หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 39

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ออกมาช้าๆ วินาทีที่เห็นเนื้อหาข้อความ คิ้วที่ขมวดมุ่นก็ค่อยๆคลายออก

น้ำแข็งที่เกาะตัวบนใบหน้าค่อยๆละลายลง

ท่ามกลางสายตาของทุกคน เขาเพียงแค่ตอบกลับไปว่า "ตกลง"

ทุกคนมองหน้ากันไปมา ด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ตั้งแต่ที่แทนไทมาที่บริษัท เขาก็ตั้งกฎขึ้นมาว่า ห้ามใช้โทรศัพท์ขณะประชุมเด็ดขาด แต่เขากลับทำเองซะงั้น

แม้ว่าบางครั้งโทรศัพท์ของเขาจะดัง เขาก็จะตัดสายทิ้งหรือไม่ก็มองข้าม

แต่วันนี้เขาเป็นอะไรไป?

อีกด้าน เมื่อชัชนันท์ได้รับข้อความตอบกลับของเขาระหว่างคิ้วก็เต็มไปด้วยความดีใจ ส่งข้อความเสียงกลับไปว่า "งั้นหนึ่งทุ่มเจอกันที่ร้านLuxury placeดีไหม?"

เสียงของเธอ ยังคงนุ่มน่าฟังเหมือนเคย

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู ตั้งใจฟังเงียบๆ

จากนั้นก็พิมพ์ตอบกลับไปว่า "ได้"

ชัชนันท์ส่งข้อความเสียงมาอีกครั้ง "งั้นถ้าจองห้องเสร็จแล้วฉันจะส่งข้อความมาหานะ"

"ได้......"เขาตอบกลับไป จากนั้นก็ยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าเสื้ออย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วหันมามองทุกคนที่กำลังเบิกตาอ้าปากค้างอยู่ เอ่ยพูดเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากว่า "ต่อเลย"

ตอนนี้ทุกคนถึงได้เรียกสติกลับมา

ประชุมจึงดำเนินต่อไป

แต่ว่าทุกคนก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่า คนที่ส่งข้อความมาหาเขาคือใครกันแน่?

ถึงขนาดทำให้เขาแหกกฎได้เลยเนี่ยนะ?

......

เวลาหนึ่งทุ่ม ชัชนันท์เดินเข้าในห้องVIPของร้านLuxury placอย่างตรงเวลา

เธอแต่งหน้ามาบางๆ ผมยาวลอนสวยเหมือนสาหร่ายแผ่กระจายอยู่ตรงบ่าไหล่ทั้งสองข้าง ขับให้หน้าเธอเล็กเป็นพิเศษ

เสื้อคอเต่าสีขาว และกระโปรงลูกไม้สีเดียวกัน ทำให้เธอดูอ่อนหวานและสูงส่ง เหมือนดอกโบตั๋นที่เกิดอยู่บนภูเขาหิมะ

สวยไร้ที่ติ จนให้ความรู้สึกเอื้อมไม่ถึง

ภายในห้องจุดเทียนหอม กลิ่นกุหลาบอ่อนๆ ทำให้จิตใจผ่อนคลาย

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อสูดกลิ่นหอมในอากาศ จากนั้นก็เดินมายังอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะอาหารตัวยาวที่ปูด้วยผ้าสีแดง

กุหลาบขาวเบ่งบานอยู่บนโต๊ะ ทำให้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ

นั่งลงได้ไม่นาน เขาก็เปิดประตูเดินเข้ามา

เสื้อเชิ้ตและเสื้อโค้ตตัวยาว รวมไปถึงกางเกงกับรองเท้าล้วนแล้วแต่เป็นสีดำ ซึ่งมันขับให้ออร่าของเขาดูเย็นชาและเย่อหยิ่งเป็นพิเศษ และยังทำให้เขาดูสูงชะลูดกว่าเดิมด้วย

ทุกครั้งที่มองเขา ชัชนันท์มักจะมีความรู้สึกว่าเขาเป็นราชาที่หายตัวไปนานของประเทศใดประเทศหนึ่ง

"โทษที พอดีรถติด"แทนไทเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง จากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามเธอ

"ไม่เป็นไร คุณสายแค่ห้านาทีเอง"ชัชนันท์ยิ้มอย่างนุ่มนวล สวยจนชวนใจสั่นยิ่งกว่ากุหลาบบนโต๊ะเสียอีก

"เรียกผมมา มีอะไรเหรอ?"เขาเอ่ยถาม

"สั่งอาหารก่อนแล้วกัน" ชัชนันท์แย้มรอยยิ้ม แล้วหันไปกวักมือเรียกพนักงาน

พนักงานนำเมนูมายื่นให้ทันที

หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จ พนักงานก็รินน้ำเปล่าให้พวกเขาคนละแก้ว

รอจนพนักงานเดินออกไป ชัชนันท์ถึงได้แอบลอบมองมาที่เขา แล้วพูดว่า "จริงๆแล้ว ที่ฉันเรียกคุณมาเพราะอยากให้คุณช่วยอะไรบางอย่าง มันอาจจะดูกะทันหันไปหน่อย แต่ว่าตอนนี้มีแค่คุณเท่านั้นที่ช่วยฉันได้"

"อะไร?"เขามองเธอนิ่งๆ ด้วยสีหน้าเย็นชาดังเดิม

"ฉันอยากจ้างคุณมาเล่นเป็นสามีให้ฉันหน่อย"

"หืม?" คิ้วคมของชายหนุ่มเลิกขึ้นเล็กน้อย ในนัยน์ตาเต็มไปด้วยแววสำรวจ

ไม่คืนก็ไม่คืน ที่เธอติดค้างเขา ถึงเวลาค่อยหาทางชดใช้ให้ด้วยวิธีอื่นแล้วกัน

"ในเมื่อได้ข้อสรุปแล้ว เดี๋ยวฉันโอนเงินของเดือนนี้ให้คุณก่อนแล้วกัน เราจ่ายเป็นเดือนๆไปคุณคิดว่าไง?"

"อืม"

"ฉันมีหนังสือความรู้พื้นฐานของแพทย์แผนจีนอยู่สองเล่ม คุณเอากลับไปอ่าน ทางที่ดีท่องจำไว้ด้วยนะ พอถึงตอนนั้นจะได้ไม่หลุดโป๊ะ" ขณะที่พูด ชัชนันท์ก็หยิบถุงLVที่อยู่ข้างหลังออกมา แล้วล้วงหยิบเอาหนังสือออกมา วางลงตรงหน้าเขา

เล่มหนึ่งคือความรู้พื้นฐานแพทย์แผนจีน อีกเล่มคือ การตรวจวินิจฉัยของแพทย์แผนจีน

จากนั้น เธอก็กลับมานั่งที่ตัวเอง

"ได้" พูดจบ สายตาของเขาก็จ้องที่หนังสือสองเล่มนั้นแน่นิ่ง เมื่อเห็นคำว่าพื้นฐานบนปกหนังสือ เขาก็อดคิ้วกระตุกขึ้นมาไม่ได้

"คุณอ่านสองเล่มนี้ก่อน ถ้าไม่เข้าใจ แชทมาถามฉันก็ได้ พอคุณอ่านจบเดี๋ยวฉันติวอย่างอื่นเพิ่ม"

"ได้"

"ต้องตั้งใจอ่านนะ รู้ไหม?"

"ครับ" เขาพูดพร้อมกับดันหนังสือไปไว้ข้างๆ

......

หลังจากทานข้าวเสร็จ ชัชนันท์กับแทนไทก็เดินออกมาจากร้านอาหารด้วยกัน

หิมะตกลงมาท่ามกลางไฟหลากสีราวขนนก ปกคลุมทั่วทั้งเมืองจนขาวโพลนไปหมด

ลมหนาวพัดโชยมา จนชัชนันท์ตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ ปลายจมูกแดงระเรื่อเล็กน้อย เธอใช้สองมือประกบกันแล้วมองมาที่เขา "คุณขับรถมาไหม? ถ้าไม่ เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเพื่อนผมมารับ" ระหว่างที่พูด แทนไทก็แอบถอดเสื้อโค้ตตัวใหญ่ออกมาเงียบๆ แล้วคลุมลงบนไหล่เธอ เอ่ยพูดว่า "คุณขึ้นรถเถอะ"

อุณหภูมิอุ่นที่ยังหลงเหลืออยู่บนเสื่อของเขา ขับไล่ความหนาวเย็นบนร่างกายของเธอให้หายไปในชั่ววินาที กลิ่นมิ้นต์อ่อนๆผสมปนเปไปกับกลิ่นบุหรี่ พุ่งเข้ามาในโพรงจมูกของเธอ

"ไม่เป็นไร ฉันขึ้นรถก็หายหนาวแล้ว"ชัชนันท์เตรียมจะถอดเสื้อของเขาออก