หลินไป๋หลัน นิยาย บท 48

  "ตกลงเจ้าค่ะ ข้าหลินไป๋หลันคาราวะท่านอาจารย์หม่าเจ้าค่ะ"

               "ข้าหลินมี่ฮวาคาราวะท่านอาจารย์หม่าเจ้าค่ะ" 

                ทั้งสองประสานมือย่อกายคำนับอาจารย์หม่าอย่างนอบน้อม

                "ดี ดีมากเช่นนั้นเจ้าสองคนรับป้ายหยกของข้าไปก่อน" อาจารย์หม่าเอ่ยพร้อมยื่นป้ายหยกสีเขียวส่งให้ทั้งสองพร้อมเอ่ยต่อ "ว่าแต่พวกเจ้าสองคนมีธาตุอะไรกันบ้างหรือ?ไหน ๆ ข้าก็เป็นอาจารย์ของพวกเจ้าแล้วบอกข้าหน่อยได้หรือไม่" 

                "ข้ามีธาตุแสง ลม ไฟ สามารถฝึกได้ทั้งสองสายเจ้าค่ะ" มีมี่เอ่ย

        "ข้าก็เช่นกันแต่มีมากกว่านิดหน่อยเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมหันหน้าไปหาสหายแล้วยิ้มเยาะเย้ยแบบกวนๆ

           "โอ้...ธาตุแสงเป็นธาตุพิเศษพวกเจ้าช่างมีบุญนัก เอาละ ๆ แค่นี้ข้าก็พอใจแล้วเอาไว้ค่อยคุยกันในวันรับศิษย์เถิด แล้วโอสถพวกนี้เจ้าจะขายให้ข้าจำนวนกี่เม็ดหรือ ช่วงนี้มีแต่คนมาถามหายาเพิ่มพลังปราณกันมากมายจริงเชียว" 

        "เช่นนั้นข้าขายให้ท่านอาจารย์สิบขวด ขวดละห้าเม็ดรวมทั้งหมดห้าสิบเม็ดเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับหยิบขวดยาออกมาจากมิติแล้วส่งให้อาจารย์หมาด ๆ ของตนเองทันที

                 "ข้าให้เจ้าราคาเดิมคือเม็ดละสองหมื่นเหรียญทอง" 

         "ตกลงเจ้าค่ะ"ไป๋หลันเอ่ยพร้อมยกยิ้มจนตาหยี

                  นี่ข้าจะรวยอีกแล้ว!!

                 ไป๋หลันหลังจากจ่ายเงินค่าซื้อจวนหลังใหม่ ซื้อร้านคาเฟ่ในราคาสูงลิบลิ่วและค่าจ้างช่างไม้ไปจนเงินหมดไปเยอะพอสมควรมีเงินในกระเป๋าเยอะย่อมอุ่นใจกว่าใช่หรือไม่

          "นี่คือเงินทั้งหมดหนึ่งล้านเหรียญทองของเจ้า"อาจารย์หม่าส่งตั๋วเงินจำนวนหนึ่งให้ลูกศิษย์ของตนทันที

                          "ขอบคุณเจ้าค่ะ เช่นนั้นพวกเราต้องขอตัวลาเจ้าค่ะ"

                            "ลาก่อนขอรับ/เจ้าค่ะ" ทั้งหมดเอ่ยขึ้น เมื่อร่ำลาอาจารย์หม่าเสร็จเรียบร้อยทั้งหมดก็เดินทางกลับจวนกันทันที

# จวนแม่ทัพหลินจี้ซาน

"เจ้าว่าอะไรนะจิ่วเอ๋อร์ เจ้าว่าเจอผู้ใด!!" หลินจี้ซานเอ่ยถามด้วยความตกใจที่บุตรสาวของตนเอ่ยถึงคนที่ไม่อยากพบพานอีก

"ข้าพบเฉินหยางและไป๋หลันบุตรของท่านน้าเฉินหยวนที่โรงเตี๊ยมในเมืองหลวงเจ้าค่ะท่านพ่อ" 

ทางด้านเฉินหยาง ไป๋หลันและมีมี่ หลังจากเสร็จธุระจากตลาดก็รีบตรงกลับจวนทันที เพื่อบอกกล่าวถึงเรื่องที่พวกตนได้พบกับบุตรสาวของท่านลุงจี้ซาน เพราะเกรงว่าคนพวกนั้นจะคิดไม่ดีและมาทำร้ายครอบครัวเหมือนคราก่อน

"พวกเจ้าพบบุตรสาวของจี้ซานเช่นนั้นหรือ ป่านนี้นางคงนำเรื่องไปบอกกล่าวพ่อของนางแล้วกระมัง" เฉินหยวนเอ่ย เขานั้นรู้ว่าพี่ชายเกียจชังตนมากแต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขั้นฆ่าแกงกันได้ แต่ก็มีเรื่องที่ตนนั้นไม่อยากจะคิดว่าเป็นฝีมือพี่ชายเช่นกันคือพิษที่โดนนั้นมันไม่ได้มาจากบาดแผลที่ได้รับบาดเจ็บแต่มันเกิดจากยาสมุนไพรที่รักษาตนในครั้งแรกต่างหาก

"แล้วเราจะทำเช่นไรดีขอรับท่านพ่อถ้าทางนั้นคิดไม่ดีกับเรา" 

"ตอนนี้เราคงต้องระวังตัวเองกันเอาไว้ให้มาก แล้วพรุ่งนี้พ่อจะออกไปยังโรงค้าทาสหาทาสหน่วยก้านดีมาฝึกฝนจะได้ช่วยเป็นหูเป็นตาดูแลจวนของเราอีกแรง"

"ถ้าเช่นนั้นลูกไปกับท่านพ่อด้วยนะเจ้าคะ จะได้ตรวจดูว่าคนไหนที่มีพลังปราณจะได้ไม่ต้องฝึกฝนมากนัก" ไป๋หลันเอ่ย พวกทาสที่มีวรยุทธส่วนใหญ่จะมีร่างกายไม่สมบูรณ์แข็งแรงหรือร่างกายได้รับพิษเพราะผลจากการทำงานพอพวกเขาไม่สามารถทำงานได้ก็ถูกพวกนายจ้างขายทิ้ง

"เช่นนั้นก็ดีหลันเอ๋อร์ไปกับพ่อส่วนเฉินหยางและมี่เอ๋อร์อยู่กับแม่ของเจ้าที่จวนเข้าใจหรือไม่" เฉินหยวนเอ่ยกับบุตรของตน

"เข้าใจแล้วขอรับ/เจ้าค่ะ" เฉินหยางและมีมี่เอ่ยขึ้น

หลังจากนั้นไป๋หลันก็เล่าเรื่องที่ผู้อาวุโสหม่าชิงหลุนหรือหมอเทวดาหม่ารับนางและมีมี่เป็นศิษย์เอกและต้องเดินทางไปร่วมงานต้อนรับศิษย์ใหม่ที่สำนักเซียนโอสถหลังจากการสอบคัดเลือกศิษย์แล้วเสร็จสิบวัน