หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 10

ตอนที่ 10 คนที่เข้ามาในห้องฉันคือเธอ

วรินทรนำเสื้อโค้ตลงมา ยื่นให้ทาวัต

ทาวัตมองเอ แต่ไม่ได้ยื่นมือรับ เพียงแต่หันไปพูดกับชยุต “ลุงชยุต ผมยังมีบางเรื่องที่ต้องจัดการ ต้องขอตัวกลับก่อน”

ชยุตเห็นว่า ทาวัตจะกลับ ก็รีบพูดขึ้น “ตอนนี้ก็เย็นแล้ว จะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันค่อยกลับนะ ดีไหมครับ”

ทาวัตยิ้มแต่ก็ยืนกรานว่าจะกลับ

ชยุตส่งสายตาให้กับครองขวัญแล้วพูด “งั้นให้ครองขวัญไปส่งคุณ”

คนอย่างครองขวัญ ไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะอยู่ใกล้ชิดกับทาวัตสองต่อสองหลุดลอยไป รีบเดินมาข้างหน้า

แต่ทาวัตไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย เขาชี้ไปที่วรินทร “ไม่ต้องหรอก ฉันว่าให้คุณชายเล็กไปส่งฉันน่าจะเหมาะกว่า”

“ผม ?” วรินทรชี้ไปที่ตัวเองแล้วมองไปรอบๆ

ไม่รู้ว่า ทาวัตนี่กินยาผิดไปหรือเปล่า

ในที่สุด เธอก็ไม่สนใจสายตาโกรธแค้นของครองขวัญ แล้วส่งทาวัตออกจากบ้านพูลสวัสดิ์

รถสปอร์ตที่มีอยู่ไม่กี่คันบนโลกนี้ของทาวัตจอดอยู่ที่ประตู เลขาของเขาตลงรถมาเปิดประตูให้ เมื่อเห็นทาวัตกำลังจะขึ้นรถ วรินทรเพิ่งจะคิดขึ้นได้ว่า เสื้อโค้ทของเขายังอยู่ในมือของเธอ ดังนั้นเธอรีบเดินไปข้างหน้าแล้วเรียกทาวัต “คุณชายทาวัต เสื้อโค้ตของคุณ...”

แต่คิดไม่ถึง ทาวัตหยุดเดินอย่างกะทันหัน แล้วหันตัวกลับ วรินทรไม่ทันได้ตั้งตัว จึงชนเข้าไปอกของชายคนนั้นอย่างแรง

เธอถูจมูกที่โดนอกแข็งๆของชายนั้นชนอย่างเจ็บ กำลังจะกล่าวขอโทษ ทาวัตกลับยื่นมือโอบเอวของเธอ แล้วดันเธอไปที่ประตูรถ

ทาวัตใช้มือหนึ่งจับประตูรถ อีกมือหนึ่งโอบเธอไว้ในอก มองเห็นใบหน้าที่ขายใหญ่ๆอยู่ตรงหน้า ใจเอเต้นอย่างแรงๆ

มองใกล้ๆ เธอรู้สึกว่า ผิวหน้าของทาวัตขาวเนียนจริงๆ แทบจะมองไม่เห็นรูขุมขนเลยสักนิด ขนตาเรียวยาวเรียงเป็นระเบียบ ดวงตาที่เหมือนกับดวงดาวคู่นั้นเหมือนกับมีเวทมนต์ ดึงดูดคนเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว

เธอนึกถึงคืนนั้นที่ตัวเองโดนทาวัตทารุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งคืน ถึงแม้ว่าจะจำรายละเอียดได้ไม่ชัดเจน แต่เมื่อย้อนกลับไปคิดทีไรก็ยังทำให้เธอร้อนไปทั้งหน้าทั้งใจ

ตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น ทาวัตก็พูดอยู่ข้างหูเธอ “นายหน้าแดงแล้ว?”

วรินทรตกตะลึง หน้ายิ่งแดงกว่าเดิม

ถ้าถูกเปิดโปงแล้ว ทุกสิ่งที่เธอได้รับในตอนนี้...

วรินทรมือสั้นที่อั้น เธอจับแขนเสื้อของทาวัต กัดริมฝีปากแน่น สายตาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

นึกถึงแม่ที่ยังนอนอยู่โรงพยาบาล เธอพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

มองเห็นสภาพสงสารของวรินทร ทาวัตงุนงง ค่อยๆเก็บความเยือกเย็นนั้น เขาไม่สามารถแข็งใจกับเองได้

“คุณ.. คุณชายทาวัต... ผมขอโทษ...”

วรินทรอยากจะขอโทษทาวัตไปก่อน แต่พูดได้แค่ครึ่งเดียว ทาวัตกลับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “นายแค่เพียงเอาผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉัน ฉันก็จะไม่ทำให้เธอลำบากใจ”

“อะไรนะ ?” วรินทรตกตะลึก

เธอมองไปยังทาวัตอย่างงุนงง

เขายังไม่รู้ตัวที่แท้จริงของเธอ !