หลินไป๋หลัน นิยาย บท 67

  # พรรคจันทรา

  "ได้ความว่าอย่างไร" หนานเหวินหลงเอ่ยถามองครักษ์ข้างกาย เขาให้ไปสืบว่าเป็นฝีมือผู้ใดที่ปล่อยข่าวนี้ แต่ในใจก็คิดว่ามีเพียงผู้เดียวเท่านั้น แต่ก็ไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกไปได้เพราะไม่มีหลักฐาน

    "ชาวบ้านบอกว่ามีบุรุษที่เดินทางมาจากแคว้นเหว่ย เอ่ยถึงบุตรสาวของท่านแม่ทัพใหญ่หรือคุณหนูเมิ่งซูฮวา ที่เป็นว่าที่คู่หมั้นของท่านประมุขหนานว่าผู้ใหญ่เอ่ยปากหมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่ยังเยาว์วัย แล้วคุณหนูเมิ่งซูฮวาก็ผูกสมัครรักใคร่ท่านประมุขจนไม่เคยชายตาแลบุรุษผู้ใดเลย และคุณหนูเมิ่งซูฮวายังมีความสามารถสูงส่ง ชาติตระกูลดีเหมาะสมกับท่านประมุขยิ่งนักขอรับ" ตงชุนเอ่ยเล่ายาวเหยียด

"แล้วเจ้าได้ติดตามชายผู้นั้นไปหรือไม่" 

      "ติดตามไปแล้วแต่ก็ไม่พบเห็นแม้แต่เงาเลยขอรับ" ตงชุนเอ่ย

         "เจ้าไปได้"

     "ขอรับ" 

   "อย่าให้รู้นะว่าเป็นผู้ใดมาบังอาจให้ร้ายเสี่ยวหลันเช่นนี้ จะจับมาตัดลิ้นให้พูดจากับผู้ใดไม่ได้อีกเลย" หนานเหวินหลงพึมพำกับตัวเองพร้อมปล่อยไอสังหารออกมา

              # อีกห้องหนึ่งของพรรคจันทรา

     "ฮ่า ๆ ๆ ข้าละชอบใจยิ่งนัก ข่าวลือลุกลามรวดเร็วดังไฟถูกโหมกระพือ พวกมันคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ ๆ" เมิ่งซูฮวาเอ่ยอย่างชอบอกชอบใจ ชาวบ้านส่วนใหญ่เอนเอียงมาทางนางเสียมากกว่าที่ถูกแย่งคู่หมั้นไป แถมคนที่แย่งไปนั้นเป็นเพียงคนไร้ค่าฐานะก็ต่ำต้อย

     "แล้วคุณหนูจะทำเช่นไรต่อไปหรือเจ้าคะ" ชิ่งลี่เอ่ยถาม

      "ข้าจะไปอวดโฉมให้ชาวบ้านได้เห็นว่าคุณหนูเมิ่งซูฮวานั้นงดงามเพียงใด" เมิ่งซูฮวาเอ่ยถึงแผนการขั้นต่อไป

     "จริงด้วยเจ้าค่ะ บ่าวช่างโง่เขลายิ่งนัก

      "อีกสองวันเราจะไปค้างในเมืองกัน แล้วค่อยเดินทางไปยังสำนักเหลียงซาน" เมิ่งซูฮวาเอ่ย ถ้านางเผยโฉมตอนนี้ข่าวก็จะยิ่งกระพือขึ้นไปอีกโดยไม่ต้องออกแรงให้เหนื่อย นางไม่มีความสุขมันก็อย่าหวังว่าจะหาความสุขได้เช่นกัน จะคอยหาทางเล่นงานมันทุกวิถีทางที่นางจะทำได้

      #จวนสกุลหลิน

       "ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ หลังจากที่ท่านพ่อเอ่ยเล่าถึงเรื่องที่ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ให้ฟัง 

       "เจ้าได้ยินไม่ผิดหรอก องค์ฮ่องเต้ทรงหวังดีอยากให้เจ้าได้ครองคู่กับท่านประมุขหนานอย่างไม่มีข้อกังขาใด ๆ" เฉินหยวนเอ่ยบอกบุตรสาว

     "เอาน่า...หลันเอ๋อร์เจ้ามิต้องคิดมากพวกเราจัดการได้อยู่แล้ว ใช่ว่าพวกเราไม่เคยทำกันเสียเมื่อไร" เฉินหยางเอ่ยปลอบใจน้องสาว เขาเห็นด้วยที่ท่านพ่อไม่อยากให้คนอื่นต้องมาดูถูกน้องสาวของตน ถึงเเม้มันจะเป็นเรื่องโกหกก็ตาม

     ''แต่ข้าและมีมี่จะต้องเดินทางไปเข้าสำนักเดือนหน้า แล้วข้าจะปล่อยให้พวกท่านต้องมาลำบากเพราะข้าได้อย่างไร" ไป๋หลันทำหน้าเศร้า นางยังต้องมีเรื่องให้กังวลอีกทั้งที่จะต้องเดินทางแล้วแท้ ๆ

        "เจ้าอย่าได้กังวลไปเลยหลันเอ๋อร์ พ่อจดจำได้ทุกสิ่งอย่างที่เจ้าก่อตั้งศูนย์หลันฮวาขึ้นมา และอีกอย่างองค์ไท่จื่อจะคอยช่วยเหลือพ่อในการสร้างศูนย์ด้วยเช่นกัน" เฉินหยวนเอ่ย บุตรสาวคงกังวลว่าเขาจะเหนื่อยที่ต้องจัดการดูแลโดยลำพัง เพราะนางจะต้องเข้าสำนักแล้ว

        "เช่นนั้นท่านพ่อทำแบบที่เมืองหนานเหอเลยนะเจ้าคะ ยกเว้นอย่างเดียวคือจักสานลูกไม่อยากให้ผลงานของชาวบ้านล้นตลาด" ไป๋หลันเอ่ยบอกบิดา

'คนอะไรช่างหล่อเหลาแถมยังอ่อนโยนได้ขนาดนี้ โอ๊ย...ใจละลายแล้วแม่จ๋า...'

"มี่เอ๋อร์...เป็นอะไรจู่ ๆ ก็เงียบไป"

"ปะ...เปล่าเจ้าค่ะพี่หยาง ข้าคิดอะไรเพลิน ๆ เท่านั้นเอง"

"เช่นนั้นตกลงตามนี้เจ้าเตรียมตัวจัดการเรื่องนี้ได้เลย"

"เจ้าค่ะ เช่นนั้นสองวันนี้ข้าจะไม่เข้าร้านพี่หยางช่วยข้าหาข้ออ้างด้วยละกันข้าขอตัวกลับไปพักผ่อนก่อนนะเจ้าคะ" มีมี่เอ่ยพลางคิดว่าไหน ๆ ก็มาแล้วขอเต๊าะคนตรงหน้าสักหน่อยคงไม่เป็นไร คติประจำใจ'ด้านได้อายอด'ถูกนำมาใช้อีกครั้ง

ไวเท่าความคิด มีมี่ก้มลงประกบปากจุมพิตคนตรงหน้าทันที ไม่เพียงแค่ประกบปากอย่างเดียวแถมดูดดึงริมฝีปากล่างของคนตรงหน้าอย่างรวดเร็วแล้วรีบผละออกมา 'เรื่องความเร็วของฝีปากไว้ใจมีมี่เถอะฮ่า ๆ ๆ'

"จุ๊บ...ฝันดีนะเจ้าคะพี่หยาง" มีมี่เอ่ยพร้อมยิ้มสดใสที่ได้เต๊าะคนตรงหน้าได้สำเร็จแล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที

เฉินหยางนั่งนิ่งอย่างคนสติหลุดออกจากร่าง พลางยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตนเอง ที่ตอนนี้ยังรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ริมฝีปากเต้นตุบ ๆ ที่น้องสาวบุญธรรมของเขาเป็นผู้กระทำพลันหัวใจเต้นแรงโครมคราม เขาไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงเช่นนี้กับผู้ใดมาก่อน แม้กระทั่งหลี่ฟางเซียนที่ชอบมาใกล้ชิดเขาตลอดเวลาที่มีโอกาสเขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย แต่กลับน้องสาวบุญธรรมเขากลับชอบที่นางมาเกาะแกะใกล้ชิดเขาอยากจะให้นางสัมผัสเขาแบบนี้อีกครั้ง...

ทางด้านเมิ่งซูฮวาที่กล่าวลาท่านตาท่านยาย ที่พรรคจันทราเรียบร้อยก็เดินทางออกจากพรรคทันที โดยที่นางยังไม่มีโอกาสได้บอกลาคนที่นางมีใจชอบพอเลย เพราะเขาเอาแต่หลบหน้ามิยอมให้เข้าพบและไม่ยอมสนทนาด้วยเลยสักครา เขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารังเกียจ!! 

นางสู้สตรีนางนั้นไม่ได้ตรงไหนกัน คอยดูเถิดนางจะคอยรังควานพวกมันไม่ให้มีความสุขได้ง่าย ๆ บังอาจมาหยามเกียรติบุตรีแม่ทัพใหญ่คงต้องได้เห็นดีกันแน่