ได้" นลินเอนซบอ้อมกอดของเธออย่างแผ่วเบา รู้สึกอ่อนแอเหมือนเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

"นลิน แกเชื่อฟังฉันสักครั้งได้ไหม?"

"ไม่ได้ แกเองก็รีบเก็บของเถอะ เมื่อกี้ฉันจองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว ไฟลท์เจ็ดโมงเช้าของพรุ่งนี้" ขณะที่พูดนลินก็เปิดกระเป๋าเดินทางของชัชนันท์ออก แล้วหยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้

เธอนิสัยยังไงชัชนันท์รู้ดีเป็นที่สุด รวดเร็วและเด็ดขาด ถ้าเธอได้ตัดสินใจอะไรแล้วก็จะไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ

ชัชนันท์ถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วตบไหล่ของเธอเบาๆ เอ่ยขึ้น "นลิน ฉันจะจดจำให้ขึ้นใจ ว่าแกทุ่มเทให้ฉันกับบริษัทมากขนาดไหน"

"พอเลย จะมาพูดอะไรพวกนี้ทำไม? เราสนิทกันซะขนาดนี้ แถมแกก็ยังให้เงินเดือนฉันสูงด้วย ฉันทุ่มเทให้บริษัทก็เป็นเรื่องที่สมควรไม่ใช่เหรอ?" นลินฝืนยิ้มออกมา จากนั้นก็เปิดกระเป๋าให้อีกฝ่าย

ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอจึงลากชัชนันท์มานั่งที่เตียง "ตอนนี้น้องชายฉันไม่อยู่แล้ว แกคิดไว้หรือยังว่าจะพาใครไปสวมรอยเป็นแทนไทที่งานแต่งชลิตา?"

หลายวันมานี้นลินเอาแต่จมจ่อมอยู่กับความเจ็บปวดเสียใจ จนไม่มีเวลานึกถึงเรื่องนี้เลย

ตอนนี้พอจะทำใจได้แล้ว เธอจึงเริ่มเป็นกังวลขึ้นมา

ชัชนันท์ส่ายหน้าอย่างจนปัญญา หลายวันมานี้เธอเองก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องของน้องชายนลิน จึงไม่ได้สนใจปัญหาของตัวเองเหมือนกัน

"ยังไม่ได้คิดเลย ก่อนอื่นต้องหน้าตาดีและมีความรู้เรื่องแพทย์เหมือนน้องชายแก ที่สำคัญก็คือต้องเชื่อใจได้ เพราะว่าถ้าเกิดเรื่องมันหลุดออกไปฉันได้ตายหยังเขียดแน่"

"รู้แล้วน่า สบายใจได้"

......

ช่วงเที่ยงของวันต่อมา เครื่องบินที่ชัชนันท์และนลินนั่งมาก็ลงจอดที่สนามบินนานาชาติเมืองสินธุ

เมื่อลงมาจากเครื่องบิน พวกเธอสองคนก็หาอะไรกินที่สนามบิน เสร็จแล้วก็ตรงไปที่บริษัท

เวลาสามวัน แต่โต๊ะทำงานของเธอกลับเต็มไปด้วยเอกสารเป็นกอง เมื่อเห็นภาพนี้ชัชนันท์ก็รู้สึกปวดหัว

เธอนั่งดื่มน้ำบนเก้าอี้ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาคุณห้า"คืนนี้ว่างไหม? นันท์ว่าจะชวนไปกินข้าว มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย"

อีกด้าน ณ ห้องประชุมเซ็นเทอรี่ลองกรุ๊ป แทนไทนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะรูปทรงตัวU กำลังประชุมอยู่กับผู้บริหารแผนกต่างๆ

สูทสีดำที่ตัดมาพอดีตัว รับกับเสื้อเชิ้ตสีดำล้วน ยิ่งขับให้โครงหน้าของเขาเด่นชัดเป็นพิเศษ

สีดำเข้มขับให้ผิวขาวของเขายิ่งขาวขึ้นไปอีก ออร่าดูเย็นชาและเย่อหยิ่ง

บรรยากาศภายในห้องประชุมขนาดใหญ่เต็มไปด้วยความกดดัน

ผู้จัดการของแผนกอสังหาริมทรัพย์กำลังรายงานผลประกอบการในแผนกให้แทนไทฟัง

ทุกคนต่างอกสั่นขวัญแขวน พากันนั่งตัวตรงนิ่ง

"ครืดๆๆ----"

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ส่วนตัวของแทนไท ก็สั่นขึ้นมาอย่างไม่รู้จักจังหวะ

ทุกคนต่างเบนสายตามาที่เขาโดยอัตโนมัติ